Finland - Eerste sledetocht

Jaja, het is een feit: woensdag konden we voor het eerst op de sledes! Het weekend ervoor had het gesneeuwd en dinsdag op woensdag nacht is daar bovenop nog een laag sneeuw gevallen waardoor de sledes klaar gemaakt konden worden. Met de trainingsauto zou het echt niet meer gaan. De dagen ervoor hebben we nog wel getraind met de auto's, maar dat betekende veel slippen. Toch ligt er voor de sledes eigenlijk nog niet genoeg sneeuw, zodat we de rem nog niet kunnen en mogen gebruiken. En aangezien de honden niet vrijwillig stil gaan staan is dat lastig en moet je ze met je eigen gewicht kunnen stoppen. Daarom zijn we woensdag begonnen met weinig honden. Omdat het voor mij de eerste keer was koos ik voor zekerheid 4 honden, terwijl Martin achter mij aan ging met 5 honden. Simone ging voor ons uit op de quad met 8 honden. Als de quad dan stopt remmen de honden automatisch toch nog een beetje af. Doordat er nog geen sporen waren in de sneeuw hadden de honden het zwaar bij mij. Met deze 4 honden kon ik de quad niet bijhouden en zaten de leidhonden van Martin mij continue op de hielen (letterlijk!)... Ik heb daarom de hele weg meegestept of meegerend (10 km). Dat betekend zweet en de dag erna spierpijn :-S Doordat ik zo langzaam ging was het ook moeilijk om de bochten goed door te komen zonder tegen een boom aan de komen. Tja, volgende keer dus meer honden. Erik had woensdag vrij, maar heeft donderdag zijn primeur gehad met, jawel hij weer wel, 6 honden. Vandaag heeft hij ook nog heel wat ritjes gemaakt. Ik stond donderdag niet ingedeeld en had vandaag vrij dus heb nu al een achterstand op de rest. Fijn is dat ;-)

We trainen de honden nu ook deels met de sneeuwscooter, omdat er dan meer honden tegelijk getraind kunnen worden. Een beetje vergelijkbaar met de quad, alleen minder slipperig. Ik heb nog niet gereden (denk dat Martin te trots was om mij (lees: vrouw) te leren hoe ik dat ding moet besturen toen ik met hem meeging). Erik heeft al wel een stuk zelf gereden toen hij met Alex mee was. Zo stilzitten blijft trouwens nog steeds een koude bezigheid. Gelukkig gaan wij maar 1 tot anderhalf uur. We gaan inmiddels niet meer met de Amerikaanse mee op de quad sinds deze week (dat was 4 uur stilzitten op de quad!). Ze kan inmiddels alleen haar honden trainen en we hoeven dus alleen nog te helpen bij inspannen. 

Auto rijden op sneeuw

Omdat de sneeuw nu ook echt blijft liggen zijn de straten ook bedekt met sneeuw en ijs. Het woord 'strooien' komt in het Finse woordenboek niet voor dus dat betekend: slippen :-P En met name natuurlijk voorzichtig rijden. Ik heb voor het eerst op ijs gereden en eigenlijk ging dat best goed, gewoon lekker rustig aan en waar je 80 mag meestal maximaal 60-70 km/uur, zo voel ik me toch het veiligst. En het overige verkeer is er bijna niet dus heeft er ook geen last van. Niet dat de Finnen zich daar druk om maken, niemand schijnt hier haast te hebben (en dan niet alleen in het verkeer).

Brug bouwen

Een paar weken geleden hebben we met het team ook nog was leuks en illegaals gedaan, namelijk telefoonpalen stelen. Dat zijn grote houten palen van zo'n 9 meter lang. Op een behoorlijk groot stuk hadden ze die vervangen en de oude lagen nog aan de kant van de weg. We moeten het grootste deel van onze trails zelf maken en verzinnen, en bij 1 trail moeten we over een klein riviertje, waarvoor we dus een brug moeten bouwen. Die telefoonpalen waren daarvoor ideaal! We zijn dus met 6 personen weggegaan om die palen te zoeken in het donker. Op de terugweg zijn we bij zo'n paal gestopt, hebben we deze met z'n allen op de aanhanger getild (=zwaar!) en reden we vervolgens een paar meter verder naar de volgende paal. Het probleem was dat de aanhanger zo'n 3 meter lang was en die palen dus 9 meter. Dat betekent dat de paal behoorlijk uitsteekt en dat deze dan half naar beneden kantelt/valt. Daarom moesten we met z'n allen (behalve de bestuurder) de gehele terugweg erop gaan zitten... Ideaal is anders. Gelukkig heeft niemand ons gezien en kwam er geen verkeer van achteren (toch wel gevaarlijk als je zoveel uitsteekt). En wij kunnen een mooie brug bouwen :-)

Torsten

We hebben inmiddels ook afscheid moeten nemen van Torsten. Hij was hier 6 weken en is vorige week weer terug naar Duitsland gegaan. Hij heeft in Canada bij de Inuits gewerkt en in Alaska bij een musher die 2e is geworden bij de Iditarod (langste race voor hondesleden). Hij wil nu graag weer terug naar Canada waar hij een baan aangeboden heeft gekregen, maar de aanvraag van een visum duurt al meer dan een half jaar. Dit is nog steeds niet in orde, maar aangezien hij elk moment te horen kan krijgen dat het zover is wil hij klaarstaan als het moment daar is. Daarom heeft hij besloten niet langer te blijven. Het was in ieder geval leuk om met hem samen gewerkt te hebben.

Brownie

Vervelend genoeg hebben we donderdag Brownie naar de hondenhemel moeten sturen. Brownie was één van de huishonden die bij ons in de Red House woonde. We hadden haar ook al leren kennen tijdens de vakantie 1,5 jaar geleden omdat ze rondliep op het terrein en overal lekker om aandacht kwam vragen. Ze is een aantal jaren geleden geopereerd vanwege kanker, maar uiteindelijk werd ze door de dierenarts opgegeven. Simone besloot haar toen als huishond de laatste weken te laten genieten, maar wonderbaarlijk genoeg bleef ze leven. Dat is nu zo'n 8 jaren geleden. Een paar weken geleden ontdekten we een knobbel in haar poot, waar ze eigenlijk niet zoveel last van leek te hebben. Maandag vertelde Simone dat we Brownie waarschijnlijk voor kerst in zouden laten slapen. Wij hadden toen nog niets vreemds gezien, dus begrepen dat niet helemaal. Maar in de 2 dagen erna is de situatie behoorlijk verslechterd. De knobbel is vele malen dikker geworden en ze heeft zoveel pijn gehad waardoor ze er niet meer op kon lopen. Ze kwam niet meer door het luik in de deur naar buiten en het trappetje op en af van de veranda naar de 'tuin' (om haar behoefte te doen) en ze kwam ook niet meer op de bank, haar favoriete plekje.... Wij hebben haar dus moeten tillen en werden 's nachts gewekt door haar gehuil omdat ze naar buiten wilde, maar dat het niet lukte.. Heel zielig. Simone heeft dus zo snel mogelijk een afspraak gemaakt. Inmiddels is ze verbrand op een 'Nordic Feuer'. Het is nu wel stil hier. Brownie was als enige bijna altijd in de woonkamer. De andere huishonden zitten vaak bij Simone op de kamer of slapen buiten... Toch is het zo goed geweest, 14 jaar is een behoorlijke leeftijd voor een hond, ze was de oudste hond die de farm heeft gekend :-)
Hieronder een foto van Brownie. Naast dit bericht zien jullie ook de lieve snuit van Brownie, voor degenen met een goed geheugen: de omslag van ons fotoboek. 

Brownie RIP

Weersverwachting

De komende week gaat het flink vriezen en wordt het 's nachts kouder dan -10°C. Lekker koud dus. Dat betekent dat er een goede ijslaag op het meer ontstaat. We hopen dat de sneeuw nu echt blijft liggen en dat er nog een aantal cm bijkomt. 

Tot slot nog wat leuke en mooie foto's. Enne.. sorry dat we jullie zo lang hebben moeten laten wachten tot dit bericht :-P

Liefs, 

Erik en Sanne

Ons uitzicht over het besneeuwde meer

Met de pups wandelen/fietsen