Finland - Fijne kerstdagen!

Een paar dagen geleden is na lang wachten weer een beetje sneeuw gevallen, een kleine 10 cm. Helaas nog steeds niet zoveel als waar we op gehoopt hadden, maar met sleeën merk je al wel het verschil. Beter dan niets zeggen we dan maar, en dan gaan we gewoon door met hopen op nog meer. 

Eergisteren heb ik mijn eerste sledetocht alleen ondernomen. Ik stond die dag ingedeeld bij het poetsen van de zwinger, en er zouden 2 Engelsen komen om een dagtocht te maken, zodat weer 4 sledes op weg gingen om te sleeën, en deze honden ook weer getraind werden. Deze Engelsen zijn niet meer gekomen, waardoor die honden opnieuw bleven staan. Ik was rond 2 uur klaar met poetsen en pauze houden en had na 2 dagen niet gesleed te hebben wel weer zin om een stukje te sleeën. Ik heb een leuk team bij elkaar gezocht, de honden voor mijn slede gespannen en ben op weg gegaan. Ik ben nog steeds niet zo goed in het onthouden van de trails, maar had voor mezelf een mooie en niet al te moeilijke ronde bedacht die ik aan het eind nog uit kon breiden of af kon korten, afhankelijk van de conditie van de honden en mijzelf. Uiteindelijk heb ik de route iets ingekort omdat ik het behoorlijk koud begon te krijgen (-25°C), en het was inmiddels ook donker. Heerlijk om in je eentje te sleeën. Je kan lekker doorgaan, je stopt wanneer je wilt, je doet de route die je wilt (zonder brug!!) en gaat weer terug wanneer het te koud wordt, ideaal! 

Martin heeft de afgelopen dagen nog een filmpje gemaakt van sleeën in het donker (na 16.00 uur). Ik heb geprobeerd deze direct op de blog te plaatsten, maar dat is niet gelukt. Op mijn Facebook pagina vinden jullie het fimpje. Let op, Martin heeft voor zijn slede 8 honden, wij tot nu toe maximaal 6 :-)

Een aantal dagen geleden hebben we ook de kortste dag gehad hier, dus vanaf nu wordt het alleen maar weer lichter :-) De afgelopen 2 weken waren wel heel apart wat dat betreft. We hadden bijna elke dag een strakblauwe hemel, maar tot ongeveer 12 uur leek het toch nog een beetje grauw omdat de zon er nog niet was. Tussen 12 en 15 uur was het daarentegen supermooi! De zon kwam op, en ging bijna direct weer onder, wat tijdens deze 3 uur gepaard ging met zo'n oranje-rode gloed die je wel vaker ziet bij zonsop- en ondergangen. De zon kwam tijdens deze uren nauwelijks boven de boomtoppen uit. Dit leverde natuurlijke hele mooie foto's op :-)

Een aantal weken geleden ben ik verantwoordelijk gemaakt voor de decoratie met de kerst. Ik ben dus druk aan de slag gegaan om op de tafels mooie deco te maken, en daarnaast moest er wat voor in de kerstboom gemaakt worden. Ze hebben hier niet lichtjes, slingers en kerstballen achter de hand die ze elk jaar in de kerstboom hangen, zoals de meesten bij ons thuis. De moeilijkheid was dat ik beperkte materialen hier had en dat ik eigenlijk niets meer mocht kopen (zoals gekleurd papier, steekschuim/oase, etc.). Uiteindelijk is het toch erg geslaagd geworden! 

De kerstboom hebben Erik en ik ook uit het bos gehaald. Op de sneeuwscooter bij -25°C gingen we op pad op zoek naar een mooie kerstboom. Het probleem is dat de meeste dennen hier heel weinig takken hebben, die ver uit elkaar staan, en we waren natuurlijk op zoek naar een mooie volle kerstboom. Uiteindelijk hebben we er 1 gevonden (nadat we bijna vastgevroren waren aan de scooter). Ik heb een filmpje gemaakt terwijl Erik de boom omzaagd met de kettingzaag, niet van al te goede kwaliteit en ook een beetje saai, maar aangezien ik niet zoveel filmpjes maak laat ik hem even zien :-P, samen met wat foto's van de deco:

Kerstboom aan het omzagen 

Mooi toch?!

Kerst deco (hiervan heb ik er 4 gemaakt)

Kerstdeco

Kerstboom met papieren ballen en sterren :-)

Totaalplaatje

Met kerst is het ook traditie in Zwitserland en Duitsland om Weihnachtskeks (koekjes) te maken. Een week geleden hebben Martin en Sibylle dus een hele dag in de keuken gestaan om voor ons en de 3 gasten die er nu zijn van deze heerlijke koekjes te voorzien. De meeste van deze koekjes zijn alleen niet zoet, maar bevatten bepaalde kruiden. Apart, maar zeker lekker :-)

Gisteren heeft Erik samen met Alex en de 3 gasten een sneeuwschoen-wandeling gemaakt van een aantal uur. De temperatuur was inmiddels gedaald naar -30/-35°C, maar ondanks dat bleven de vingers en tenen warm tijdens het wandelen. Het was ook behoorlijk intensief voor de bovenbeenspieren om door de sneeuw te lopen. Na afloop zijn ze naar een hut gelopen waar een vuurtje werd gemaakt waarboven roerei, worst en tomaten werden klaargemaakt. In die hut was het net zo koud als buiten, en zo'n klein vuurtje geeft dan ook niet genoeg warmte dus toen sloeg de kou pas echt toe bij voornamelijk de vingers en tenen. Gedurende de terugweg was het haast onmogelijk om weer warm te worden.

Ook weer wat mooie foto's gemaakt:

Gisteren heb ik voor het eerst alleen een 3-gangen diner klaargemaakt voor 10 personen, en het was super geslaagd! Als voorgerecht had ik tortilla-rolletjes gevuld met roomkaas, stukjes walnoot en kruiden. Als hoofdgerecht had ik kippenborst uit de oven (die was iets te pittig), voor de vegetarische gast een omelet, gemixte groente en de topper: pommes duchesse. Dat zijn van die aardappeltoefjes die je bij ons gewoon uit de diepvries koopt en dan in de oven doet. Ik heb eerst zelf aardappelpuree gemaakt en dan met zo'n spuitzak toefjes gespoten, een behoorlijke klus. Als nagerecht had ik een chocoladepudding in gedachten, dus 's ochtends stond ik met goede moed de pudding te maken en heb deze in vormpjes gegoten. 's Avonds viel deze helaas uit elkaar op het bord, niet hard genoeg. Ik heb er daarom maar chocoladevla van gemaakt, mooi versiert met slagroomtoefjes (ik had inmiddels flink geoefend ;-)) Iedereen was ontzettend enthousiast en vond het heel erg lekker, dat is echt leuk om te horen, omdat je er behoorlijk wat tijd in hebt gestopt en geen idee hebt of het allemaal gaat lukken zoals je wilt. In ieder geval zal dit de komende winter nog vaker op mijn menu staan :-) Hier nog wat foto's van het voorgerecht en de pommes duchesse:

Voorgerecht

Pommes duchesse, voordat ze in de oven gingen

Gistermiddag en gisteravond was het hier -35°C!! Ook vandaag zou het rond -30/-35°C zijn, dus deze dagen wordt er niet gesleed. Voor de honden is rennen met deze temperaturen niet leuk (denk aan hun longen!!) en de kans op bevriezingsverschijnselen bij de mens is te groot. Met de windchill bij deze temperatuur opgeteld tijdens het sleeën kom je rond -50°C uit en een halfbloot gezicht houdt dat maar een paar minuten uit voordat het vlees bevriest. 

Hier -32°C, vlak erna -35!!

Natuurlijk moet er nog steeds wel buiten gewerkt worden. De kou merk je natuurlijk duidelijk aan je vingers en tenen, maar ook het inademen doet bijna pijn. Je neusharen en het slijmvlies in je neus bevriest zodra je inademt wat niet bepaald een pretje is. Door je mond inademen zorgt de eerste paar teugen nadat je naar buiten gaat voor een flinke hoestbui voordat je longen het een beetje gewend zijn. Ik heb meestal een buff voor mijn mond zodat het ademhalen wat prettiger is (dit is zo'n koker die je over je hoofd heen trekt). Daarnaast bevriezen je wimpers ook aan elkaar vast! Rond je wimpers ontstaat ijs en als je je ogen iets te lang dichthoud vriezen je onder- en bovenwimpers aan elkaar vast. Hier een foto van Sybille waarop je kan zien hoe dat eruit ziet na een uurtje buiten werken. Sybille wilde daarna ook zo'n foto van mij maken, maar toen was het fototoestel ermee op gehouden vanwege de kou...

Je ziet duidelijk het ijs aan de wimpers

Ook binnen in Red House was het vannacht behoorlijk koud: 10°C. We hadden woensdag voor het laatst een vuur gemaakt, maar de as moest verwijderd worden en daarvoor moet deze eerst afgekoeld zijn. Daardoor was het dus zo koud hier, wat geen pretje is bij het opstaan. Vannacht zijn mede daardoor ook de leidingen hier bevroren waardoor we nog steeds zonder water zitten. 

Vanmorgen heeft Simone de aslade geleegd en ze heeft weer een vuurtje gemaakt, dus langzaam warmt het iets op, waardoor het water ook straks weer moet gaan stromen. Het is op dit moment 13°C, en ik zit met dikke kleren onder mijn dekbed dit te typen. Zo is het wel uit te houden :-P

Het kerstgevoel blijft hier wel een beetje uit moet ik zeggen. Ik heb helemaal niet het gevoel dat het vanavond kerstavond is, en dat het morgen eerste kerstdag is. Waarschijnlijk doordat ik normaal uitkeek naar de kerstvakantie van 2 weken en nu gewoon moet werken, maar ook omdat we geen specifieke plannen hebben om met familie te gaan eten en de dag door te brengen wat normaal wel het geval is. 

Vanavond staat een 4-gangen diner op het menu wat Martin klaarmaakt, en morgen moet Erik aan de bak met mij als keukenneger. Voor de rest wordt er gewoon hard gewerkt op deze dagen. 

We willen wel de personen bedanken die ons een kaartje (en/of mail) hebben gestuurd uit Nederland, erg leuk! We hadden gehoord dat we waarschijnlijk nog niet alle post nog op tijd hebben mogen ontvangen (het duurt ongeveer 1,5 week), maar ook die kaartjes zullen een mooi plekje krijgen op ons prikbord :-)

We willen alle lezers van onze blog een hele fijne kerst toewensen! Ondanks dat we er niet bij zullen zijn denken we aan jullie!

Liefs,

Erik en Sanne

Finland - Waar blijft de sneeuw!?!?

Inmiddels wordt midden Europa geconfronteerd met veel sneeuw en wij moeten het met de karige paar centimeter doen die er al weken ligt. Oké, het is goed dat het blijft liggen, en het zal ook niet snel weggaan vanwege de kou hier, maar inmiddels is een paar centimeter sneeuw toch echt wel gewenst. Het heeft hier al een paar weken niet gesneeuwd en de trails zijn knetterhard! We stuiteren over de trails en het besturen van de slede wordt steeds lastiger...

Dat bleek een paar dagen geleden ook op de brug waarover ik vorige keer verteld had (Erik was daar gecrasht). Voor de grap heette die brug vanaf toe de Erik-Brucke, maar een paar dagen later werd het de Erik-Sanne-Brucke, of de Holländer-Brucke.... Tja, ik ben daar ook behoorlijk gecrasht. Ik wist niet dat je zo snel een koprol/salto over je slede kon maken ;-) Vanaf de andere kant zit een kleine bocht in de heuvel naar beneden. Als er meer sneeuw ligt is de trail ook smaller en dan is het niet zo moeilijk om deze bocht te maken, maar omdat er al zoveel sledes overheen waren gegaan kreeg ik het met die snelheid niet voor elkaar om die bocht te maken. Ik knalde met mijn slede vol tegen de brug aan en de snelheid van mijn slede ging van ongeveer 30 km/uur naar 0 km/uur, waardoor ik gelanceerd werd van mijn slede. Nadat ik een beetje verward opstond en gevoeld had of mijn tanden nog in mijn mond zaten zag ik dat mijn crash-bow (een boog voor je slede, waardoor je slede makkelijk naar links of rechts wordt 'geduwd' wanneer je een stukje boom meeneemt) gebroken was. Geen enorme schade, maar wel behoorlijk schrikken! We hebben nu ook een 'brug-verbod' vanaf die kant, omdat de kans dat een slede kapot gaat veel te groot is...

Nog 2 dagen en dan komen de gasten, gelukkig deze week nog maar 3. We kunnen dan een beetje oefenen met 3 en 4 gangen menu's (voor 'maar' 10 personen) voor de week erna (dan ongeveer voor 24 personen). Inmiddels zijn we met de oud-en-nieuw week volledig volgeboekt!! 

De komende dagen staan in het teken van de grote schoonmaak voordat het seizoen begint. Daarnaast nog een beetje trainen en de laatste kleine klusjes afmaken zodat alles weer tip-top is als de gasten komen.

Probeer daar in Nederland ook een beetje te genieten van de sneeuw! Het is heus niet alleen maar vervelend!

Liefs,

Erik en Sanne

Finland - Aanloop voor kerst en oud & nieuw

Jullie zullen wel denken: alweer een bericht?? Jaja, we blijven schrijven :-) 1 bericht in november was natuurlijk wel schandalig weinig ;-)

De temperaturen hier zijn de afgelopen 2 weken weer iets aangenamer geweest: tussen -5 en -15°C. Dat maakt het sleeën ook een stuk leuker, want hierdoor was het iets makkelijker om onze vingers en tenen warm te houden tijdens het sleeën (wat helaas nog steeds niet altijd lukte). Sinds eergisteren zijn de temperaturen weer aan het dalen naar -20 en -25°C. Eind van deze week staat zelfs -30°C in de weersverwachting... Dat betekent weer bevroren vingers en tenen, en dat doet pijn!! Tja... we hebben er toch echt zelf voor gekozen ;-) Gelukkig kunnen we ons daarna opwarmen bij een kop hete thee of chocomel.

Per dag staan er meestal 2 trainings-sledetochten op het programma, waarvan we er aan minimaal 1 deelnemen: 1 voor de pauze en 1 na de pauze. We zitten daarbij inmiddels alweer boven de 30 km wat we, inclusief pauzes, afleggen in 2,5 à 3 uur. De trails zijn ook weer veranderd omdat we sinds 2 december over de meren kunnen sleeën. Martin maakt regelmatig een rondje op de sneeuwscooter om nieuwe trails te maken. Ik dacht eindelijk alle kruispunten te kennen en te weten waar ze uitkwamen zodat ik ook als 'guide' de andere teamleden kon leiden, maken ze het me weer moeilijker... Het zal wel weer wat tijd kosten voordat ik weet hoe de trails lopen. Erik is hiermee een stuk sneller. Gelukkig sta ik deze week nog niet ingedeeld als 'guide'. 

De trails zijn daarbij ook een stuk lastiger geworden! Ik dacht dat we in de vorige trails linke stukken hadden, maar die waren echt een 'piece of cake' vergeleken met de trails nu. Ik sta regelmatig op m'n slede met m'n ogen wijd open gesperd en me vastgeklemd aan de slede, vol geconcentreerd om alle bochten tot een goed einde te brengen. Regelmatig gaat het behoorlijk stijl naar beneden waarna een aantal bochten komen. Helaas kan je daarvoor meestal niet genoeg afremmen, en in sommige gevallen kan je helemaal niet remmen omdat er nog allerlei wortels en boomstronken uitsteken, waarvan de remmat kapot zou gaat als je deze gebruikt. Ik heb al een aantal botsingen gehad met bomen omdat er in zo'n afdaling een bocht kwam (en een hondeslede is niet uitgerust met stuur...). Gelukkig is m'n slede nog niet beschadigd geraakt. 

Ook Erik is laatst een keer gecrasht waarbij z'n slede de klap niet aankon. We hebben hier in de buurt een hele smalle brug waarover we sleeën. Voordat je bij die brug komt is het alleen héél steil. Als je niet oppast kom je dus niet goed uit en doordat je zo'n grote snelheid hebt is 'afremmen en je slede goed zetten' geen optie. Ik was die avond voor Erik en het enige wat ik hoorde was een enorme klap. De reling van de brug was dwars door de achterkant van zijn slede en tegen zijn scheen gekomen. Gelukkig alleen een vleeswond(je) en geen gebroken botten! De slede zat behoorlijk vast! Gregory heeft Erik geholpen om de slede naar achteren los te trekken, tegen de kracht van de honden in. Ik ben dus niet de enige die moeite heeft om te sleeën zoals het eigenlijk moet ;-).

Sinds een aantal weken sleeën we ook in het donker. Het is hier al rond 15.00 uur al donker, dus het is lastig om alleen in het licht te sleeën, daarvoor is te weinig tijd. In het donker sleeën met alleen een hoofdlichtje op heeft z'n charmes, maar ik zie die (nog) niet. Natuurlijk is het leuk om mee te maken, maar 3 uur in het donker sleeën is niet zo mijn ding. Als er wat mis gaat zie je elkaar nauwelijks en is het dus ook lastiger om te helpen. Daarnaast zijn de trails + hindernissen (bomen, bochten, boomstronken, wortels, zijkant van de brug etc.) veel lastiger te zien... 

Over een paar dagen is de langste nacht en daarna wordt het gelukkig weer steeds ietsje lichter. 

We hebben trouwens te horen gekregen dat Erik wordt voorbereid om gids te zijn in het hoogseizoen (eind januari - begin maart), voor de Nederlandse gasten. Dit zijn er niet zoveel dat er 2 gidsen nodig zijn, dus ik zal continue op het terrein blijven en van hier mijn steentje bijdragen. Aan de ene kant natuurlijk heel jammer, omdat gids zijn wel heel leuk schijnt te zijn. Je gaat met een paar gasten een paar dagen weg en slaapt in wildernishutten etc. Maar aan de andere kant geeft het ook wel rust. Een gids draagt heel veel verantwoordelijkheid in z'n eentje en daarnaast is het heel vermoeiend en druk. Als je geluk hebt kan je tussendoor 1 dagje uitrusten en dan begint de volgende week en tour weer. Het zat er wel in dat Erik daarvoor uitgekozen zou worden.

Intussen is Sinterklaas ook in Nederland geweest en was het afgelopen zondag feest om te vieren dat m'n ouders 25 jaar getrouwd zijn. Het is heel gek om vanuit hier te bedenken dat heel de familie gezellig bij elkaar is zonder ons terwijl het voor ons een hele normale en drukke werkdag is. 

Kerst en Oud & Nieuw komen er ook aan en dan zal ongeveer hetzelfde het geval zijn. Het verschil is natuurlijk dat dat hier ook gevierd wordt. Overdag zullen we gewoon moeten werken, maar 's avonds wordt er wel gezellig met z'n allen gegeten. We zijn heel benieuwd hoe dat er hier aan toe gaat! We merken wel dat de gebruiken soms een beetje verschillen, waardoor het lastig is om ook goed mee te denken. 

In de kerstweek komen 3 gasten, dus dat is niet zo heel druk. Wel worden vanaf nu 3-gangen menu's klaar gemaakt, en op kerstavond en 1e kerstdag zelf een 4-gangenmenu. Erik moet 1e Kerstdag koken, dus dat wordt pittig! We hebben inmiddels wel bedacht wat we gaan koken en dat is 'goedgekeurd', dus we gaan er een feestmaal van maken! 

Dat het in de kerstweek niet zo druk is geeft ons de gelegenheid om een beetje op te laden voor de Oud&Nieuw-week. Daarvoor staan 11 gasten in de planning en dat wordt dus behoorlijk hectisch, waarschijnlijk zonder vrije dagen. Voor het eerst zullen we dan voor 18 personen moeten koken! Daarnaast staan er natuurlijk allerlei activiteiten voor die gasten op de planning die uitgevoerd moeten worden. Een goede test voordat het hoogseizoen losbarst! Spannend, maar we hebben er zeker zin in!

Dit keer trouwens geen foto's, want die hebben we niet gemaakt. Regelmatig sta ik op m'n slede tijdens een prachtige zonsondergang en denk ik: 'Wauw, dat zou een mooie foto zijn geweest'. Helaas heb ik nooit m'n camera mee omdat ik bang ben om die te beschadigen. Zoals eerder gezegd sta ik nog niet zo stevig op m'n slede ;-) 

Ik heb inmiddels wel alle foto's van september, oktober en november geüpload naar Facebook (klik hier), en ik zal beloven dat ik aan het eind van elke maand de foto's van die maand weer zal uploaden :-P De leukste foto's krijgen jullie natuurlijk hier in de blogte zien. 

Al met al dus weer een behoorlijk bericht :-) Hou jullie goed daar in Nederland!

Liefs,

Erik en Sanne

Finland - Onze collega's

We zitten hier nu bijna 3 maanden en zoals we in het vorige bericht al zeiden is ons team nu compleet. Omdat je in zo'n kleine groep werkt, woont en leeft leer je elkaar goed kennen. We zullen ze ook even aan jullie voorstellen:

Simone:

Simone is de eigenaresse van het bedrijf. Een pittige tante die weet wat ze wil. Minpuntje is, dat ze vrij direct is, soms op een wat minder subtiele manier. Toch valt er ook goed met haar over bepaalde zaken te praten. We wonen met haar samen in 'Red House'.

Martin:

Martin is vroeger chefkok geweest en hij is daarom ook goed in de keuken. Voor vragen over het koken moeten we dan ook bij hem zijn. Martin kan erg behulpzaam zijn. In het begin ben ik door hem ingewerkt en hij was altijd erg geduldig en beantwoorde al mijn vragen uitgebreid. Maar als je het niet met hem eens bent of als je ook wilt meebeslissen in sommige zaken voelt hij zich waarschijnlijk bedreigd en dan komt helaas een hele andere Martin naar boven, die ook Erik maar al te goed heeft leren kennen. 

Alex:

Alex is de grappenmaker in de groep. Hij is ook erg relaxed en als er iets fout gaat: 'C'est la vie!' Alex is heel positief ingesteld en ik heb hem eigenlijk in deze 3 maanden nog niet chagrijnig of boos gezien. Alex is daarnaast ook onze 'Werther-man' ;-). Een persoon met wie we prettig samen kunnen werken!

Gregory:

Gregory is hier nu ongeveer 3 weken, maar ondanks dat kennen we hem eigenlijk nog niet zo heel goed. Hij is een stille jongen. Ook hij is erg relaxed (misschien soms een beetje té) en prettig om mee samen te werken. 

Sibylle:

Sibylle heeft ons team anderhalve week geleden versterkt en woont ook bij ons in 'Red-House'. Ze heeft voorheen in de administratie gewerkt en zal Simone hierbij wat ondersteuning geven. Verder is ze net als wij all-rounder, maar dat valt haar tot nu toe behoorlijk zwaar. Hopelijk zal ze de komende weken wennen aan de kou, vermoeidheid en het harde werken hier. In ieder geval een gezellige vrouw met wie we het goed kunnen vinden. 

Liefs uit het 'warme' Finland (-8°C),
Erik en Sanne

Finland - Koud, kouder….

En helaas nog niet op z’n koudst hier! Het is hier inmiddels overdag rond de -20°C met uitschieters naar de -25°C. Daar komt op sommige dagen nog een windje bij waardoor de gevoelstemperatuur nog lager wordt. En de winter is nog maar net begonnen….

We hebben gelezen en gehoord dat het in NL ook lekker koud is. We hopen voor jullie dat de schaatsen snel ondergebonden kunnen worden en dat er mooie tochten geschaatst kunnen worden. Hier zit het schaatsen er helaas niet in L Er ligt veel sneeuw op het ijs, wat we dan eerst weg moeten schuiven en daar hebben we de materialen, energie en tijd niet voor. Het ijs zal dik genoeg moeten zijn om te schaatsen, maar voor de sledetochten wachten we nog even. Morgen wordt er weer getest hoe dik het ijs is. Het probleem is dat we eerst met de sneeuwscooter over het ijs moeten om een trail te maken, voordat we met de sledes eroverheen kunnen. Daarnaast ligt er op veel plekken niet genoeg sneeuw op het ijs (door de wind) om goed te kunnen remmen wat noodzakelijk is tijdens het sleden… We hopen dus op nog wat meer sneeuw zodat we tochten kunnen maken over de meren. Een paar weken geleden hadden we 4 december gewed en dat komt nu al aardig dichtbij. Dat gaan we helaas niet redden omdat de sneeuwscooter op dit moment gerepareerd wordt, maar we hebben er in ieder geval zin in!

De trails zijn trouwens nog niet optimaal en ook daarom hebben we meer sneeuw nodig. Ze zijn hier in de omgeving bomen aan het vellen, en rijden met zware vrachtwagens en machines over de trails waardoor de sneeuw dusdanig wordt platgedrukt dat de ondergrond weer tevoorschijn komt. Dat is niet echt bevorderlijk voor de sledes... Helaas kunnen we hier niet heel veel aan doen, alleen hopen dat ze alles nu doen (en niet in januari weer komen) en dat ze snel weg zijn. 

Dat het koud is hier hebben we trouwens maandag ook weer mogen ervaren. We dachten, aangezien Simone weg was en de kachel weer bijna opnieuw aangemaakt moest worden: laten we onze kamer even flink luchten. Dat gebeurt namelijk niet heel vaak aangezien er dan zoveel kou binnenkomt en dat is zonde van de schaarse warmte. We wilden dan ’s middags de kachel stoken zodat dan alles weer opgewarmd werd. Wat bleek: nadat het raam ongeveer 4 uur open heeft gestaan (oeps) was het in onze kamer -1°C! De limonade die we hier hadden staan was getransformeerd in een slush-puppie (ik weet niet hoe je dat schrijft). We hebben snel de kachel aangedaan maar het heeft een aantal uur geduurd voordat de temperatuur eindelijk boven de 10°C kwam… Inmiddels is het weer 15°C, nog steeds niet enorm warm, maar dat is een beetje de normale ‘kamer-temperatuur’ hier, dus daar zijn we tevreden mee J. Volgende keer is een half uurtje luchten dus genoeg!

We zijn ook nog volop aan het sleeën. Elke dag zijn er 2 of 3 teams ingedeeld waarmee 3 personen weg gaan. Dat houdt in dat we 1 of 2 keer per dag ongeveer 2 uur op de sledes staan. Het blijft heerlijk, en elke keer weer vind ik het (te) gek dat dat gewoon werk voor ons is. Er zijn wel 2 dingen die wat minder leuk zijn aan het sleeën. Ten eerste de bevroren tenen en vingers, wat echt heel erg pijn doet! Ten tweede het vallen... Er is zelfs al een bocht naar me 'vernoemd' waar ik bijna altijd val. Gelukkig nog geen grote verwondingen, maar de blauwe plekken stapelen zich op... Vooral met de teams uit de "Neue Zwinger" ga je zo ontzettend hard dat het lastig is om de bomen te ontwijken en de bochten goed te nemen. Gemiddeld ga je tussen de 15 en 20 km/uur, maar regelmatig kom je ook tegen de 40 km/uur aan. Hééél gaaf als alles goed gaat, minder als je opnieuw de grond van dichtbij ziet ;-)

Ik

Erik

Van 17 tot 24 november werden we hier vergezeld door 2 gasten: Sara en Petra. Zij hadden een "Musher-workshop" geboekt. Dat houdt in dat ze gewoon met ons mee doen met voeren, zwingers schoonmaken, honden knuffelen, sleeën enzovoort, wat ze maar willen. Ze waren beide nog redelijk jong en het was erg gezellig om wat andere mensen om je heen te hebben om een praatje mee te maken en met z'n 3-en voeren is natuurlijk leuker dan alleen J. Met sleeën is het wel gek om dan gasten erbij te hebben, terwijl je zelf nog maar 2 keer op de slede hebt gestaan. Je bent wel meteen een soort verantwoordelijk. Als er bij hen wat fout gaat, moet je ze gaan helpen terwijl je eigenlijk zelf niet zeker weet of je anker het houdt en je eigen slede er niet vandoor gaat. 

Op 1 dag was de slede van Sarah ervandoor gegaan, vrij in het begin, dus toen de honden nog heel veel power hadden. De honden + slede haalden Alex in, en hij ging er dus full-speed achteraan. Ik was achter Sara en samen op 1 slede zijn we weer achter Alex aan gegaan. Deze zijn we op een gegeven moment kwijt geraakt. Uiteindelijk is de lege slede weer naar huis teruggekeerd en wij dus ook. Dat waren 4 km in plaats van de normale 20...

Het voordeel van gasten is dat er vaker foto's worden gemaakt, ook op momenten waarbij je je eigen camera meestal thuis laat:

Erik aan het poep scheppen

Ik ben aan het uitleggen hoe de slede in elkaar zit

Ons team is nu ook compleet. 2 weken geleden is Gregory hier gekomen en maandagavond is ons 7^e en laatste teamlid Sybille aangekomen. Gregory woont bij Alex en Martin in een huis, en Sybille is bij ons en Simone ingetrokken.Tot eind maart zullen we met dit team alles draaiende houden J. We zullen later nog wat foto’s toevoegen en onze collega’s aan jullie voorstellen.

De Amerikaanse is inmiddels ook weg. Lovati, de rijke Italiaan, is nog 2 dagen geweest en heeft ons zijn Italiaanse temperament getoond… We zouden volgens hem niet goed genoeg gezorgd hebben voor de Amerikaanse. Die was op het eind heel erg ziek en had over haar hele lichaam ontstekingen en ze moest eigenlijk naar het ziekenhuis. Wij hebben gevraagd of we wat voor haar konden doen, maar dat hoefde van haar niet en we waren niet in staat om ook nog voor die honden te zorgen en hen te trainen, dat was de verantwoordelijkheid van Lovati zelf. Dan had hij 2 handlers hierheen moeten sturen… Die zien we hier in ieder geval niet meer terug, wat, gezien de problemen die hij elk jaar veroorzaakt, geen grote ramp is.

Gisteravond zijn ook 2 nieuwe honden op de farm aangekomen: Aida en Sacke. Simone heeft afgelopen dagen de Kerstman in Rovaniemi opgezocht en daar 2 nieuwe sledes en 2 honden gekocht op een huskyfarm daar in de buurt. Het zijn in ieder geval nog 2 lieve schatten die we hier verwelkomen:

Aida

Sacke

Wat we ook behoorlijk zat beginnen te worden zijn de vele hondengevechten! Ik heb in een eerder bericht gezet dat ik zoiets niet meer hoopte mee te maken, maar inmiddels zijn er elke week wel een aantal hondengevechten. De honden hebben zoveel energie in hun lijf en als ze een dag niet trainen reageren ze die energie regelmatig af op de honden om hun heen. Helaas soms met behoorlijke verwondingen. Het ergste is ze uit elkaar te halen, zeker als je alleen bent... Met het schoonmaken van de zwingers laat ik de honden er inmiddels in kleine groepen uit als ik alleen ben en als ze niet trainen, want anders heb ik niet het gevoel dat ik er genoeg controle over heb...

Wat betreft taal gaat het Duits steeds beter. We praten gewoon met de rest mee in ons eigen 'Duits' en ze lijken het nog te snappen ook ;-) Het vervelende is dat op dit moment 4 collega's Zwitsers zijn, en de laatste is Duits en verstaat Zwitsers ook goed... Daarnaast komen er ook veel Zwitserse gasten. Dat houdt in dat er veel Zwitsers-Duits wordt gepraat en dat is en blijft echt heel moeilijk! Meestal wordt er wel geprobeerd om rekening met ons te houden, en wordt er "Hoch-Deutsch" gepraat, maar niet altijd. Ik had aan de gasten gevraagd of het zo lastig is voor Zwitsersen om "Hoch-Deutsch" te praten en zij vertelden me dat Duits en Zwitsers voor de helft verschillende talen zijn, met andere woorden. Voor de andere helft is het Zwitsers een dialect van Duits. Dat het dus voor 50% een andere taal is verklaard ook waarom niet altijd in "Hoch-Deutsch" wordt gepraat, maar het blijft vervelend en lastig.  

We willen ten slotte nog een oproep doen aan alle mensen die een hele speciale wintersport-vakantie willen meemaken in Finland. We zijn namelijk nog lang niet volgeboekt hier. Ben of ken je iemand die geïnteresseerd is in een huskysafari hier in Finland, dan horen wij dat graag. Op de site www.nature-trail.com staat meer informatie in het Duits en Engels, maar jullie kunnen ons natuurlijk altijd mailen (erikensanne@gmail.com).

Tot slot nog wat mooie foto’s die we de afgelopen weken hebben gemaakt. Ik ben ook bezig met het plaatsen van foto’s op Facebook en Picasa, nog even geduld. De leukste en mooiste krijgen jullie in ieder geval elke keer te zien in onze berichtjes.

Liefs, Erik en Sanne

Cosmo (hond van Alex)

Gááááááp!

Finland - Eerste sledetocht

Jaja, het is een feit: woensdag konden we voor het eerst op de sledes! Het weekend ervoor had het gesneeuwd en dinsdag op woensdag nacht is daar bovenop nog een laag sneeuw gevallen waardoor de sledes klaar gemaakt konden worden. Met de trainingsauto zou het echt niet meer gaan. De dagen ervoor hebben we nog wel getraind met de auto's, maar dat betekende veel slippen. Toch ligt er voor de sledes eigenlijk nog niet genoeg sneeuw, zodat we de rem nog niet kunnen en mogen gebruiken. En aangezien de honden niet vrijwillig stil gaan staan is dat lastig en moet je ze met je eigen gewicht kunnen stoppen. Daarom zijn we woensdag begonnen met weinig honden. Omdat het voor mij de eerste keer was koos ik voor zekerheid 4 honden, terwijl Martin achter mij aan ging met 5 honden. Simone ging voor ons uit op de quad met 8 honden. Als de quad dan stopt remmen de honden automatisch toch nog een beetje af. Doordat er nog geen sporen waren in de sneeuw hadden de honden het zwaar bij mij. Met deze 4 honden kon ik de quad niet bijhouden en zaten de leidhonden van Martin mij continue op de hielen (letterlijk!)... Ik heb daarom de hele weg meegestept of meegerend (10 km). Dat betekend zweet en de dag erna spierpijn :-S Doordat ik zo langzaam ging was het ook moeilijk om de bochten goed door te komen zonder tegen een boom aan de komen. Tja, volgende keer dus meer honden. Erik had woensdag vrij, maar heeft donderdag zijn primeur gehad met, jawel hij weer wel, 6 honden. Vandaag heeft hij ook nog heel wat ritjes gemaakt. Ik stond donderdag niet ingedeeld en had vandaag vrij dus heb nu al een achterstand op de rest. Fijn is dat ;-)

We trainen de honden nu ook deels met de sneeuwscooter, omdat er dan meer honden tegelijk getraind kunnen worden. Een beetje vergelijkbaar met de quad, alleen minder slipperig. Ik heb nog niet gereden (denk dat Martin te trots was om mij (lees: vrouw) te leren hoe ik dat ding moet besturen toen ik met hem meeging). Erik heeft al wel een stuk zelf gereden toen hij met Alex mee was. Zo stilzitten blijft trouwens nog steeds een koude bezigheid. Gelukkig gaan wij maar 1 tot anderhalf uur. We gaan inmiddels niet meer met de Amerikaanse mee op de quad sinds deze week (dat was 4 uur stilzitten op de quad!). Ze kan inmiddels alleen haar honden trainen en we hoeven dus alleen nog te helpen bij inspannen. 

Auto rijden op sneeuw

Omdat de sneeuw nu ook echt blijft liggen zijn de straten ook bedekt met sneeuw en ijs. Het woord 'strooien' komt in het Finse woordenboek niet voor dus dat betekend: slippen :-P En met name natuurlijk voorzichtig rijden. Ik heb voor het eerst op ijs gereden en eigenlijk ging dat best goed, gewoon lekker rustig aan en waar je 80 mag meestal maximaal 60-70 km/uur, zo voel ik me toch het veiligst. En het overige verkeer is er bijna niet dus heeft er ook geen last van. Niet dat de Finnen zich daar druk om maken, niemand schijnt hier haast te hebben (en dan niet alleen in het verkeer).

Brug bouwen

Een paar weken geleden hebben we met het team ook nog was leuks en illegaals gedaan, namelijk telefoonpalen stelen. Dat zijn grote houten palen van zo'n 9 meter lang. Op een behoorlijk groot stuk hadden ze die vervangen en de oude lagen nog aan de kant van de weg. We moeten het grootste deel van onze trails zelf maken en verzinnen, en bij 1 trail moeten we over een klein riviertje, waarvoor we dus een brug moeten bouwen. Die telefoonpalen waren daarvoor ideaal! We zijn dus met 6 personen weggegaan om die palen te zoeken in het donker. Op de terugweg zijn we bij zo'n paal gestopt, hebben we deze met z'n allen op de aanhanger getild (=zwaar!) en reden we vervolgens een paar meter verder naar de volgende paal. Het probleem was dat de aanhanger zo'n 3 meter lang was en die palen dus 9 meter. Dat betekent dat de paal behoorlijk uitsteekt en dat deze dan half naar beneden kantelt/valt. Daarom moesten we met z'n allen (behalve de bestuurder) de gehele terugweg erop gaan zitten... Ideaal is anders. Gelukkig heeft niemand ons gezien en kwam er geen verkeer van achteren (toch wel gevaarlijk als je zoveel uitsteekt). En wij kunnen een mooie brug bouwen :-)

Torsten

We hebben inmiddels ook afscheid moeten nemen van Torsten. Hij was hier 6 weken en is vorige week weer terug naar Duitsland gegaan. Hij heeft in Canada bij de Inuits gewerkt en in Alaska bij een musher die 2e is geworden bij de Iditarod (langste race voor hondesleden). Hij wil nu graag weer terug naar Canada waar hij een baan aangeboden heeft gekregen, maar de aanvraag van een visum duurt al meer dan een half jaar. Dit is nog steeds niet in orde, maar aangezien hij elk moment te horen kan krijgen dat het zover is wil hij klaarstaan als het moment daar is. Daarom heeft hij besloten niet langer te blijven. Het was in ieder geval leuk om met hem samen gewerkt te hebben.

Brownie

Vervelend genoeg hebben we donderdag Brownie naar de hondenhemel moeten sturen. Brownie was één van de huishonden die bij ons in de Red House woonde. We hadden haar ook al leren kennen tijdens de vakantie 1,5 jaar geleden omdat ze rondliep op het terrein en overal lekker om aandacht kwam vragen. Ze is een aantal jaren geleden geopereerd vanwege kanker, maar uiteindelijk werd ze door de dierenarts opgegeven. Simone besloot haar toen als huishond de laatste weken te laten genieten, maar wonderbaarlijk genoeg bleef ze leven. Dat is nu zo'n 8 jaren geleden. Een paar weken geleden ontdekten we een knobbel in haar poot, waar ze eigenlijk niet zoveel last van leek te hebben. Maandag vertelde Simone dat we Brownie waarschijnlijk voor kerst in zouden laten slapen. Wij hadden toen nog niets vreemds gezien, dus begrepen dat niet helemaal. Maar in de 2 dagen erna is de situatie behoorlijk verslechterd. De knobbel is vele malen dikker geworden en ze heeft zoveel pijn gehad waardoor ze er niet meer op kon lopen. Ze kwam niet meer door het luik in de deur naar buiten en het trappetje op en af van de veranda naar de 'tuin' (om haar behoefte te doen) en ze kwam ook niet meer op de bank, haar favoriete plekje.... Wij hebben haar dus moeten tillen en werden 's nachts gewekt door haar gehuil omdat ze naar buiten wilde, maar dat het niet lukte.. Heel zielig. Simone heeft dus zo snel mogelijk een afspraak gemaakt. Inmiddels is ze verbrand op een 'Nordic Feuer'. Het is nu wel stil hier. Brownie was als enige bijna altijd in de woonkamer. De andere huishonden zitten vaak bij Simone op de kamer of slapen buiten... Toch is het zo goed geweest, 14 jaar is een behoorlijke leeftijd voor een hond, ze was de oudste hond die de farm heeft gekend :-)
Hieronder een foto van Brownie. Naast dit bericht zien jullie ook de lieve snuit van Brownie, voor degenen met een goed geheugen: de omslag van ons fotoboek. 

Brownie RIP

Weersverwachting

De komende week gaat het flink vriezen en wordt het 's nachts kouder dan -10°C. Lekker koud dus. Dat betekent dat er een goede ijslaag op het meer ontstaat. We hopen dat de sneeuw nu echt blijft liggen en dat er nog een aantal cm bijkomt. 

Tot slot nog wat leuke en mooie foto's. Enne.. sorry dat we jullie zo lang hebben moeten laten wachten tot dit bericht :-P

Liefs, 

Erik en Sanne

Ons uitzicht over het besneeuwde meer

Met de pups wandelen/fietsen

Finland - De winter komt langzaam dichterbij

De sneeuw waarvan we jullie de vorige keer op de hoogte stelden bleef helaas niet liggen. De dag erna was alles weer gewoon zoals daarvoor. 2 weken geleden heeft het wel veel gevroren (ook overdag) en een paar keer gesneeuwd, maar dat bleef niet of nauwelijks liggen. Vorige week was een regenachtig weekje... Dan baal je er echt even van dat je de hele dag buiten moet werken. Afgelopen zaterdag was het wel weer een plaatje om te zien hier, want 's ochtends had het flink gesneeuwd en omdat we vrij hadden hebben we mooie foto's kunnen maken. Helaas is het meeste daarvan inmiddels ook weer weg. Nog even wachten dus tot de sneeuw echt blijft liggen en op gaat stapelen zodat we op de sledes kunnen. Daar kijken we echt naar uit! Het kan niet lang meer duren.

Deze foto's zijn dus afgelopen zaterdag gemaakt door Erik. Hij heeft door de sneeuw 30 km gefietst (en dat valt dan niet mee..) om de kilometers van de trails die we gebruiken om te trainen op te meten zodat we daar een plattegrondje van konden maken.

ps: we hebben hier (helaas) niet altijd zo'n mooie blauwe lucht en een zonnetje... Dat zijn 'toevallig' de mooiste foto's

In Joensuu hebben we inmiddels ook de nodige winterkleding gekocht. Anderhalve week geleden hebben we samen de gasten naar het vliegveld in Joensuu gebracht en zijn daarna inkopen gaan doen.

Verder gaat alles hier zijn gangetje. We trainen veel. Wanneer het warm (lees boven het vriespunt) en vochtig is ongeveer 3 kwartier tot een uur, maar als het kouder is kunnen we weer andere verdere trails doen waar je 5 kwartier tot 1,5 uur mee bezig bent (rust inbegrepen). 

De werkdagen worden hier inmiddels ook steeds langer. Een paar keer in de week moeten we een uur vroeger beginnen (8 uur) met voeren, zodat we genoeg op een dag kunnen trainen. Daarnaast worden de honden vaak 's avonds na het eten pas gevoerd, in plaats van rond 18.00 uur zoals voorheen. In de winter krijgen de honden heel onregelmatig en vaak 's avonds hun eten, en daarom moeten we ze daar nu al een beetje aan laten wennen. Dat 's avonds voeren vind ik wel een stuk minder leuk. Je bent moe van de hele dag en na een uur (of langer) relaxen en warmte moet je weer de kou/regen/donker in. En donker is het! In NL is dat haast niet voor te stellen, maar het is hier echt pikkedonker! Als je je hoofdlampje uitdoet zou je het niet zien als je je hand voor je gezicht beweegt. Heel apart. Het heeft ook wel iets heel rustigs om alleen in het aardedonker bezig te zijn, maar door de kou en eventuele regen wordt dat heerlijke gevoel wel een beetje verpest.

Zoals gezegd is de doghandler van de rijke Italiaan Lovati er ook inmiddels. Ze heet Kirsten en komt uit Amerika. We hadden een vlotte meid/vrouw verwacht, beetje een outdoor en sportief type, maar het tegenovergestelde woont nu bij ons in de ‘Red House’: Een typisch Amerikaanse vrouw van ongeveer 50 jaar die er op sommige momenten uit wil zien als een tiener, met geblondeerde haren, ‘navel’ truitjes etc. Daarnaast is ze echt een beetje mutserig. Tja, wel jammer maar we lachen er maar om J

Elke dag gaat één van ons team met haar mee trainen, ongeveer 3-4 uurtjes (Simone krijgt daar dus geld voor van Lovati). Dat houdt in: Helpen met de honden inlijnen en dan minimaal 1,5 uur achterop de squad zitten waarmee zij traint. En dat is koud!!!! In het begin valt het wel mee. Erik had gezegd dat ik m’n muts maar mee moest nemen, en ik twijfelde omdat ik dat nog een beetje onzin vond bij temperaturen rond het vriespunt, het wordt nog veel kouder. En het eerste half uur denk je het ook niet nodig te hebben en valt de kou wel mee, maar het wordt steeds kouder en aan het eind ben je helemaal verkleumd. Bij de andere training ren je nog af en toe en heb je alleen wind door de zijkanten van de auto, maar hier zit je continu stil. Toch zijn het relaxedte uurtjes. Ik ben nu 4 keer meegeweest en heb mijn ipod ook meer even in m'n zak gestoken want eigenlijk doe je tijdens de hele rit bijna niets.

Vandaag moest ik ook mee en na het inlijnen zaten we klaar om te vertrekken tot twee honden die naast elkaar stonden ineens begonnen te vechten. Ik ben ernaartoe gerend en heb ze uit elkaar getrokken. Het viel allemaal nog mee, dus ik ben weer terug naar de quad gerend zodat we snel konden vertrekken en op het moment dat ik zat begonnen ze weer. Dit keer echt serieus en de andere honden wilden ook mee gaan doen. Ik had al van de anderen op de farm gehoord dat je op zo'n moment de honden gewoon mag schoppen, daar voelen ze niets van. Als ze eenmaal beginnen en ze gaan allemaal meedoen dan kan je ze op geen andere manier tegenhouden. Ik heb ze dus een (niet al te harde) schop gegeven en we hebben ieder een lijn gepakt om de twee honden uit elkaar te trekken. Één van de honden was gewond en hebben we daar achtergelaten (achteraf viel het mee) en de ander hebben we wel meegenomen. De adrenaline in de honden konden ze er daarna goed uittrainen. Ik hoop zoiets in ieder geval niet heel vaak mee te maken, want dat is toch wel een beetje eng. 

Verder genieten we erop los en proberen te wennen aan de kou. We stoken inmiddels af en toe in huis, maar eigenlijk zijn we blij als het in onze kamer 15°C is. Als het kouder is dan is het echt niet fijn wakker worden (en vooral dat uit bed stappen is dan zwaar). Dat is nog eens wat anders dan in NL. Er wordt dus volop thee gedronken en soep gegeten om lekker warm te worden :-)  

Liefs, 

Erik en Sanne