Afgelopen 2 weken hebben we
eindelijk wat meer met schapen gewerkt. We begonnen met het bijeendrijen
(musteren) van de rammen. Ben gaf aanwijzingen vanuit zijn helicopter,
waarvandaan hij kon zien waar de schapen zaten, en wij moesten hier dan heen op
de quad. Dit was onze eerste keer musteren hier en we moesten even wennen aan
het bos waar we in reden. Het landschap is niet echt ideaal voor dit werk, er
staan veel bomen en er liggen voornamelijk veel dode bomen op de grond. Je moet
je quad gewoon behandelen als buldozer en over al het oude hout en kleine bomen
heen crossen en hopen dat je niet vast komt te zitten of je quad kapot rijdt.
Soms is het wel lastig, omdat hij je alle kanten op stuurt (“ga nu rechts,
opnieuw scherpe bocht naar rechts, blijf rechtdoor rijden” enz.) en je zelf
geen schaap ziet en dus niet weet wat hij eigenlijk wil.
De dierenarts kwam een paar
dagen later om bloed af te nemen om ze te testen op bepaalde ziektes. Daarna
hebben we de rammen een ontwormingsmiddel gegeven, wat je geeft via een groot soort
speen die je in hun bek stopt en dan met een hendel het middel toedient.
Geweldig om wat meer met
schapen te doen. Komende week gaan we de vrouwtjes en hun lammetjes musteren en
daarna de lammen markeren, een grote klus aangezien het er erg veel zijn. We
kijken hiernaar uit!
Een aantal weken geleden hebben Ben & Liarne zo’n 75 koeien gekocht, die als het goed is allemaal zwanger zijn. Dit waren de eerste koeien die ze hier hebben sinds lange tijd. Een deel van hun land is beter geschikt voor koeien dan voor schapen, ten eerste omdat dat gebied regelmatig onder water komt te staan en ook omdat ze ander gras eten.
De eerste dag dat ze hier
waren hebben we de koeien een aantal keer door de yards heen en weer laten
lopen om ze een beetje te leren kennen. Het zijn gelukkig rustige koeien, maar
nog wel jong en er zitten wel een aantal opvliegende dames bij die je liever
niet tegen wilt komen als ze boos zijn.
Afgelopen week hebben we de
koeien weer opgezocht en bij elkaar gedreven. Dit wordt voornamelijk gedaan
door de honden, en dit gaat niet altijd vlekkeloos aangezien de pups nog veel
moeten leren. Uiteindelijk stuurden we de koeien naar de yards waar we ze een
ontwormingsmiddel hebben gegeven. Zo’n 10 koeien worden in een lange ‘tunnel’
van hoge hekken gedreven, waar ze uiteindelijk geen kant meer op kunnen. Zo
kunnen we goed bij elke koe het ontwormingsmiddel over hun rug spuiten. Daarna
wordt het hek aan de voorkant van de tunnel opengedaan en deze koeien naar de
yard ernaast gestuurd, en zijn de volgende 10 koeien aan de beurt.
Toen alle koeien hun
ontwormingsmiddel gehad hadden, hebben we ze met de quad en met behulp van de
honden naar een plek 3 km van de yards gedreven. Dit gaat allemaal stapvoets en
je probeert de koeien rustig te laten lopen. Als ze eenmaal in draf of galop
gaan, kun je ze minder goed controleren en als een groep bij elkaar houden.
Het werken met koeien is
weer eens wat anders dan met schapen, en opnieuw erg interressant en leuk.
De overige werkdagen hebben
we veel gefenct, oftewel omheiningen gemaakt. We zijn inmiddels goed op elkaar
ingespeeld en de omheining staat in no-time. Daarnaast hebben we ook nog een
aantal dagen met z’n tweeen onkruid gesprayd.
 |
| onkruid sprayen |
 |
| fencen |
We hebben Josephine, de baby-kangoeroe waar we vorige keer over vertelden, in de weekenden in huis. Ze groeit al aardig en hopt lekker rond buiten als het warm genoeg is. We hopen dat ze binnenkort wat meer interesse gaat tonen voor gras, zodat ze nog beter kan gaan groeien.
 |
| Erik & Josephine |
Gisteren was een dag dat we beter thuis hadden kunnen blijven. Dit soort dingen weet je natuurlijk helaas niet vantevoren.
We gingen naar Bourke om
even boodschappen te doen. Nadat we klaar waren zagen we onder de auto een
plasje liggen, we hadden een lek. Aangezien we 0,0 van auto’s weten, hadden we
geen idee wat de vloeistof was en wat er kapot was. De garage waar Ben en
Liarne altijd heen gaan was gesloten, maar er liep een man rond die wel een
kijkje kon nemen en uitlegde dat we differentie-olie verloren. Hij noemde een
adres van iemand die dit gat waarschijnlijk wel kon lassen, maar we moesten
eerst wel aan deze speciale olie komen. Deze olie konden we nergens krijgen in
de benzinestations en winkels die op zaterdag open waren. We hoopten dat de
persoon die het gat kon lassen, de vloeistof die er nog in zat op kon vangen. Hier
hadden we een gelukje, er kwam iemand langs de lasser die een winkel had (die
op zaterdag gesloten was) waar ze de olie wel hadden, gelukkig maar. Na 3 uur
knutselen en knoeien onder onze auto bleek het te lastig te zijn om het gat te
lassen, aangezien ze het onderdeel niet los konden halen en lassen op z’n kop
is niet zo makkelijk. Ze kwamen met een andere oplossing, waardoor het gat nu
(hopelijk) toch gedicht is, in ieder geval tijdelijk. We moeten dit even in de
gaten houden.
Op de terugweg ga je dan
toch wat rustiger rijden over de dirt-road en je let wat meer op de grote
steentjes en probeert deze wat beter te ontwijken (soms een onmogelijke
opgave). Aangezien Erik zo geconcentreerd was op de weg, zag hij de twee emu’s
die van de zijkant aan kwamen rennen niet. Ik zag ze pas op het laatste moment
en toen was het al te laat, een van hen lag al onder de auto, terwijl Erik vol
op z’n remmen trapte. Onze auto is hiervoor niet gemaakt en ligt te laag om
zo’n groot beest eronder te passen. Als je pech hebt ligt heel de voorkant en
de onderkant van je auto open. Geluk bij een ongeluk, de emu kwam grotendeels
onder de wielen terecht en we hebben nauwelijks schade aan de auto (alleen de
bumper is licht beschadigt). De emu was niet meteen dood, dus die moesten we
ook nog uit z’n lijden verlossen. Dit was onze eerste road-kill, en hopelijk
ook onze laatste.
 |
| Voor degenen die niet weten wat een emu is |
Zoals gezegd gaan we komende week veel met schapen aan de slag, dit wordt een drukke week. Over twee weken vertrekken we hier en gaan we weer wat nieuwe dingen van Australie zien en ontdekken.
Liefs,
Erik & Sanne
