Vanaf midden april zijn we druk geweest met de opruimwerkzaamheden van de winter om de lodge en het terrein eromheen weer klaar te maken voor de zomer! Na zo’n slechte winter konden we niet wachten tot deze kwam en we eindelijk konden genieten van wat warmte en zon! Halverwege april hadden we de eerste zonnige dagen en hebben we ook genoten van de eerste bbq, al was het nog behoorlijk fris.
De zomer was in aantocht, dus moesten er ook maar eens plannen gemaakt worden voor onze zomervakantie. We hadden al lang het idee om gewoon hier te blijven en de omgeving te leren kennen, te wandelen, fietsen en kanoën... Omdat we 6 weken achter elkaar vrij konden krijgen (eind mei t/m begin juli) ontstond het idee om de Karjalan Kierros te lopen, de Karelische wandelronde die ruim 500 km door de mooiste en meest ongerepte delen van Karelië gaat, om het grote Pielinen meer heen. Aangezien sommige delen van deze wandelroute zeer oud zijn, konden we niet van alles kaarten vinden, en de kaarten die we hebben gevonden waren erg oud. De gok of die routes überhaupt nog bestaan wilden we wel wagen. We maakten ons in de afgelopen periode helemaal klaar voor deze uitdaging!! We bestelden een zonne-oplader waardoor we camera en telefoon wel konden blijven gebruiken, we sloegen gedroogde maaltijden in (de zogenaamde Pasta Pronto en dergelijke) en we kochten 3 rugzakken voor de honden, Rossi, Duplo en Toni. Zo konden zij in ieder geval zelf hun eigen droogvoer meenemen, en met een beetje geluk ook wat van onze spullen! We zijn meteen begonnen met het trainen :-).
Eind april heb ik ook eindelijk een aantal elanden gezien!! Vanwege een gebroken kaak was ik met Peanut onderweg naar de dierenarts in Lieksa. 3 elanden stonden daar ineens, 1 ervan midden op de weg en de andere twee in de berm. Aangezien ze vlak na een bocht op de weg stonden, zag ik ze vrij laat en stond ik ook maar een paar meter van ze af! Heel rustig liep die ene langs de auto en bleef nog een tijdje langs de kant van de weg staan kijken. De andere twee liepen/renden iets verder het bos in en liepen van daaruit met me mee toen ik weer langzaam verder reed. Zo ontzettend gaaf! Ik kreeg er een behoorlijke kick van om zulke enorme beesten ineens voor me te hebben staan! Ik heb nog geprobeerd een foto te maken, maar met de camerafunctie van m’n telefoon kan ik niet zo goed overweg, dus dat gaf ik al snel op :-P.
De laatste dagen van april hadden Corinna, Fiona en ik een 2-daagse wandeltocht op de planning staan. Het weer was zeker al anderhalve week redelijk tot goed, maar helaas besloot het juist die 2 dagen minder te worden: regen, veel wind en kou (zelfs sneeuw ’s morgens!). We besloten dat we hier wel tegen konden en zijn vanaf Ruunaa richting het noorden terug naar Eräkeskus gelopen. Zinc, Brix en Toni mochten natuurlijk mee, Toni kon meteen haar rugzak in het echie uittesten! De eerste dag liepen we ongeveer 20 km over de Karhunpolku (dit betekent Berenpad!) waarna we in de Laavu Suuri Piilonen overnacht hebben. Dit is een open shelter waar je gratis gebruik van kunt maken. Zoals gezegd was het errug koud, mede doordat de koude wind direct in de Laavu werd geblazen. Gelukkig had iemand een plastic zeil achtergelaten die we ’s nachts voor de Laavu hebben gespannen. Alsnog hebben we bijna geen oog dichtgedaan van de kou en het harde ‘matras’ :-P. De tweede dag besloten we de weg te volgen in plaats van de Karhunpolku, aangezien dit wat sneller en korter was en Corinna en Fiona moesten nog wat spullen pakken voor hun reis naar Duitsland/Zwitserland de dag erna. Onderweg hadden we het geluk beren te zien! De drie honden kwamen triomfantelijk over een ontbost veld teruggelopen, we vonden wel dat ze een beetje te ver waren gegaan. Heel droog zei Corinna: “Tja, daar is een beer.” Beren zie je hier zelden, dus we dachten dat ze een grapje maakte. Toch keken we natuurlijk even en Fiona en ik zagen toen ook een tweede beer uit de boom klimmen! Het is best goed mogelijk dat die in de boom zaten vanwege onze honden! Vol van adrenaline zijn we snel doorgelopen! Ook al zagen we ze van veraf (gelukkig maar!) en maar heel kort, het is wel heel gaaf om te weten dat deze wilde dieren zo dichtbij ons wonen! Het is een privilege om in de ongerepte natuur te mogen leven zoals wij doen!
Bij terugkomst was er helaas minder leuk nieuws. Alaska was een paar dagen ervoor tijdens een gevecht erg gewond geraakt aan haar poot en de dierenarts(en) hebben vastgesteld dat ze dat eventueel kunnen behandelen maar dat ze hoogstwaarschijnlijk de rest van haar leven pijn zou hebben en niet meer zou kunnen lopen. Aangezien ze toch ook al niet meer de jongste was hebben we de beslissing moeten nemen om haar in te laten slapen. Geen makkelijke beslissing, iedereen was er ook kapot van! Alaska, Rest In Peace! Ze leeft in ieder geval verder in het nageslacht wat ze hier heeft rondlopen!
De eerste dagen van mei hadden we weer zonnig maar fris weer. Erik en ik hebben de eerste kanotocht gemaakt, en getracht om Toni en Rossi ook mee te nemen. Rossi vond het, zoals we al dachten, helemaal niets. Toni stond daarentegen heel relaxed in de kano te kijken waar we naartoe gingen. Aangezien Rossi aan de kant meeliep werd ze wel afgeleid en zodra ze kon sprong ze eruit en rende ze met hem mee. Toen ze er ergens weer in wilde springen, sprong ze helaas niet ver genoeg, waardoor we alledrie in het water vielen!
Terug bij de lodge ontstond het gekke idee om dan meteen maar badkleding aan te doen om het water ECHT te testen. Konstantin deed mee, Ornella maakte foto’s. Toni & Duke kwamen met ons mee het water in. En tja, idd best wel fris, al was het toen we eruit kwamen lekker. Er was geen wind en de zon gaf best wel wat warmte!
We besloten deze 2 weken voordat we op wandelvakantie zouden gaan ook wat te trainen met een rugzak, meteen een goede test voor Erik, aangezien hij al een hele lange tijd last van zijn rug had! Vanaf ongeveer februari werd hij regelmatig wakker van pijn in zijn rug, en dit werd alleen maar erger! We hadden al nieuwe matrassen gekocht, maar helaas ging daarmee zijn rugpijn niet over. Hij had express begin mij ook al een langere periode vrij om zijn rug wat rust te geven. De rugzaktest verliep niet zoals we hadden gehoopt, Erik z’n rug was er nog slechter aan toe dan we dachten en op dat moment besloten we dan ook dat er wat aan gedaan moest worden. In Finland kun je lang wachten voor je geholpen wordt (2 maanden is geen uitzondering) en daarnaast werkt de dichtstbijzijnde chiropractor o.i.d. 170 km bij ons vandaan... Uiteindelijk besloten we dat Erik het beste naar Nederland kon gaan, waar hij bij de arts waar zijn moeder geholpen werd meteen terecht kon. Sinds 15 mei zit hij in Nederland en hij heeft zijn eerste 2 behandelingen gehad. Er is niets kapot in zijn rug, hij heeft dus gelukkig niet zoiets als zijn moeder, maar er staat wel HEEL VEEL scheef en de arts heeft 4-5 behandelingen nodig om dat allemaal weer recht te zetten. Of het dan uiteindelijk geholpen heeft, weten we pas over 2 maanden. Inmiddels wordt de druk op zijn rug overdag wel minder, maar ’s ochtends wordt hij nog steeds vroeg wakker van de pijn. 19 juni komt hij weer terug naar Finland (yes!!), hopelijk is zijn rug dan weer genezen en kan hij weer normaal slapen.
De wandeltocht viel daarmee dus ook in het water, in m’n eentje 6 weken wandelen zie ik niet zo zitten... Wie weet volgend jaar!
De dag nadat Erik weg was werd het hier eindelijk weer lekker weer. Tot halverwege mei was het nog erg koud (overdag rond 5 graden), we hadden VEEL regen, soms hagel en zelfs sneeuw! Een paar dagen na deze sneeuw warmde het op tot 34 graden! Heel bizar! Na het werk dus nog een kanotochtje met Kontantin en Corinna, de watertrampoline opbouwen (en uittesten! Brr, het water is nog wel koud!), met de honden uit de kennels zwemmen, bbq! Heerlijk, al was 22 graden ook leuk geweest :-P
Op mijn verjaardag hebben Konstantin en ik de Hähnikjoki rivier gekajakt. Een erg afwisselende tocht van ongeveer 25 km, vele bochten, een paar kleine stromingen en 1 grotere stroomversnelling. Onderweg ook nog een bever gezien! Met bijna 30 graden was het perfect kayakweer! ’s Avonds hadden ze een heerlijke bbq voor me klaargemaakt en heb ik m’n kado’s gekregen. Erg leuk, een geslaagde verjaardag, al miste ik Erik natuurlijk wel enorm!
Vorige week begon m’n vakantie en de eerste dag heb ik nog wat gasten meegenomen op een wandeltochtje en daarna genoten van het weer, het water... Gewoon even uitgerust. De dag erna zijn Corinna en ik naar Teljo gebracht, samen met de kajaks. Vanaf daar hebben we 30 km gekajakt tot Pälvekoski, waar we aan het einde van de dag weer zijn opgehaald. Een avontuurlijke tocht, met heel veel stroomversnellingen! We wisten niet zo goed wat we hiervan moesten verwachten, maar het was echt enorm gaaf! Helaas besloot het mooie weer ermee op te houden na 10 minuten peddelen (en we hadden uiteraard geen warmere kleding bij ons...). Het heeft lang gedonderd en geregend. Toen we ook wat flitsen zagen hebben we 20 minuten aan de kant gebibberd tot dit voorbij was. Een van de laatste stroomersnellingen was ook de heftigste, Aitokoski. Deze was echt enorm gaaf, en we kwamen in de verleiding de kajak weer naar boven te dragen om nog een keer door de stroomversnelling te gaan. In plaats daarvan hebben we een vuurtje gemaakt in de hut, worstjes gebraden en ons opgewarmd. De laatste kilometers hadden we nauwelijks nog stroomversnellingen en lieten we ons regelmatig wat met de lichte stroming meedrijven. Een heerlijke kajaktocht en nu willen we natuurlijk alleen nog maar meer :-P
Het hete weer was maar van korte duur, en de temperatuur zakte weer tot 4 graden (overdag ja!) afgelopen maandag! De afgelopen dagen heb ik ondanks dat ze slecht weer voorspeld hadden toch een 3-daagse wandeltocht gemaakt. Ik wilde er even tussenuit en actief zijn in de natuur! Rossi, Duplo, Toni en ik werden samen met onze rugzakken naar het noorden gebracht, waar we 5 km ten noorden van de stroomversnelling Hiidenporti op de wandelweg Petranpolku zijn gestart. De eerste 10 km op de Petranpolku waren behoorlijk zwaar, aangezien de sporen niet vaak gebruikt zijn, er af en toe geen sporen zichtbaar waren en ik dus over moeilijk terrein op mijn richtingsgevoel moest vertrouwen en omdat alles zeer nat was. Er ontbrak zelfs een brug waar ik de honden ook niet over het natte gedeelte heen kon tillen vanwege de sterke stroming en gladde stenen... Hier moest ik dus stroomopwaarts een betere oversteekplek vinden. Erg avontuurlijk, maar ook erg vermoeiend en ik was blij toen ik op de Karhunpolku aankwam, ‘onze’ bekende vertrouwde wandelweg! In totaal heb ik die dag zo’n 18 km afgelegd. De eerste nacht heb ik geslapen in de hut Otroskoski, een enorme mooie hut die daar gewoon staat om gratis te gebruiken. Zelfs met een typisch Finse sauna erbij! Superluxe en ik kon de hut goed warm krijgen. Ik lag vroeg in m’n bedje, waar ik heb moeten vechten om m’n slaapzak en m’n matje samen met de 3 honden. Na elke keer omdraaien (dat was vaak, omdat m’n schouder nog moest wennen aan de harde ondergrond) begon het theater opnieuw en probeerden de hondjes elke cm in te pikken. 1 in de holte bij m’n benen, 1 bij m’n buik en 1 bij m’n hoofd. Zo kreeg ik het in ieder geval niet koud :-P. De dag erna ben ik verder over de Karhunpolku naar het zuiden gelopen. Bij de Valama-hut heb ik pauze gehouden, een vuurtje gemaakt en wat worstjes gegeten :-). Vervolgens zijn we verder gegaan tot de hut Pälvekoski, in totaal ongeveer 22 km. Om daar te komen moesten we wel over een hele wiebelige brug over de stroomversnelling Pälvekoski. Ik ben eerst zelf gegaan met m’n backpack. Aan de overkant heb ik Toni geroepen en die kwam heel dapper aangehobbelt. Rossi kon ik vrij gemakkelijk aan de lijn achter me aan meenemen, gewoon voorzichtig zonder teveel te wiebelen... Duplo was een ander verhaal, hij is normaal al bangig voor water en dit vond hij helemaal niets. Elke paar meter lag hij op z’n buik en moest ik hem motiveren/trekken om verder te gaan. In de hut nog even buiten genoten van de zon, al was het wel frisjes, en vervolgens vuur gemaakt, water gekookt, genoeg hout gehakt voor de nacht, eten gemaakt en wat gelezen. Deze hut was een stuk kouder en ’s nachts ben ik er nog een keer uitgegaan om het vuur opnieuw aan te maken. ’s Ochtends om 6 uur heb ik het toch weer koud gekregen, maar Toni loste dat op door bij me in de slaapzak te kruipen :-P. We waren vroeg op en na het ontbijt hebben we de tassen weer ingepakt om de laatste +/- 22 km naar Eräkeskus af te leggen. We moesten opnieuw over de brug (Duplo dit keer vanaf halverwege in sprint!) en vervolgens richting Änäkäinen en over de Ruslandstraat naar huis. Ik was blij weer terug te zijn, een warme douche te nemen, m’n benen wat rust te geven en Erik te spreken. Zo helemaal alleen onderweg is best wel eenzaam, zeker als je dat niet gewend bent. Toch heb ik zeker genoten van de hondjes en de natuur! :-)
Overmorgen gaan Corinna en ik met de kajaks op pad. We zijn van plan om bij de Russische grens te starten en in 2 dagen over de Valamajoki en Jongunjoki terug naar huis te peddelen, zo’n 60 km. Hopelijk speelt het weer een beetje mee!
Veel liefs,
Sanne
Sanne
