Australie – Werken met schapen en koeien, veel fencen, autopech en onze eerste road-kill

Afgelopen 2 weken hebben we eindelijk wat meer met schapen gewerkt. We begonnen met het bijeendrijen (musteren) van de rammen. Ben gaf aanwijzingen vanuit zijn helicopter, waarvandaan hij kon zien waar de schapen zaten, en wij moesten hier dan heen op de quad. Dit was onze eerste keer musteren hier en we moesten even wennen aan het bos waar we in reden. Het landschap is niet echt ideaal voor dit werk, er staan veel bomen en er liggen voornamelijk veel dode bomen op de grond. Je moet je quad gewoon behandelen als buldozer en over al het oude hout en kleine bomen heen crossen en hopen dat je niet vast komt te zitten of je quad kapot rijdt. Soms is het wel lastig, omdat hij je alle kanten op stuurt (“ga nu rechts, opnieuw scherpe bocht naar rechts, blijf rechtdoor rijden” enz.) en je zelf geen schaap ziet en dus niet weet wat hij eigenlijk wil.

De dierenarts kwam een paar dagen later om bloed af te nemen om ze te testen op bepaalde ziektes. Daarna hebben we de rammen een ontwormingsmiddel gegeven, wat je geeft via een groot soort speen die je in hun bek stopt en dan met een hendel het middel toedient.

Geweldig om wat meer met schapen te doen. Komende week gaan we de vrouwtjes en hun lammetjes musteren en daarna de lammen markeren, een grote klus aangezien het er erg veel zijn. We kijken hiernaar uit!

Een aantal weken geleden hebben Ben & Liarne zo’n 75 koeien gekocht, die als het goed is allemaal zwanger zijn. Dit waren de eerste koeien die ze hier hebben sinds lange tijd. Een deel van hun land is beter geschikt voor koeien dan voor schapen, ten eerste omdat dat gebied regelmatig onder water komt te staan en ook omdat ze ander gras eten.

De eerste dag dat ze hier waren hebben we de koeien een aantal keer door de yards heen en weer laten lopen om ze een beetje te leren kennen. Het zijn gelukkig rustige koeien, maar nog wel jong en er zitten wel een aantal opvliegende dames bij die je liever niet tegen wilt komen als ze boos zijn.

Afgelopen week hebben we de koeien weer opgezocht en bij elkaar gedreven. Dit wordt voornamelijk gedaan door de honden, en dit gaat niet altijd vlekkeloos aangezien de pups nog veel moeten leren. Uiteindelijk stuurden we de koeien naar de yards waar we ze een ontwormingsmiddel hebben gegeven. Zo’n 10 koeien worden in een lange ‘tunnel’ van hoge hekken gedreven, waar ze uiteindelijk geen kant meer op kunnen. Zo kunnen we goed bij elke koe het ontwormingsmiddel over hun rug spuiten. Daarna wordt het hek aan de voorkant van de tunnel opengedaan en deze koeien naar de yard ernaast gestuurd, en zijn de volgende 10 koeien aan de beurt.

Toen alle koeien hun ontwormingsmiddel gehad hadden, hebben we ze met de quad en met behulp van de honden naar een plek 3 km van de yards gedreven. Dit gaat allemaal stapvoets en je probeert de koeien rustig te laten lopen. Als ze eenmaal in draf of galop gaan, kun je ze minder goed controleren en als een groep bij elkaar houden.

Het werken met koeien is weer eens wat anders dan met schapen, en opnieuw erg interressant en leuk.

De overige werkdagen hebben we veel gefenct, oftewel omheiningen gemaakt. We zijn inmiddels goed op elkaar ingespeeld en de omheining staat in no-time. Daarnaast hebben we ook nog een aantal dagen met z’n tweeen onkruid gesprayd.

onkruid sprayen

fencen

We hebben Josephine, de baby-kangoeroe waar we vorige keer over vertelden, in de weekenden in huis. Ze groeit al aardig en hopt lekker rond buiten als het warm genoeg is. We hopen dat ze binnenkort wat meer interesse gaat tonen voor gras, zodat ze nog beter kan gaan groeien.

Erik & Josephine

Gisteren was een dag dat we beter thuis hadden kunnen blijven. Dit soort dingen weet je natuurlijk helaas niet vantevoren.

We gingen naar Bourke om even boodschappen te doen. Nadat we klaar waren zagen we onder de auto een plasje liggen, we hadden een lek. Aangezien we 0,0 van auto’s weten, hadden we geen idee wat de vloeistof was en wat er kapot was. De garage waar Ben en Liarne altijd heen gaan was gesloten, maar er liep een man rond die wel een kijkje kon nemen en uitlegde dat we differentie-olie verloren. Hij noemde een adres van iemand die dit gat waarschijnlijk wel kon lassen, maar we moesten eerst wel aan deze speciale olie komen. Deze olie konden we nergens krijgen in de benzinestations en winkels die op zaterdag open waren. We hoopten dat de persoon die het gat kon lassen, de vloeistof die er nog in zat op kon vangen. Hier hadden we een gelukje, er kwam iemand langs de lasser die een winkel had (die op zaterdag gesloten was) waar ze de olie wel hadden, gelukkig maar. Na 3 uur knutselen en knoeien onder onze auto bleek het te lastig te zijn om het gat te lassen, aangezien ze het onderdeel niet los konden halen en lassen op z’n kop is niet zo makkelijk. Ze kwamen met een andere oplossing, waardoor het gat nu (hopelijk) toch gedicht is, in ieder geval tijdelijk. We moeten dit even in de gaten houden.

Op de terugweg ga je dan toch wat rustiger rijden over de dirt-road en je let wat meer op de grote steentjes en probeert deze wat beter te ontwijken (soms een onmogelijke opgave). Aangezien Erik zo geconcentreerd was op de weg, zag hij de twee emu’s die van de zijkant aan kwamen rennen niet. Ik zag ze pas op het laatste moment en toen was het al te laat, een van hen lag al onder de auto, terwijl Erik vol op z’n remmen trapte. Onze auto is hiervoor niet gemaakt en ligt te laag om zo’n groot beest eronder te passen. Als je pech hebt ligt heel de voorkant en de onderkant van je auto open. Geluk bij een ongeluk, de emu kwam grotendeels onder de wielen terecht en we hebben nauwelijks schade aan de auto (alleen de bumper is licht beschadigt). De emu was niet meteen dood, dus die moesten we ook nog uit z’n lijden verlossen. Dit was onze eerste road-kill, en hopelijk ook onze laatste.

Voor degenen die niet weten wat een emu is

Zoals gezegd gaan we komende week veel met schapen aan de slag, dit wordt een drukke week. Over twee weken vertrekken we hier en gaan we weer wat nieuwe dingen van Australie zien en ontdekken.

Liefs,

Erik & Sanne