Australie - Weekje NL, snel door Centraal-Australie en een nieuwe auto

Zoals we in het vorige blogbericht al duidelijk hadden gemaakt, zijn we erg plotseling terug naar Nederland gegaan. De reden dat we naar Nederland kwamen, namelijk de begrafenis van oma, was natuurlijk wat minder, maar het voelde erg goed om hierbij te zijn. Daarnaast hebben we heel veel mensen lastig gevallen met onze reisverhalen, we hebben wat nieuwe woningen gespot, we hebben ons verbaasd over de kinderen, we hebben ons rot gelachen om Harm-Jans reactie aan de deur (alsof hij spoken zag), we hebben een heerlijk weekend gehad met de familie Weijers (dankjulliewel) en we zijn in deze week vertroeteld door onze ouders :-) Ondanks dit alles werden we natuurlijk wel meteen in het diepe gegooid in NL en hebben we dus vantevoren geen goede strakke planning kunnen maken, waardoor we niet met iedereen af hebben kunnen spreken. We hopen dat jullie hiervoor begrip hebben. Al met al was het dus erg hectisch, en als we er nu op terugkijken voelt het onrealistisch aan. Ook de vluchten heen en terug waren niet Je-Van-Het (mede door krappe beenruimte, een jankend kind, en een Australische douane die maar vragen blijft stellen terwijl je al te laat bent voor de vervolg-vlucht...), maar ook dat hebben we overleefd.

 

We hadden een week om de 3000 km van Darwin naar het zuiden van Australie te rijden. Doordat we geen zin hadden om in onze jetlag te verdwijnen en alleen maar te rijden en te luieren, besloten we ook echt wat van deze week te maken. We hebben de 4 meest toeristische plekken in Centraal-Australie kunnen bezoeken. Allereerst hebben we een dagje in Alice Springs rondgelopen, ongelooflijk dat er in dit niets toch nog een soort stad bestaat. Hier hebben we tijdens een workshop ook even onze kunsten vertoond op een didgeridoo, HET instrument van Australie. Resultaat: geen aangeboren talenten.

Vervolgens hebben we Uluru (Ayers Rock) gezien, het symbool voor Australie. Erg indrukwekkend, op de vele foto's die je hiervan ziet is de grootte niet te bevatten. We hebben de 10,5 km om de rots gewandeld. 'Vlakbij' had je ook Kata Tjuta (Olga's), minstens zo indrukwekkend als Uluru. Hier hebben we op dezelfde dag nog een kleine wandeling gedaan. Het culturele centrum wat zich eveneens in dit park bevond bevatte erg veel interressante informatie over het leven van de Aboriginals. Deze informatie vertoonde wel veel overeenkomsten met het centrum in Kakadu National Park, waar we ons toen helemaal ingelezen hebben. Een aantal foto's met zonsondergang van Uluru mocht natuurlijk niet ontbreken, maar dit betekende wel dat we in het donker zo'n 100 km terug moesten naar onze 'camping'. Tijdens deze rit werd het opnieuw duidelijk dat het inderdaad niet verstandig is om hier in het donker te rijden, we reden bijna een stier van z'n sokken. In eerste instantie vond ik het raar dat er een kliko-bak langs de kant van de weg stond, tot er ineens een kop tevoorschijn kwam en ik in de gaten kreeg dat ik tegen het achterwerk van een stier aankeek. Het enige wat ik kon doen is naar adem happen, we waren al te laat om hem eventueel te ontwijken. Hij had zijn kop ook niet verder uit moeten steken of een rare beweging moeten maken....

Tenslotte zijn we ook nog even langs Kings Canyon 'gehopt', waar we opnieuw een mooie tocht hebben gewandeld. De afstanden die je maakt tussen al deze bezienswaardigheden zijn enorm, dat schat je al snel verkeerd in. Langs de kant van de weg mochten we nog wel genieten van wat dromedarissen.

Uluru

Kata Tjuta

 

Centraal Australie is een erg aparte plek om rond te reizen, en ondanks dat het zo kort en gehaast was, hebben we er wel van genoten. Op de planning stonden nog wat minder-toeristische plekken, zoals de MacDonnel ranges, maar vanwege de 12 dagen die we nu misten (vanwege NL) hadden we daar nu geen tijd voor. We gaan proberen om hier nog een keer terug te komen om deze plekken op een relaxedte manier te bezoeken.

 

Zoals gezegd hebben we voor de rest heel veel in de auto gezetten en hebben we veel kilometers gereden door letterlijk niets, maar ook dit heeft z'n charme. We hebben nog wel in Cooper Pedy een kerkje ingehakt in de rotsen bezocht, we hebben mogen genieten van de uitzichten op de enorme zoutvlaktes en we hebben op een schitterende camping gestaan net buiten Port Augusta waarvandaan we uitkeken op de haven en de oceaan, schitterend.

Eindeloze wegen

Ik heb Erik in Port Augusta (300 km ten noorden van Adelaide) op de bus gezet naar Adelaide, waarvandaan hij naar Perth is gevlogen. Hier hebben we namelijk een nieuwe auto gekocht, een verhoogde Nissan Patrol, met een tent op het dak. We zijn verliefd geworden op deze auto toen we deze in Darwin tegenkwamen, en toevallig vertrok het stel ook weer snel terug naar Duitsland, maar ze wilden hem pas verkopen wanneer ze in Perth aankwamen. Er waren een paar problemen die inmiddels (deels) zijn opgelost en Erik is nu onderweg naar Bourke, waar we voorheen al een paar maanden op een schapenfarm hebben gewerkt. Dit is een ruime 3400 km die hij af moet leggen. Ik ben met onze vertrouwde Honda vanaf Port Augusta in 2 dagen naar Bourke gereden (1200 km), waar ik nu alweer lekker aan het werk ben. Het voelt alsof ik niet weg ben geweest. Het is heerlijk om weer een vast bed en een douche te hebben en het schapen bijeendrijven ben ik oon nog niet verleerd. Al is het natuurlijk ook raar dat ik hier nu in m'n eentje ben.

 

Mochten jullie via via via via nog iemand kennen die interresse zou kunnen hebben in onze Honda CRV (die nog in erg goede staat is!), dan horen we dat graag via email of deze blog!

 

 

Liefs,
Erik & Sanne

Australie – Een week vol met knettergekke krokodillenverhalen en onverwachts terug naar NL

Afgelopen week hebben we meegeholpen op de krokodillenfarm Coolibah, 250 ten westen van Katherine. Tijdens deze week zijn we de meest interessante dingen te weten gekomen over zoutwater-krokodillen en hebben we de meest idiote dingen gedaan met deze gevaarlijke dieren. De meesten waren nog vrij klein, maar alsnog hebben ze ontzettend veel kracht en kunnen ze je vingers en handen eraf bijten als je even niet uitkijkt...

Het bedrijf wordt al 23 jaar gerund door een inmiddels wat ouder stel, Janelle en Bluey. Daarnaast hebben ze continue vrijwilligers zoals wij rondlopen. John loopt hier al 4 jaar rond (vrijwillig) en daarnaast hebben we met Marjorie uit Frankrijk en met Adam uit Engeland samengewerkt. Elke dag werkten we van half 8 tot 1 uur, waarna we de middag en avond voor onszelf hadden. Soms werden 's middags nog wat klusjes gedaan en voer voorbereid waarbij we graag meehielpen. Hiervoor krijgen we kost en inwoning terug, in dit geval een hele mooie luxe kamer en heeeeerlijk eten :-P.
 

Op het moment zitten hier ongeveer 6000 zoutwaterkrokodillen op de farm. Ze worden gebruikt voor het leer, vlees en de botten (dit laatste voor medicijnen in Aziatische landen).

Ze hebben zo'n 10 grote (en dus oude) krokodillen die worden gebruikt om te fokken. Deze krokodillen komen uit het wild, het heeft geen zin om 'fokkrokodillen' op de farm te fokken. Krokodillen zijn namelijk pas vruchtbaar als ze minstens 20 jaar oud zijn.

De andere krokodillen zijn allemaal tussen 10 maanden en 2 jaar oud. Dit zijn echte 'minicrocs', ze zijn maximaal 1,5 meter groot. Hoe groot ze zijn is natuurlijk afhankelijk van de leeftijd, maar sommigen van 2 jaar zijn zo klein als de grootsten van 10 maanden oud. Hun groei is namelijk ook heel erg afhankelijk van hun eetgedrag, sommige krokodillen eten nauwelijks vanwege de stress.
 

De eieren die hier op de farm zelf gelegd worden door de fok-krokodillen zijn niet genoeg. Daarom hebben ze toestemming om in 2 verschillende gebieden hier in de buurt naar eieren te zoeken in het wild. Dit doen ze met een helicopter, waarbij 1 persoon in een harnas naar beneden gaat als ze een nest zien. De helicopter gaat ondertussen op zoek naar een ander nest, terwijl degene op de grond (aan de waterrand) de eieren opgraaft uit de 'composthoop'. Gemiddeld zijn er 50 eieren, en deze moeten allemaal blijven liggen zoals ze in het nest liggen, je mag ze niet omdraaien, dan sterven de baby-crocs. Terwijl je dit doet moet je ook nog eens uitkijken voor mama-croc die haar kindjes goed beschermd. Bluey is al een aantal keer aangevallen. Op een ochtend werd hij gepakt in zijn borst en schouder, en achteruitlopend tilde hij mama-croc uit het water. Als deze krokodil in het water was gaan ronddraaien, had ze Bluey mee het water ingenomen en dan was hij er niet meer geweest. Zo'n 50 hechtingen later ging hij gewoon diezelfde middag weer op zoek naar nieuwe eieren, stupid!

De eieren komen in grote bakken in een speciale kamer te liggen, waar de vochtigheid tegen 100 procent is, en waar het lekker warm is. Hier moet elke dag een paar keer gecontroleerd worden of ze uitkomen. Dit weet je wanneer ze een piepend geluid maken, met als doel om mama-croc te roepen zodat zij de eieren kan uitgraven. Als zo'n baby-croc te lang dit geluid maakt in deze kamer met duizenden eieren, dan komen alle eieren uit, onafhankelijk hoe oud en levensvatbaar de krokodillen zijn.

Dit alles gebeurd in het begin van het natte seizoen, zo'n 2 maanden vanaf nu.
 

De baby’s hier zijn nu 10 maanden en zitten in een afgesloten ruimte waar het 35 graden is en er heerst een luchtvochtigheid van bijna 100 procent. Vanwege deze hoge luchtvochtigheid moeten de baden waarin ze zitten (zo’n 30-50 crocs bij elkaar) elke dag schoongemaakt worden, de bacterien vermendigvuldigen zich in deze omstandigheden natuurlijk heel snel. Hier waren we elke ochtend 2,5 uur mee bezig. Afgelopen week hebben we dus elke morgen een gratis sauna-sessie gehad in deze ruimte, al ontbrak het eucaliptus-geurtje. Tijdens het schoonmaken moet je wel steeds op je hoede zijn, het mogen dan wel baby-crocs zijn, hun tanden zijn gemeen scherp en je komt gevaarlijk dichtbij met je handen.
 

 

De krokodillen van 1-2 jaar zitten in betonnen baden (3x6m, deels onder water), gewoon onder een afdak buiten. Deze baden worden elke 6 dagen schoongemaakt, namelijk de ochtend nadat ze eten hebben gekregen. Dit hebben we dus maar 1 keer gedaan in deze week.

 

Op zo'n krokodillenfarm wordt natuurlijk erg veel vlees gegeten. Dit kan van alles zijn. Er wordt regelmatig wat geschoten (wilde zwijnen en walibi's), af en toe brengen boeren koeien of paarden met een ziekte hierheen enz. Dit vleest moet natuurlijk in stukken gesneden worden, soms moet de huid eraf worden gehaald en voor de baby's wordt het vlees tot gehakt gemaakt. Allemaal erg bloederige klussen. Hierbij hielpen we altijd mee. Heerlijk met je handen de mineralen door de bergen gehakt kneden :-P

De baby's van 10 maanden krijgen om de dag te eten. De krokodillen van 1-2 jaar krijgen elke 6 dagen iets. Bij het voeren van deze crocs mochten we helaas niet bijzijn. Krokodillen, vooral de jongeren, zijn erg gevoelig en worden daarom uitsluitend door 1 persoon gevoerd. Als iemand anders het doet, die er net wat anders uitzien (bijv. met hoed) of die het op een andere manier doet, eten de meeste krokodillen niet meer.

We mochten er wel bijzijn bij het voeren van de zogenoemde fok-krokodillen, die elke week wat vlees krijgen. Deze krijgen de stukken vlees met de botten erin, die over het hek worden gegooid. De krokodillen moeten wel tevoorschijn komen, wat sommigen in dit jaargetijde niet doen, het is nog te koud, waardoor het eten minder makkelijk verteerd wordt. Even voor de duidelijkheid, het is hier elke dag 35 graden, maar over een paar maanden stijgt de luchtvochtigheid enorm wat de krokodillen heerlijk vinden. Echt indrukwekkend om te zien hoe groot deze beesten zijn, wat ze eten en voornamelijk hoeveel kracht ze in hun kaken hebben, ze kunnen zo een zwijnenschedel doormidden bijten.

 

 

Wij hadden een supergoede week uitgekozen. Normaal gesproken zijn de crocs van 1-2 jaar al verkocht rond dit tijdstip van het jaar, en dan ben je vooral veel aan het renoveren op de farm. Maar de truck was kapot gegaan en werd hierheen gehaald vlak nadat wij hierheen kwamen. Dat betekende dat de crocs nu op de truck geladen werden om alsnog iets later verkocht te worden aan farms die ze nog wat groter laten groeien, voordat zij ze verkopen. Hiervoor moesten de crocs gevangen worden!!! Joehoe! Of niet...

De krokodillen worden gevangen met een zogenaamde 'vang-stok'. Dit is een holle buis met aan beide kanten een lus die met elkaar verbonden is. Je legt de lus voorzichtig over de kop van de croc, waarna je het touw met de andere hand aantrekt. Vervolgens houdt je de krokodil op de grond, waarna iemand anders hem oppakt. Deze persoon stopt de krokodil in een grote buis, waarin 1 of 2 krokodillen gaan, afhankelijk van hun grootte. Hierbovenop komt een deksel die goed vastgetaped wordt, waarna ze ergens in de schaduw gelegd worden. De buis moet wel met de goede kant boven liggen, de croc mag niet op zijn rug liggen, dan sterft hij.

In het begin keken we toe hoe Janelle de 'vang-stok' gebruikte, Bluey de crocs vastpakte en wij hielpen John met de buizen en het vasttapen van de deksels. Uiteindelijk mochten ook wij een poging wagen met de vangstokken, en dan merk je pas hoe krachtig deze beesten zijn, al zijn deze crocs 'maar' 1-1,5 meter groot. Erik en Adam mochten ook de krokodillen vastpakken, wat nog meer risico is. Al heeft Erik gemerkt dat het dichttapen ook best gevaarlijk kan zijn. De onderkant van deze buizen zijn steviger dichtgetaped, maar deze worden niet zo vaak vervangen. John had 1 van de buizen niet goed gecontroleerd en bij het dichttapen voelde Erik ineens iets bij zijn voeten bewegen. Gelukkig zat de croc klem met zijn bek, zodat Erik rustig weg kon lopen. Als zo'n krokodil toch op je af komt dan moet je niet gaan bewegen, want ze reageren heel erg op bewegingen, je moet juist stil blijven staan tot hij langs je is gelopen. Heel erg tegen je instinct in. We hebben 3 dagen krokodillen gevangen, in totaal hebben we 600 crocs afgeleverd bij de andere farm. Een behoorlijke klus.

 

 

Naast deze spectaculaire krokodillen-avonturen hebben we ook wat uren besteed om een schuurtje te bouwen, met op de achtergrond het altijd aanwezige prachtige landschap. Zoals gezegd hadden we de middagen en avonden vrij, maar we konden ons prima vermaken. John nam ons een keer mee naar een supermooi uitzichtpunt hier in de buurt waar we konden genieten van de zonsondergang. Daarnaast hebben we nog met John gejaagd. We hebben in deze week een aantal walibi's, een wild zwijn en een waterbuffalo geschoten. Deze laatste liep rond in het caravanpark 30 km hiervandaan. Bluey kreeg een telefoontje of hij het dier wilde schieten, omdat het te gevaarlijk is om rond te laten lopen. Het vlees van zo'n groot beest konden we natuurlijk goed gebruiken voor de krokodillenmaaltijden. Je zou denken dat je even vooruit kunt met het vlees van een buffalo-stier van
800 kg, maar dit is maar net genoeg voor 1 maaltijd voor de babycrocs (240 kg vlees).

 

We konden hier helaas maar 1 week blijven, maar het was een erg leuke en speciale ervaring die we niet hadden willen missen.

Op Facebook en Youtube vindt je meer foto's en voornamelijk leuke filmpjes van het voeren en het vangen van de crocs (niet volledig up to date, maar dit komt snel!)

Nadat we de crocfarm verlieten dachten we bovenstaand bericht te plaatsen en vervolgens onze reis te vervolgen richting Pine Creek om daar een kleine week op een farm mee te helpen. Dit ging even anders dan gepland. Na een week geen internet (niet heel ongewoon voor ons) kwamen we erachter dat we verschillende mailtjes hadden over de gezondheid van oma. De laatste hiervan met het bericht dat oma 2 dagen eerder was overleden. Wij zijn direct naar Darwin gereden, terwijl onze reisverzekering voor ons een vlucht heeft geregeld (super!), zodat we bij haar begrafenis aanwezig kunnen zijn. We komen zondagochtend aan in NL en blijven hier een week. Ondanks de verdrietige reden vinden we het natuurlijk fijn om na 10 maanden familie en vrienden weer even te zien.
 

Liefs,

Erik & Sanne