De reis hiernaartoe, zo’n 7 uur in de auto, was al een hele belevenis. Overal had het al dagen geregend, en de helft van de wegen in New South Wales was afgesloten vanwege overstromingen. En wij hadden het geluk dat we overal precies tussendoor konden rijden. We hadden wel een stuk met flink hoog water waar we doorheen moesten, maar daar bleef het bij, geweldig! Wel indrukwekkend om al het water om je heen te zien op de velden.
In Batlow kregen we onze eigen cottage en de dag nadat we aankwamen konden we meteen aan de slag. De afgelopen weken zijn we alles te weten gekomen over appels plukken, namelijk:
- Dat wij ervan houden om op ons ‘gemakje’ te werken. Ruim 4000 kilo appels plukken op een dag vinden we wel genoeg, terwijl andere plukkers dit in hun eentje kunnen plukken, niet normaal!
- Dat je de appels als eieren moet behandelen.
- Dat een derde van de appels op de grond valt tijdens het plukken, deze mag je alleen niet meer oppakken.
- Dat je leert te leven met krassen op je armen en benen, zwiepende takken in je oog en continue spierpijn overal!
- Maar dat de rugpijn een echte killer is! Na een dag werken kan je niet veel anders dan op je bed liggen en wachten op een massage (helaas is de wederhelft er niet veel beter aan toe...).
- Dat de pijntjes er niet minder op worden met de tijd, hoe vaak men dit ons ook probeerde wijs te maken.
- Dat je erg chagrijning en ongemotiveert kan worden, ‘alleen’ maar om het feit dat de bomen kleine of weinig appels hebben (de bins worden zo minder snel gevuld).
- Dat je gaat ‘testen’ hoe vol je bins daadwerkelijk moeten zijn.
- Dat je gewoon af en toe de tijd moet nemen om van het uitzicht om je heen te genieten, met name als je op de ladder staat, ongelooflijk!
- Dat je buidelzak je de nodige frustraties kan bezorgen wanneer hij open springt op de momenten dat je dit niet wilt en zo kostbare appels verliest!
- Dat Australiers van suiker zijn gemaakt, bij de minste regen wordt er al niet gewerkt.
- Dat je niet teveel moet nadenken over (giftige en GROTE!) spinnen als je je handen en gezicht continue in spinnewebben steekt.
- Dat rotte appels niet lekker ruiken en dat het nog minder aangenaam is om erin te knijpen :-S
- Dat je tijdens het plukken veel tijd hebt om na te denken (of we hier iets wijzer van zijn geworden is de vraag...)
- Dat ladders erg handig kunnen zijn, maar dat ze niemands beste vriend zijn. Ervan af vallen is geen pretje (daarom doet Erik inmiddels zowat al het ladderwerk, gaat ook veel sneller dan mijn geklungel op de steile hellingen)
- Dat de grond bezaaid ligt met appels en hier dus regelmatig je nek over breekt. Vallen met een volle buidelzak in zachte appeltjes, niet echt mijn hobby...
Al met al hebben we het wel naar ons zin, mede dankzij de goede sfeer en de leuke mensen die hier rondlopen. De dagen die we hier maken zijn ook niet zo heel lang, en we hebben tot nu toe altijd weekend gehad. Dit is wel anders bij andere boomgaarden! Ook dit zorgt er natuurlijk voor dat we het wat langer volhouden. En een goede motivator is het geld wat we hier kunnen verdienen :-) Ondanks dat we ‘zo langzaam’ zijn, kunnen we onze bankrekening even goed spekken.
De avonden kunnen wel eens saai zijn, zonder tv, laptop (in reparatie, hopelijk volgende week terug) enzovoort. De paar spelletjes die we mee hadden genomen waren we snel zat, dus begonnen we maar foto’s na te schetsen. En gelukkig konden we wat boeken lenen van de bibliotheek.
In de weekenden wisten we ons daarentegen erg goed te vermaken. We zijn af en toe gaan wandelen in het Snowy Mountains National Park ‘hiernaast’.
Na 1 van die wandelingen dachten we een ‘omweg’ van 50 km te vermijden door de 4-wheel-drive route te nemen. Ze waren daar bomen aan het hakken en hierlangs rijden was op eigen risico! Wij dachten, het is zaterdag, dus ze zijn niet aan het werk, dat moet geen probleem zijn. Na 15 langzame kilometers door de bergen, over hele slechte wegen (!!) kwamen we een flinke boom over de weg tegen. Deze was wat groter dan eerdere boompjes die we van de weg konden slepen. Daarnaast wisten we niet eens of we wel goed gingen, want er stond niets aangegeven! We dachten genoodzaakt te zijn terug te keren over die verschrikkelijke weg, maar na goed kijken en proberen bleken we net aan (!!!!!) onder de boom door te kunnen, met behulp van Eriks goede rijkunsten, en natuurlijk met behulp van mijn goede aanwijzingen. Het was echt milimeterwerk! 2 kilometer later wisten we dat we goed zaten, Batlow was nog maar 10 kilometer daarvandaan, maar hier stond ook een bord dat de weg afgesloten was (dat ze dit niet even eerder hadden kunnen aangeven is typisch Australisch). We negeerden dat, aangezien we niet terug wilden, maar vlak erna bleken we echt een bulldozer nodig te hebben om verder te kunnen. We bleken dus niet anders te kunnen dan terug onder die boom door, maar dan van de moeilijke kant! Ik moest in het raampje hangen zodat de auto iets lager kwam te liggen, maar ondanks dat schraapten we langs de boomstam, het ging niet anders. Gelukkig hadden we geen schade. We hebben ons lesje wel geleerd en zijn weer een ervaring rijker.
We zijn er ook achter gekomen dat er een asiel in de buurt is! Hier in Australie kan je je dieren naar een ‘Pound’ brengen, en ook gevonden dieren worden hiernaartoe gebracht. Dieren met chip worden nog 14 dagen in leven gelaten, zonder chip worden ze al na 7 dagen afgemaakt. Lorene probeert om zoveel mogelijk van deze beestjes te redden en ze zoekt daarna een goed thuis voor hen. Het zijn voornamelijk honden, en wij zijn hier dus regelmatig in de weekenden te vinden om te helpen. We geven de honden wat aandacht en gaan een stukje met ze wandelen enzovoort. Daarnaast hebben we ook af en toe wat honden meegenomen in ons huisje zodat ze een lekkere warme nacht hadden, onbetaalbaar!
Ze hebben nu ook een baby-posum die ze om de paar uur moeten voeren, heel lief om te zien. Als deze sterk genoeg is laten ze deze weer vrij in de natuur.
Het weer is hier trouwens nog regelmatig goed, maar het is voelbaar herfst. Als er geen zon is, is het koud! Zeker als het regent. De nachten zijn vanaf het begin al erg koud in ons ongeisoleerde huisje, dus we hadden al vrij snel een elektrische verwarming aangeschaft.
We hebben met de mensen in Bourke afgesproken dat we eind april komen, aangezien we het hier dus naar ons zin hebben en we ook wel eventjes lekker kunnen verdienen. Dan heeft het water ook genoeg tijd om weg te trekken.
We zullen vlak voordat we hier weggaan nog even van ons laten horen.
Liefs,
Erik & Sanne
