Finland - Terug naar NL en nieuwe plannen

Jaja, jullie lezen het goed. We hebben besloten om hier niet langer te blijven en begin mei weer terug te komen naar NL. We kunnen hier niet met iedereen even goed overweg, daarnaast vinden we niet alles hier even goed geregeld en het valt niet mee bepaalde zaken te veranderen, de kou is niet favoriet, maar we zijn vooral toe aan iets nieuws! Er is nog zoveel moois in de wereld te zien en te ontdekken! Dit betekent natuurlijk niet dat we de komende 3,5 maand hier uit moeten zitten, zeker niet. Het bevalt hier nog steeds uitstekend, en we zullen ook een hele hoop dingen hier missen, zoals het buiten werken, de rust, de natuur, maar natuurlijk ook de 127 lieve honden. Gelukkig zijn de 7 maanden nog niet voorbij en mogen we daar nog even volop van genieten.

Op de vrije avondjes en daagjes wordt, wanneer we internetverbinding hebben, veel uitgezocht over onze volgende bestemming. We hebben inmiddels de knoop doorgehakt en besloten dat we naar Australië en eventueel naar Nieuw-Zeeland willen. We willen hier niet alleen maar reizen, om de eenvoudige redenen dat dit ook kan gaan vervelen, we willen het land en de bevolking op een andere manier leren kennen, maar ook omdat we een langere tijd willen blijven en ons budget niet toereikend is om hele dagen achterover te liggen en ondertussen allerlei dingen te ondernemen die geld kosten.

We hebben een organisatie gevonden waarbij we een cursus van 1 week kunnen volgen waarbij we alles leren wat we nodig hebben om te werken in “the Outback” van Australië, een zogenaamde cowboy-cursus. Je leert met paarden of motorfietsen vee en schapen bijeendrijven, koeien melken, met een motorzaag werken, schapen scheren, tractor rijden enzovoort! Daarna krijg je een lijst mee van ongeveer 1500 boerderijen waar je aan de slag kunt. Ze garanderen daarbij ook een soort baanzekerheid. Je werkt niet alleen voor kost en inwoning, wat we veel hebben gezien en gelezen, maar krijg je ook salaris. Het lijkt ons in ieder geval superleuk werk en een enorm gave ervaring om op een boerderij te werken waarbij je 150 km verwijdert bent van “buren” en 300 km van de dichtstbijzijnde winkel en postkantoor.

We denken nu dat we ongeveer 6 weken tot 3 maanden bij zo’n bedrijf zitten, afhankelijk van hoe goed het bevalt, waarna we weer naar het volgende bedrijf zullen reizen. Tussendoor worden natuurlijk ook wat mooie plekjes in Australië bezocht en dingen ondernomen. We denken er misschien aan om daar een eigen auto te kopen zodat we flexibel zijn en op die manier lekker kunnen reizen en kunnen genieten van de tijd daar. We weten nog niet alles, en veel moet nog uitgezocht worden, maar de grove plannen zijn in ieder geval gemaakt :-).

We zullen dus niet enorm lang in NL zijn. 4 mei komen we terug naar Nederland en we denken in juli weer weg te gaan, als ze in ieder geval plek hebben bij deze cursus. Daar zijn we op dit moment mee bezig. 

We hebben natuurlijk veel zin om iedereen in NL weer te zien! Daarnaast kijken we weer uit naar dit nieuwe avontuur! En ondertussen genieten we hier verder ;-)!

De blog wordt misschien de komende tijd hier en daar wat aangepast gezien deze ontwikkelingen.

Liefs,

Erik en Sanne

Finland - Drukke weken met hoogte- en dieptepunten

Het is inmiddels weer 2 weken geleden na ons vorige bericht (mede doordat we de afgelopen week geen internet hadden) en er is weer een hoop te vertellen! 

Vorige week hebben we 9 gasten gehad: 2 gasten uit Oostenrijk/Hong Kong (wonen in Hong Kong), 5 gasten uit Zwitserland en 2 gasten uit Duitsland, waaronder de blinde Natascha.

Natascha was hier samen met een vriendin. Zij had voor deze week een privé-gids geboekt waarmee ze elk moment een sledetocht kon maken als ze dat wilde. Alex stond dus de hele week tot haar beschikking. Hij maakte elke dag 1 of 2 keer met 10 honden en Natascha als passagier een leuke rit. Halverwege de week besloot Natascha dat ze toch een overnachting wilde. Haar vriendin wilde zelf niet alleen op een slede dus Erik en Alex gingen samen met passagier en ieder 10 honden naar de hut voor 1 nacht. Volgens Erik erg gezellig, en HEET! Het was die nacht ongeveer -5°C en Alex is gewend dat het buiten in ieder geval kouder is dan -20°C. 's Avonds had hij dus nog flink wat hout op het vuur gegooid zodat  het de hele nacht warm zou blijven in die slecht geïsoleerde hut. Niemand kon slapen en toen ze op de thermometer keken bleek het 35°C te zijn! Bovenin de hut, waar Erik lag, was het nog warmer (boven 40°C)! 

Natascha heeft het in ieder geval heel erg naar haar zin gehad! Ze heeft zoiets wel vaker op andere huskyfarms gedaan, maar nog nooit was het zo leuk. Hier was er veel meer persoonlijk contact met de honden en werd ze tenminste niet als 'lastig' behandeld, wat op andere huskyfarms vaak wel het geval was, vertelde ze ons. We hebben inmiddels een aanvraag van haar gekregen voor een vakantie eind maart. 

Erik is in deze week ook nog een keer met 2 gasten gaan sneeuwscooter rijden. Deze 2 gasten hadden dat geboekt en Erik moest ze erheen brengen. Simone wilde graag dat hij ook mee ging op de scooter zodat hij kon kijken welke trails weer open waren na de vele sneeuw die gevallen was. Het bedrijf betaalde daarom de helft en Erik zelf de rest. Dat scooter rijden bleek niet makkelijk te zijn! Doordat er veel sneeuw was gevallen is het belangrijk dat je op de trails blijft. Als je een stukje naast de trails in de dikke laag sneeuw terecht komt zak je naar beneden en valt de scooter om. De vrouwelijke gast had hier ook behoorlijk wat moeite mee en de scooter moest regelmatig met 2 of 3 personen weer omhoog getild worden. 

Gregy zou deze week voor de eerste keer als gids een tour (2 trainingsdagen + 3 daagse huttentour) begeleiden met 2 gasten. Op de derde dag hielp ik mee bij het inspannen van de honden. Bij het inspannen sprong één van de honden omhoog (wat regelmatig gebeurt) tegen de neus van Ruth, waardoor het begon te bloeden. Snel wat ijs ertegenaan, maar na een tijdje leek het toch een beetje scheef te staan. De tocht werd dus afgeblazen en aangezien ik de enige aanwezige was met rijbewijs moest ik met ze naar het ziekenhuis. Daar hebben we heel wat uurtjes gewacht en Ruth bleef maar zeggen dat het niet zo erg was, dat ze niet zoveel pijn had enzovoort. Uiteindelijk bleek de neus toch gebroken te zijn, maar was hier niet de specialist die ze daarvoor nodig had. De gasten besloten dus dat ze zo snel mogelijk naar huis wilden en via hun reisbureau konden ze de volgende dag al met het vliegtuig mee. Omdat ik toen nog steeds de enige was met rijbewijs werd ik daarvoor ingedeeld, terwijl ik eigenlijk met die sneeuw niet wordt ingedeeld voor transfers van gasten. De rit naar Lieksa naar het ziekenhuis was al erg lastig, omdat de dag ervoor veel sneeuw was gevallen. Naar Joensuu (ongeveer 130 km) heb ik rustig aan gedaan en heb op tijd de gasten bij het vliegveld afgezet. Daar heb ik even een boterhammetje gegeten, ben naar de wc geweest en ging vol goede moed weer terug. Ongeveer 200 meter van het vliegveld vandaan ging het fout en slipte ik naar de zijkant van de weg in een meter sneeuw. Ik kreeg de auto geen cm meer naar voren of achteren. De eerste taxichauffeur heb ik aangehouden (welke gelukkig ook engels sprak) en hij heeft voor mij een paar mensen van het vliegveld gebeld. Allereerst kwamen 2 mannen die geprobeerd hebben te duwen terwijl ik gas gaf, maar geen resultaat. Zij gingen weer weg en zeiden dat ze terug zouden komen, waarna ik weer alleen in de kou stond... Na een tijdje kwamen 2 auto's met 4 mannen terug. Ondertussen was nog een auto gestopt met 4 mannen die wel wilden helpen. Er werd door die 8 man in het Fins heen en weer gediscussieerd hoe ze de auto het beste uit de sneeuw konden krijgen, terwijl ik er een beetje hopeloos bijstond en geen woord verstond van wat er gezegd werd (ik heb alleen een paar keer het woord "tractor" voorbij horen komen). Na veel duwen, trekken (met behulp van auto) enzovoort is de auto toch nog los gekomen :-) In het centrum van Joensuu heb ik even op een parkeerplaatsje gestaan om tot rust te komen waarna ik de 'snelweg' weer opging richting Lieksa. Helaas was deze ongelukkige dag nog niet voorbij, want blijkbaar ben ik ergens voorbij een afslag "Lieksa" gereden. Het probleem hier is dat de borden bedekt zijn met sneeuw en je de helft van zo'n verkeersbord dus niet kan lezen. Ik reed bij elk bord al veel langzamer, maar moet toch ergens iets gemist hebben. Na heel veel kilometers op dezelfde weg kreeg ik het gevoel dat ik niet goed ging, maar bedacht dat ik zou wachten tot het volgende bord. Deze kwam pas 20 km later en hier stond niets bekends op, maar ik had geen zin om terug te rijden nadat ik al zoveel kilometers had gehad. Ik ben dus doorgegaan en was superblij toen er op een bord "Lieksa rechtsaf" stond. Ik kwam wel op een enorm vervelende kleine weg uit met veel sneeuw die me leidde naar the middle of nowhere. Het halve uur daarna heb ik geen auto gezien. Op een gegeven moment kwam ik voorbij een bord: "Joensuu rechtdoor 50 km". Toen had ik het niet meer, dat was juist waar ik vandaan kwam, niet waar ik naartoe moest! Ik heb de auto bij het eerstvolgende punt waar het kon stilgezet om na te denken wat ik nu moest doen (met behulp van Erik via de telefoon, waarop bijna geen geld meer stond, fijn...). Ik had de kilometers ervoor nog geprobeerd wat namen van de borden te onthouden, maar zulke gekke lange Finse plaatsnamen kon ik ook niet op de kaart vinden (ook niet heel gek als de kaart niet zo gedetailleerd is en je in de bush bush staat). Godzijdank kwam op dat moment de eerste auto sinds een uur voorbij, en die stopte. De man die erin zat sprak geen Engels maar met "Lieksa" en wijzen kwam ik er toch achter dat ik op de goede weg zat. Ongeveer 300 meter daarna (over de heuvel) stonden veel borden en kwam ik weer op de weg die ik herkende van de heenweg :-P. Ik heb echt heel veel kilometers omgereden en was doodop, rijden met die ijs en sneeuw kost echt ontzettend veel energie en veel harder dan 50-60 km/uur ga je niet. En ik had nog 80 km voor me tot de lodge. Ik ben gelukkig heelhuids teruggekomen! Ik hoop in ieder geval dat ik in het vervolg niet vaak wordt ingezet bij transfers!

Alsof dat nog niet genoeg was ging het de dag erna weer mis. Erik en Alex waren met 2 gasten een nacht weg zoals ik eerder had verteld. Simone bracht 2 gasten naar het vliegveld, Martin zou die dag met 3 gasten terug komen en Sibylle en Gregy waren in Lieksa inkopen aan het doen. Ik was als enige bij de lodge en was de zwingers van de honden aan het poetsen. Ik was hier bijna mee klaar toen ik een belletje kreeg van Martin: "Emergency, alle honden in de zwinger en zo snel mogelijk naar ... (na 3x vragen was me duidelijk waarnaartoe). Jij moet straks naar de arts (het was me nog niet duidelijk of het mensen- of dierenarts was)." Ik ben dus naar de scooter gerend en heb geprobeerd deze aan te krijgen. Die scooter is helaas zo verrekte oud dat dit geen makkie is en als vrouw mis ik daarvoor toch wel wat kracht. Ik heb eerst een kwartier aan dat touw staan sjorren tot Martin belde en vroeg waar ik bleef. Hij zou zelf vast door de diepe sneeuw een nieuwe route maken, maar ik moest zeker niet stoppen met proberen. De scooter is heel even aangegaan, maar ging toen weer uit. Met wat nieuwe kracht probeerde ik daarna verder, maar zonder resultaat. Alex belde ondertussen op dat hij bijna terug was (of ik de hondensoep klaar wilde maken, hoefde uiteraard niet toen hij hoorde van het noodgeval). Na nog meer doorzetten heb ik de scooter toch weer aangekregen en ben op weg gegaan (ter info: dat was de eerste keer dat ik op een scooter reed!). Ik moest ergens vlakbij de lodge naar beneden op het meer. Probleem was dat er geen spoor was en je komt niet zo makkelijk door een meter sneeuw. De scooter stond daardoor ongeveer 2 km van de lodge weer stil en toen kreeg ik hem echt niet meer aan! Alle kracht was uit m'n lichaam verdwenen! Ik heb Alex gebeld en hij was inmiddels bij de lodge met de blinde Natascha. Als ik daarnaartoe zou rennen zou hij de honden bij Natascha laten en dan kon hij naar de scooter rennen (volgende keer moest ik de scooter iets dichter bij de lodge uit laten gaan zei hij later...). Het is Martin niet veel later toch gelukt om naar de lodge te komen. Één van de gasten had een flinke verwonding aan zijn vinger en als dit te lang aan de kou wordt blootgesteld kan het gebeuren dat de vinger afsterft. De gast besloot dat hij niet naar het ziekenhuis wilde. Ik heb in ieder geval in deze anderhalf uur al mijn energie gebruikt wat ik had voor die dag. 

Deze hectische week konden we gelukkig afsluiten met 2 dagen samen vrij. We wilden een aantal honden mee nemen en met de sledes naar de hut gaan, daar overnachten en de dag erna weer terug komen. Op dag 1 hebben we een wat langere tocht gemaakt van ongeveer 32 km, maar dit was zwaarder dan gedacht gezien de enorme hoeveelheid sneeuw die er was gevallen en de harde wind die alle trails weer dicht had geblazen. De leidhond van Erik was op sommige momenten aan het zwemmen en de trails waren niet meer te zien waardoor Erik vooruit heeft gerent/gelopen/gestrompeld om te trails te “voelen” (tot boven z'n knieën in de sneeuw). Het laatste stuk van onze tocht was het donker, maar bij bijna volle maan konden we toch nog sleeën zonder headlight, supermooi :-). Bij de hut aangekomen hebben we de vermoeide honden verzorgd (uitspannen, geven van snack, stro-bedje, soep en een knuffel), waarna we een vuur in de hut hebben gemaakt, water bij de pomp hebben gehaald en zelf lekker wat konden gaan eten. ’s Avonds laat nog een keer de honden gevoerd, een spelletje gedaan en heerlijk geslapen! ’s Nachts nog wel een keer wakker geworden van de kou, weer wat hout op het vuur gegooid, naar de wc geweest (buiten!!) en weer gaan slapen. ’s Ochtends werden we gewekt door een sms van Simone, dat het daar op dat moment -36°C was, en bij -30°C of kouder worden alle tochten afgeblazen. Wij werden dus ook verzocht om de directe weg naar huis te nemen. Nadat we de honden hebben gevoerd, zelf eieren met spek hebben gegeten en alles hebben opgeruimd in de hut zijn we dus weer naar de lodge terug gegaan, totaal 5 km. Voor de honden en voor ons lang genoeg voor die dag bij deze temperatuur!

Hier wat foto’s van deze 2 dagen:

Met Nevada

Spelletje

De waterpomp (rechts)

IJs in de vacht van Jyro na een nacht in bijna -40°C

De hut

De wc + houtopslag en honden aan de steak-out

Afgelopen week hebben we 4 Ierse gasten gehad die op 4-daagse tour met Simone mee zijn geweest. Die waren dus bijna de hele week weg en hebben we nauwelijks gezien. Dat zou voor een beetje rust moeten zorgen: geen gasten en een groot deel van de honden weg, maar helaas zijn er altijd dingen die je vooraf niet kan plannen.

Maandag gingen Simone en de gasten weg, en Erik zou ’s ochtends met de scooter op weg gaan om de trails een beetje te prepareren zodat het spoor zichtbaar en wat beter begaanbaar is, omdat het de nacht ervoor redelijk wat gesneeuwd had. Aangekomen bij de trail naar het meer wat we bijna altijd nemen zag hij geen enkel spoor meer. De wind had alle sneeuw over de trails geblazen en alles zag er hetzelfde uit. Al snel raakte Erik dus van het oude spoor af, oftewel het deel waar het grootste deel van de sneeuw al platgedrukt was door het vele sleeën en scooter-rijden. Naast dit spoor heb je last van over-flow, waardoor je in de sneeuw en nattigheid wegzakt en de scooter geen grip meer heeft (tja, tis geen waterscooter). Simone besloot er toch langs te gaan, maar die had niet goed begrepen dat er helemaal geen spoor meer zichtbaar was. Na een aantal meter besloot ze om te keren. Ik was samen met Gregy en Sibylle ondertussen te voet op weg hiernaartoe om Erik uit te graven en daar aangekomen hebben we dus snel geholpen in de chaos met gasten omkeren in die drassigheid. Simone heeft een andere route genomen en na wat duw- en trekwerk hebben we de scooter ook weer van het meer gekregen. Martin heeft daarna te voet de trail gezocht en deze gemarkeert met kleine houtjes, waarna Erik en Gregy hier een aantal keer vol gas overheen zijn gegaan met de scooter en deze hebben gemarkeerd met kleine boompjes zodat die in het vervolg gewoon zichtbaar is…

Omdat de dag erna nog meer sneeuw viel moest Erik dinsdag weer met de scooter weg om een andere trail open te maken voor Simone en de gasten. Ook hier ging het verkeerd en op een bepaald deel is hij naar beneden geglipt, dacht hij er met meer gas geven weer op het spoor te komen, maar het tegenovergestelde gebeurde, hij gleed nog verder naar beneden van de trails vandaan. Na heel wat graafwerk en veel gezweet te hebben heeft hij uiteindelijk de scooter weer op het spoor gekregen en heeft de rest van de trails open gemaakt. Op de terugweg ging het uiteindelijk toch nog echt verkeerd. De scooter is zo oud dat deze, als je kort stilstaat, weer uitgaat. Deze moet je dan met het touw weer aantrekken, omdat dit met de sleutel ook niet meer gaat. Op zo’n moment ging het fout en brak het touw. Geen kans meer om de scooter aan te krijgen dus. Gelukkig kwamen juist op dat moment 2 personen op een scooter van Eastpoint die race-trails maken in de buurt (voorheen ben ik tijdens het sleeën nog nooit iemand tegengekomen!!) Deze twee mannen hebben Erik en de scooter terug naar de lodge getrokken. 

Op dit moment is de scooter deels gerepareerd en weer beschikbaar voor noodgevallen en trails maken, de vraag is natuurlijk voor hoe lang...

Zoals jullie lezen is dat trails maken dus niet zo eenvoudig. Op sommige punten moet je snel over de trails, op andere stukken is het beter om langzaam te gaan enzovoort. Over de meren moet je eigenlijk zo snel mogelijk terwijl je links en rechts steeds wegzakt waarna je weer corrigeert. 

Door de enorme hoeveelheid sneeuw die de laatste 2 weken is gevallen zijn vele sporen weg en omdat we deze niet direct meer open hebben gemaakt, zijn deze ook de rest van het seizoen niet meer bruikbaar (voornamelijk die op het meer). Een paar maanden geleden smeekten we hier om sneeuw, maar nu mag het wel weer afgelopen zijn met de sneeuwval! Dan kunnen we ons weer richten op het sleeën in plaats van het trails maken en problemen oplossen. Het sleeën wordt met deze sneeuw ook een stuk zwaarder, voor de honden en voor ons! Ook niet altijd fijn...

Morgen komen de eerste Nederlandse gasten en Erik gaat met Alex mee als co-guide op 3-daagse tour. Daarnaast komen nog wat Zwitserse gasten met wie Martin weg gaat. En ik blijf lekker hier bij de lodge en zorg voor de rest van de honden en kom er dan eindelijk weer eens toe om vroeg naar bed te gaan ;-)

Liefs,

Erik en Sanne

Finland - Kerst en Oud & Nieuw

Nogmaals, allemaal een gelukkig nieuwjaar! Ik hoop dat iedereen een leuke jaarwisseling heeft gehad. Voor ons was het druk en ook een hele rare oud & nieuw, maar daar kom ik zo op terug.

De vorige keer was ik gebleven bij kerstavond. Dit hebben we gevierd met een lekker diner van Martin. Op eerste kerstdag hebben we weer gewoon gewerkt en Erik moest het 4-gangen diner van die avond verzorgen, wat ook super gelukt is. Als eerste gang een toast met brie, walnoot en honing. Als tweede gang gehaktballetjes met tomatenpesto (die laatste was alleen wat minder geslaagd). Als derde gang aardappelpartjes uit de oven, steak, sperzieboontjes met spek en kruidenboter (voor bij de steak). En als dessert stukjes banaan die als een ster op het bord waren gelegd, in het midden een soort Bossche bol, alleen 10 keer lekkerder (gemaakt door Martin) en gedecoreerd met chocoladesaus.

De nieuwe gasten kwamen 29 december, en in deze Oud&Nieuw-week zou het volle bak worden. De gasten kwamen 's avonds rond half 10 aan: 8 Italianen en 3 Zwitsers waaronder de ouders van Simone. Meteen de eerste avond bleek al dat we een zware week zouden hebben met deze Italianen, want dit waren alles behalve makkelijke gasten. Over elk klein dingetje moest gezeurd worden, niets was goed genoeg en ze schenen daarnaast ook niet goed ingelicht te zijn door hun reisbureau. Natuurlijk ook vervelend voor hun, maar wij kregen alle rottigheid over ons heen. Wij wisten ook niet dat ze elkaar allemaal kenden, dus hadden verschillende groepen gemaakt. Het hele programma werd dus omgegooid. 

De eerste dag hebben ze met z'n allen een sneeuwschoentocht gemaakt hier in de buurt en daar bleek al dat een aantal dames niet zoveel zin hadden in een sportieve vakantie. De dag erna ging een deel van de groep met de sledes weg (daarbij moesten we de groep alsnog in 3 kleinere groepen splitsen) en dit was een RAMP met hoofdletters. Ik heb met Sibyl en Erik geholpen bij het inspannen van de honden. De eerste groep met Martin, de Zwitser en 2 Italianen ging uitstekend, zoals normaal eigenlijk. De gasten hielpen met het aantrekken van de harnassen bij de honden, en ze hielpen daarna met het inspannen van de honden. De groep erna zou Alex doen: 3 vrouwen en 1 man. Bij de uitleg over het aantrekken van de harnassen bleek al dat ze hier geen zin in hadden, een paar hebben het half geprobeerd maar vonden het daarna wel weer genoeg. Bij het inspannen vroeg ik of ze de leidhonden vast kon houden, maar ook dat was waarschijnlijk teveel gevraagd, waardoor de honden verstrikt raakten in de lijnen. De eerste paar meter nadat ze weg waren op de slede hebben we ons verbaast hoe onstabiel je op een slede kan staan op een recht stuk weg, dat kon nooit goed gaan! Later hoorden we van Alex dat de eerste kilometer een half uur had gekost en dat alleen de man was blijven staan. Erik en ik hebben zo snel als mogelijk de sneeuwscooter paraat gemaakt, zodat we bij een telefoontje meteen op weg konden gaan. Deze kwam een half uur later van Martin, hij was de groep van Alex tegengekomen en één van die vrouwen was vol op zijn slede geknald, de remmat was kapot dus ze kon niet verder. Ik heb de slede overgenomen en de vrouw is met Erik op de scooter weer terug gegaan. Bij deze botsing is ongelukkig genoeg ook de slede van Martin (een professionele race-slede van weet ik niet hoeveel geld) beschadigd geraakt, en deze was pas nieuw. Wij bieden de gasten voordat ze de sledes op stappen een verzekering aan van 25 euro voor de hele week, en als er dan wat kapot gaat aan de sledes is dat voor onze rekening. Eigenlijk nemen de gasten deze verzekering altijd, en anders dringen we erop aan, maar deze eigenwijze Italianen wilden er geen en de week erna werd er dus veel hierover gesproken en aan het eind van de week hebben we veel gezeur gekregen over het betalen van de schade...

Twee van die vrouwen zijn uiteindelijk niet op tour gegaan omdat ze daar geen zin in hadden. Ze zouden daarvoor waarschijnlijk ook niet geschikt zijn, want op zo'n tour moet je meehelpen met de honden inspannen, uitspannen, voeren, eigen eten klaarmaken enzovoort. Na elke sledetocht liepen ze op het moment dat de slede stilstond weg en wij moesten al het werk doen. Simone, Alex en Martin hebben dat in al die jaren dat ze dit werk doen nog nooit meegemaakt! Kortom, deze Italianen waren hier totaal op het verkeerde adres!

Oud & Nieuw hebben we samen met deze fantastische groep gevierd ;-) Deze avond zouden nog 2 Italiaanse gasten komen (iets jonger dan de rest, ongeveer onze leeftijd). We hadden om 6 uur 's avonds wat broodjes met kaas, worst, tomaat enz. gesmeerd voor de gasten en om half 10, toen Simone met deze 2 gasten arriveerde was het 4-gangen menu klaar. Om kwart voor 12 waren we nog bezig met het toetje, en terwijl ik de tafels schoonmaak en snel champagneglazen zoek wordt er afgeteld... Heel apart om op zo'n manier Oud & Nieuw te vieren! Daarnaast merk je hier weinig speciaals op zo'n avond, we hebben natuurlijk geen vuurwerk vanwege de honden. Om 1 uur lagen de meesten van ons daarom ook weer lekker in hun bedje. 

Erik is in deze week ook nog met de gasten naar Koli geweest, een natuurpark ongeveer 1,5 uur rijden hier vandaan. De heenweg van de sneeuwschoenwandeling ging perfect, Simone vooraan, de Italiaanse en Zwitserse gasten daarachter en als laatste Erik. Na de lunch gemaakt op een vuurtje (hout, soep en worsten zelf meegenomen in de rugzak) waren de Italianen ineens verdwenen, terwijl Simone terug eigenlijk een andere route in gedachten had. Pas op het einde van de wandeling was iedereen weer compleet, niet helemaal zoals het hoorde. We bieden deze wandeling alleen aan in de Kerst en Oud&Nieuw-weken, en ik had op die dagen geen vrij en ben daar dus nog niet geweest. Het schijnt erg mooi te zijn, dus wanneer Erik en ik weer een keer samen vrij zijn gaan we daar nog een keer heen. Erik had het deze keer een beetje te druk met Italiaantjes-opsporen dus er zijn geen mooie foto's, maar die komen nog :-)

Het is me overigens toch nog gelukt om een keer een eigen filmpje te maken tijdens het sleeën. Een aantal mensen hadden hiernaar gevraagd, maar toen de trails nog zo moeilijk waren durfde ik dat niet omdat ik nog te vaak viel en mijn beide handen nodig had om op mijn slede te blijven staan enzovoort. Daarnaast is een filmpje maken bij -25°C of kouder ook geen pretje want je vingers vriezen weg. 

Deze middag was het niet zo koud en hadden Sibyl en ik niet zo'n moeilijke route gepland, dus hier komt ie, samen met wat foto's, ook gemaakt tijdens het sleeën: 

Gisteren zijn Sibyl en ik nogmaals met z'n 2en met de honden weg gegaan. Sibyl durft/kan nog niet alleen, omdat ze de trails niet kan onthouden en bang is dat ze haar honden verliest. Daarom ga ik achter haar aan zodat ze de routes leert kennen. Ze ziet alleen de trails pas erg laat en stopt haar honden dan 10 meter verder, terwijl we eigenlijk naar rechts of links hadden gemoeten. Na 3 keer de route veranderd te hebben kwamen we op een punt waarop we bijna terug waren, maar we besloten om nog een ommetje te maken zodat ze de trails daar ook gezien had. Hier kwamen we in zo'n chaos van trails terecht en opnieuw stopte ze te laat om de 'afslag' naar links te nemen. Noodgedwongen hebben we de trail rechtdoor gevolgd. Dit was een nieuwe trail die Martin al had gedaan, maar ik kende deze nog niet. Ik wist wel waar deze ongeveer uit zou komen en Martin had gezegd dat je duidelijk ziet waar je heen moest. Wij hebben dus het overduidelijke spoor gevolgd wat we daar zagen, maar later bleek dat dit een race-trail was en dat er een trail naar links ging die wat minder duidelijk was... Wij zijn gewoon rechtdoor gegaan op dit meer, kwamen weer op land waar Sibyl het één en ander herkende van een wandeling, en vlak daarna weer op een nieuw meer. Nadat we hier een kwartier hebben gesleed hadden we beide steeds meer het gevoel dat we verder en verder van de lodge verwijderd raakten. We besloten daarom de sledes te keren, maar dit valt niet mee op het meer. De ankers hebben namelijk geen grip op dat ijs... Sibyl was iets te snel en voor we het wisten waren de honden van haar en mij in elkaar verstrikt. Het viel niet mee om de honden los te halen en tegelijkertijd ervoor te zorgen dat ze er niet vandoor gingen met de sledes. Uiteindelijk heeft Sibyl toch haar slede verloren. We zijn er samen op mijn slede erachteraan gegaan, terwijl we Alex belden. Op een gegeven moment heeft het anker toch nog grip gekregen in een gat in het ijs waardoor de slede tot stilstand kwam. Martin is ons op komen halen op de scooter omdat we geen idee meer hadden waar we naartoe moesten, en dezelfde weg terug tot we de weg weer kenden was nog behoorlijk ver. Dat was een tochtje van ruim 3 uur, terwijl we eigenlijk van plan waren om maar een uurtje te sleeën omdat we die dag nog meer in de planning hadden.... :-S

Hier ook nog 2 foto's die gemaakt zijn tijdens een wandeling met de pups toen ze nog compleet waren. Vanwege (kleine) gevechten onderling zijn 4 pups naar de zwingers voor de 'volwassen' honden gedaan. Daarnaast hebben we een nieuwe hond, Romeo, die ongeveer net zo oud is als de pups (7 maanden), en hij zit nu samen met de overige 3 pups in het puppyhuis, zolang dat goed gaat en ze zich daar vermaken :-)

Na de kou rond de kerstdagen is het met oud & nieuw gelukkig weer een beetje opgewarmd naar ongeveer -20°C. De komende week warmt het hier nog meer op naar temperaturen van rond het vriespunt, voor hier dus behoorlijk warm! Daarnaast valt er af en toe een paar centimeter sneeuw.

Vanaf nu begint de drukte trouwens pas echt. Vanaf morgen komen gasten die meerdaagse tours hebben geboekt en het ziet er niet naar uit dat we voorlopig een week zonder gasten hebben. Eind januari verwachten we ook de eerste Nederlanders en dan zal Erik ook de eerste keer als co-guide meegaan. 

We kijken ernaar uit en genieten er nog steeds op los, echt waar! ;-)

Liefs,
Erik en Sanne