Begin juni zijn we weer aan de slag gegaan
op de farm ‘Gumbooka’ in Bourke. We hebben hier al 2 keer eerder gewerkt in het
afgelopen jaar en dit is ons zo goed bevallen dat we besloten Ben en Liarne een
belletje te geven. Ze waren erg enthousiast en we werden van harte uitgenodigd om
terug te komen en zo ons Australie-avontuur op een mooie manier af te sluiten.
:-)
We zijn direct hard aan het werk gegaan.
De afgelopen hete en vooral droge zomer is behoorlijk zwaar geweest voor
farmers in heel Australie, zo ook voor Gumbooka. Er gaat een hoop tijd en
energie in zitten om ervoor te zorgen dat de vele dieren genoeg water en eten hebben. De farmers in
Nederland hebben wat dat betreft maar
geluk. Als je de polders in Nederland inloopt zie je een hoop groen om je heen.
Hier is dit een heel ander verhaal en je vraagt je soms af waar al die schapen
hun eten vandaan halen.
De koeien die ze hier een jaar geleden
hebben gekocht, hebben nauwelijks meer gras om te eten. Een groot deel van de
tijd besteden we daarom aan het voeren van de koeien en hun kalven. We geven ze
bijna elke dag een grote lading katoenzaad, al dan niet met wat toegevoegde
mineralen. Naast dat het voedzaam is, is het ook erg goed voor de eetlust. De
koeien en kalven lijken er wel van te houden, ze staan ons regelmatig op te
wachten. Ondanks dat de kalven al wat groter aan het worden zijn, zijn ze nog
steeds erg lief en er zitten een aantal sociale dieren bij die aardig nieuwsgieriger
zijn.
Daarnaast zorgen we ook voor een goedkopere
voedselbron. Ben zaagt allerlei soorten bomen om die de koeien eten. Hij klimt
hierbij regelmatig in bomen en in combinatie met de kettingzaag is dit niet
altijd even veilig. Gelukkig is alles nog goed gegaan, al scheelt het soms maar
weinig. Erik en ik verspreiden de takken en strooien wat nieuwe zaadjes rond
die door de hongerige koeien de grond in worden gestampt, hopelijk is er een
deel bij dat gaat groeien.
Een paar dagen geleden hebben we de koeien
en kalven van elkaar gescheiden en verplaatst. Onder andere zodat de moeders
hun melkproductie kunnen stopzetten, en hun conditie kan verbeteren. De morgen erna zijn een aantal moeders
over de hekken gesprongen naar hun kalven en ook een aantal kalven had de weg
naar hun moeders gevonden, waarschijnlijk hadden ze de memo niet ontvangen. Hierdoor
moesten we weer opnieuw beginnen. Inmiddels hebben we ze verder van elkaar
verwijderd, en de meesten blijven op hun plek, al moeten ze nog wel erg wennen
aan de nieuwe situatie.
Op het moment werken we wat minder met de
schapen. De schapen hebben allemaal lammetjes (of zouden deze moeten hebben) en
dan is het beter om ze gewoon lekker met rust te laten. De eerste 10 dagen van
augustus zullen we vlak voor ons vertrek de hectiek van lammeren bijeendrijven
en markeren weer meemaken!
Op het terrein rond de huizen huppelen ook
4 huisdier-lammeren rond. Deze zijn voordat wij hier kwamen ergens alleen
aangetroffen of zelfs uit een meertje gered. In het begin moesten we ze af en
toe melk geven, maar inmiddels eten ze alleen nog gras.
Naast dit alles hebben we opnieuw
kilometers hekwerk neergezet. De komende maand verwachten we nog heel wat
kilometers te doen. Dit blijft een wat saaiere klus, al is het wel erg leuk om
achteraf langs de omheiningen te rijden en te zien wat je allemaal hebt gedaan.
Een grote verandering ten opzichte van de laatste keren is dat William nu ‘naar school gaat’. Liarne geeft deze lessen zelf en daarnaast hebben ze ook regelmatig een meeting online met zijn juffrouw. Op deze ochtenden proberen we (Ben, Erik en ik) de 2-jarige Flynn zoveel mogelijk mee te nemen naar het werk wat we doen. Daarbij moet ik dan regelmatig een oogje in het zeil houden.
Een week geleden is Flyn op een vervelende
manier geland na het klimmen van een hoog tuinhek. Het gezin ging direct naar
de dokter in Bourke (60 km verderop), maar gelukkig had hij alleen een
scheurtje in zijn lip die niet gehecht hoefde te worden en een bloedneus. Bij
een controle 2 dagen later was de arts toch wel erg bezorgd over de nog steeds
bloedende neus (neus gebroken? Bloedprop? enz.). Ze werden direct doorgestuurd
naar het ziekenhuis in Dubbo (400 km verderop) en wij bleven heel plotseling
alleen achter op de farm. Gelukkig bleek alles mee te vallen en waren ze de dag
erna ’s avonds weer terug. Het is natuurlijk voor Nederlanders niet voor te
stellen om in een noodsituatie zo’n eind te moeten rijden. In echte
noodsituaties is er natuurijk wel een ambulance-vliegtuig die je naar Dubbo kan
brengen, maar toch. Ze zijn nu opnieuw terug naar Dubbo voor nog een
controle.
Terwijl de familie weg was hadden ook wij
een erg interessante dag. Erik kreeg het voor elkaar om de auto vast te zetten
in de enige plas modder in de wijde omtrek waar je met gemak omheen kan. Na
meerder pogingen om de auto eruit te halen besloten we dat we toch echt de
andere auto nodig hadden. Er was alleen niemand die we via de radio konden
vragen om onze kant op te komen. Gelukkig waren we ‘maar’ 6 km van het huis verwijderd,
het had erger kunnen zijn. Erik heeft het stuk naar huis gejogd om de andere auto
te halen en na wat graafwerk kregen we de auto er met behulp van die andere
auto weer uit.
Verder is dus weinig veranderd met vorige
keren dat we hier waren. We zitten lekker in de cottage waar we alle ruimte
hebben. We hebben daarnaast prachtig weer om in te werken. Overdag is het
meestal tussen 15-25 graden met een lekker zonnetje, maar wel een fris windje.
’s Ochtends kan het soms behoorlijk koud zijn (het vriest sommige nachten) en
het valt niet mee om dan je warme bedje uit te stappen, want de cottage zelf is
dan ook behoorlijk koud! Regen hebben we hier zoals gezegd nauwelijks. We hebben
een paar druppels gehad, waardoor alle wegen meteen blubberig waren, maar erg
indrukwekkend was het niet.
De komende weken zal qua werkzaamheden
weinig veranderen, behalve dan het markeren van lammeren begin augustus. We
houden jullie op de hoogte.
Veel liefs,
Erik & Sanne
