Australie – Zwemmen onder de watervallen, krokodillenverhalen en Aboriginal-cultuur in Top End Australia

Vlak voordat we aankwamen in Katherine, waarvandaan we het vorige bericht schreven, hebben we nog een paar nachtjes in Mataranka gestaan. Dit plaatsje staat bekend om de thermal springs, met lekker warm (30-35 graden) en superhelder water. Heerlijk om hier even al het stof uit je porien te baden, in de vroege ochtend voordat alle toeristen hierheen komen. Door de hitte en de enorme hoeveelheid stof hier in het noorden van Australie wordt je elke dag weer smerig (onze voeten zijn zo zwart, dat was je er niet meer af). We staan regelmatig op gratis campingplekjes zonder douche, dus we laten geen kans voorbij gaan om ergens een lekkere duik te nemen.

Na 2 nachtjes in Katherine zijn we weer wat verder naar het noorden gereden, waar we 2 dagen in Litchfield National Park hebben doorgebracht. Volgens de reisgidsen vinden locals Litchfield vele malen mooier dan Kakadu National Park, mede doordat het minder toeristisch zou zijn. Deze opmerkingen hebben er waarschijnlijk voor gezorgd dat toeristen nu massaal Litchfield opzoeken, en daar is dit kleine park eigenlijk niet geschikt voor. Litchfield bestaat voor een groot deel uit mooie watervallen met erboven of eronder poeltjes waarin je heerlijk kan zwemmen, niet verkeerd in deze hitte! Bij de indrukwekkende en grotere watervallen moet je alleen zowat in de rij staan voor een foto en de parkeerplaatsen staan vol met grote tourbussen uit Darwin. Langs de poeltjes op de rotsen voelt het aan als Scheveningen-strand op een mooie zomerse dag. Wij hebben veel meer genoten van de minder grote watervallen waar we de poeltjes vaak voor onszelf hadden. De campingplekjes waren ook erg opgepropt, maar ondanks dat deelden we ons plekje met nog een aantal anderen die nergens meer terrecht konden. Op die manier kan je een erg gezellige avond hebben met Australische lesbi’s, of je hebt een aantal sikkeneurige Fransen die geen engels (willen?) praten en continue je tent in kijken... :-P

Voordat we naar Kakadu gingen, hebben we nog een halve dag rondgeslenterd in Darwin. Veel valt daar niet over te zeggen. Het is een stad...

Kakadu National Park
Kakadu heeft ons op alle fronten zeker niet teleur gesteld. We waren een beetje bang dat we hier ook omver zouden worden gelopen door de vele toeristen, maar dit viel alles mee. Kakadu is een enorm groot park zodat de toeristen zich goed kunnen verspreiden, het heeft mooie en grote bushcampings en waarschijnlijk heeft de 25 dollar entree die je sindskort moet betalen als je Kakadu in wilt ervoor gezorgd dat er wat minder toeristen zijn.
We dachten nog de wat minder toeristische plekken op te zoeken die te bereiken zijn met 4wheel-drive routes, maar deze bleken erg lang en ruig te zijn en daar hadden we geen zin in. Ook hebben we een iets te diepe rivier overgestoken, waardoor de binnenkant van onze auto nat werd. Oeps.

We zijn 10 dagen in Kakadu geweest, op 5 verschillende campingplekken. We hebben hier echt even de natuur en cultuur opgeslurpt, we hebben verschillende korte en lange wandelingen gedaan en tijdens het heetst van de dag hebben we heerlijk gerelaxed. Dat is pas vakantie!

Kakadu is 1 van de 25 parken over de wereld die beschermd zijn vanwege de waardevolle natuur en cultuur.

Natuur
Qua natuur heb je hier veel variatie en elk gebied is uniek. Het meest kenmerkende landschap in Kakadu zijn de floodplains, rivieren en billabongs. Tijdens het natte seizoen bestaat een groot deel van het park uit zeeen van water, die bijna allemaal opdrogen in het droge seizoen. Wat overblijft zijn deze floodplains, rivieren en billabongs (Een billabong is een meertje wat in het natte seizoen deel uitmaakt van een rivier). Een ander kenmerkend landschap is de 'stone country'. De scheiding tussen Kakadu en Arnhem land (jaja, vernoemd naar) bestaat uit vele rotsen en hier vindt je vele rock-shelters waar de Aboriginals vroeger verbleven. Hier vind je ook de bekende rock-art. Naast deze 2 soorten landschappen heb je de savanna wouden, de regenwouden, wat heuvels en een deel kust, maar deze zijn niet zo typerend voor Kakadu National Park, deze vindt je ook in andere delen van Australie.
Door het jaar heen veranderen de landschappen van Kakadu drastisch. Ze kennen hier geen zomer en winter, maar een nat seizoen van november tot april en een droog seizoen van mei tot oktober. De Aboriginals delen het jaar zelfs in in 6 verschillende seizoenen.

Wildlife
Qua wildlife vindt je hier enorm veel verschillende soorten dieren, waaronder verschillende vogels, de zoutwater- en de zoetwaterkrokodil, dingo's, wallibi’s en wallaroos (familie van de kangoeroe, de zwarte wallaroo is erg zeldzaam, maar wij hebben er 1 gezien!), buffalo’s en wilde zwijnen.

De krokodillen zorgen ervoor dat er veel toeristen hier naar het noorden komen, en wij konden niet wachten om er ook een aantal te zien! De zoetwater-variant is vrij klein en zeer schuw waardoor ze, zoals gezegd, harmless zijn. Als jij het water ingaat, gaan zij d’r uit. Wij hebben deze soort gezien tijdens het kanoen in de Katherine Gorge. De zoutwatervariant (leeft ook in zoetwater) daarentegen is erg gevaarlijk! Zij kunnen wel 6 meter groot worden en komen hier in grote getale voor. Tot 1970 mocht je op deze dieren jagen, waardoor ze bijna uitgeroeid waren, maar tegenwoordig zitten ze hier in alle waters. Het nadeel hiervan is dus dat je bijna nergens in Kakadu even een lekkere duik kan nemen. We hebben een cruise bij zonsopgang gemaakt bij Yellow Water, waar we een heel aantal zoutwaterkrokodillen hebben gezien. Deze waren wel allemaal aan de kleine kant, namelijk zo’n 3 meter, maar het blijft indrukwekkend. De crocs waren op dit tijdstip vooral nog in het water, want daar is het het warmst, maar op de terugweg lagen er al een aantal lekker te bakken in de zon.

Saltie!

De buffalo komt hier nu ook nog steeds voor, maar je ziet ze nauwelijks meer. Gelukkig maar, want deze dieren kunnen ook erg aggresief zijn. In 1820 zijn zo’n 50 buffalo’s hier achter gelaten door wat Britse Pioniers, en die vinden dit een prachtig habitat, heerlijk nat en genoeg te eten. Rond 1970 zaten er meer dan 300.000 in Kakadu en zij vernietigden de natuur! Daarom hebben ze in 3 jaar tijd een groot deel van deze beesten gedood. De Aboriginals waren hier wat minder blij mee, buffalo was een groot deel van hun avondeten. Daarom hebben ze hier een buffalofarm gestart waar binnen een omheind gebied een aantal buffalo's gehouden wordt. Tijdens de safari waarover ik later vertel zijn we hierdoorheen gekomen en hebben we een aantal van die beesten gezien.

Je hoort hier in Kakadu maar weinig over de dingo, maar tijdens de safari hebben we een aantal dingo's gezien. De dingo's hier zijn nog erg puur en niet zoals in Bourke gemixt met wilde honden. We hebben zelfs een keer een dingo gehoord terwijl we aan het kamperen waren. Dat is wel even spannend...

We hebben ook vele verschillende en bijzondere vogeltjes gezien, tijdens de cruise en de safari, maar ook gewoon tijdens het kamperen.

Vleugels drogen

Een ander beestje waar we tot nu toe weinig last van hebben gehad, maar die we hier in overvloed zien is de spin. ’s Avonds hoef je maar je zaklamp aan te doen en in het gras en op de stoffige grond zie je overal mini-lichtpuntjes, de reflectie in de spinnenoogjes, echt OVERAL! Ik loop niet zo graag meer op m’n slippertjes rond, op dit tijdstip van de dag.

Cultuur
Aboriginals leven hier in Kakadu naar schatting al zo’n 25.000 jaar, en ze denken nog wel langer. Je hebt hier vele rockpaintings in de omgeving, sommigen hiervan zijn al erg oud.
Er leven nog steeds heel veel Aboriginals op een (half)traditionele manier hier in de omgeving, in Kakadu en in Arnhemland. Arnhemland is 1 van de grootste Aboriginalreserves in Australie. Er mogen maar een paar toeristen per dag dit park bezoeken, en alleen maar via een georganiseerde tour. De Aboriginals hier jagen en verzamelen nog hun eten, met moderne en traditionele middelen. Ze doen dus geen boodschappen zoals wij dat doen. Tegelijkertijd proberen ze wel op tijd thuis te zijn van het jagen voor het 6-uur-nieuws. Deze manier van leven wordt wel steeds zeldzamer.

We zijn heel veel te weten gekomen van dit deel van Australie door de informatie- en culturele centrums, door de enorm interessante slideshows die ’s avonds op de campings werden gegeven over verschillende onderwerpen, door de cruise die we gedaan hebben, maar ook door een erg unieke safari die we hebben gedaan, en waarover we graag nog wat uitgebreider willen vertellen.
Samen met een Australische gids en een Aboriginal dame, Patsy, hebben we in een 4wheel drive rondgereden door de wildernis op zoek naar wildlife, terwijl we regelmatig stopten om ingredienten voor het eten te vinden, of meer te weten te komen over de bush. Patsy is opgegroeid in de bush en heeft dus van jongs af aan geleerd om te eten wat de natuur te bieden heeft. We hebben crocs, buffalo's, dingo's, slangen en vele soorten vogels gezien tijdens deze tour. We hebben daarnaast op een ouderwetse manier mosselen gezocht, nootjes uit de aarde geslagen, honing in een boom gevonden en we hebben palm(boom)hart (bevat veel vocht) gegeten. Tijdens de tour zijn we ook te weten gekomen dat groene mieren goed zijn voor verkoudheid en griep (natuurlijk wel even proeven, smaakt naar limoen) en dat rode termietenheuvels helpen tegen maag- en darmklachten. Erg interessant. Rond 5 uur kwamen we aan op de plek waar we ons avondeten klaar gingen maken. Patsy had al een grote Baramundi-vis gevangen en 3 wilde ganzen geschoten, en samen met damper (bushbrood) en de dingetjes die wij in het bos hadden gevonden werd dit ons avondeten, mjammie. De ganzen hebben we zelf geplukt, waarna ze even op de kolen gingen zodat de donshaartjes eraf werden gebrand. Vervolgens haalde Patsy de ingewanden eruit. Uiteindelijk ging het eten in een traditionele grond-oven. Dit bestaat uit hete kolen, waarop je een speciaal soort natte bladere legt. Hierop leg je de vis en het vlees, waarna je dit afdekt met bast van de paperbarkboom. Hieroverheen schep je zand of koude kolen, zodat de warmte in de oven blijft. Er werd/wordt dus niet gekookt met pannen of bbq-platen, maar gewoon op de traditionele manier. We hadden verwacht dat het eten nog naar kolen zou smaken of dat er zand in zou zitten, maar dit viel alles mee, het smaakte super!
De plek waar we ons avondeten maakte en nuttigde maakte het plaatje compleet. We keken uit op de floodplains met daarin heel veel ganzen. Zij maakten continue lawaai en rond zonsondergang was er een onafgebroken stroom ganzen in de lucht. De zonsondergang was trouwens subliem.
Tijdens deze tour hebben we nog meer geleerd over de natuur, wildlife en voornamelijk over Aboriginal-cultuur. Dit was zeker de moeite waard, net als al het andere wat we hebben gedaan in Kakadu. We zijn het niet met de locals eens, wij vonden Kakadu mooier en interresanter.

Gans plukken

Een ander aspect hier in Top End Australia wat vrij uniek is zijn de bosbranden die ze hier zelf aansteken. Aboriginals doen dit al voor tienduizenden jaren om verschillende redenen. Meestal wordt een deel van het bos vroeg in het droge seizoen aangestoken wanneer het gras nog vochtig genoeg is en het vuur vanzelf weer dooft. Je voorkomt op deze manier dat een grotere brand op een later tijdstip enorme schade aanricht, aan natuur en wildlife. Bij kleine brandjes kunnen de meeste dieren op tijd een andere schuilplek vinden. Brand zorgt daarnaast voor vruchtbare grond. Binnen een paar weken zie je veel meer groen rond deze plekken, wat natuurlijk ook weer meer wildlife aantrekt. De Aboriginals deden het ook om nog een andere reden, namelijk vanwege het hoge (spear)grass wat overal staat en wat wel 2 meter hoog kan worden. Als dit weg wordt gebrand is het minder gevaarlijk om door de bossen te lopen (denk aan slangen) en je kan de sporen van dieren zien die je wilt jagen.
Erg apart om langs zo'n bosbrand te rijden. De bodem is zwart en sommige stukken hout zijn nog aan het nasmeulen en roken.

We zijn inmiddels weer terug in Katherine, waar we gisteren een kanotocht in Nitmuluk National Park hebben gemaakt. We hebben een aantal uren in verschillende soorten gorges gepeddeld en we hebben hier ook lekker gezwommen. Hier hadden we het geluk om ook een zoetwaterkrokodil te zien, hij lag langs de kant half in het water te zonnen!!

Morgen rijden we zo'n 250 km naar het westen, waar we een week op een zoutwaterkrokodillenfarm zullen gaan werken. Erg spannend en we zijn benieuwd, meer hierover in het volgende bericht!

Liefs,
Erik & Sanne

 

Australie - Trip van Cairns naar Katherine

Na de 3-daagse zeiltrip zijn we, zoals gezegd, in 2 dagen naar Cairns gereden. We besloten ons tentje in de Tablelands op te zetten, veel mooier dan in de stad en gratis. Cairns zelf viel ons trouwens niet tegen. Midden in de stad heb je aan de kust een gratis heel mooi zwembad, een parkje eromheen met gratis bbq's en daarnaast beachvolleybalvelden waar we ons 2 avonden hebben vermaakt. Er hang hier een heel relaxedte sfeer.
We hebben ook nog een middag in Karunda rondgelopen, een hippie-plaatsje zo'n 30 km vanaf Cairns. Je hebt hier alleen maar marktjes (elke dag) vol met souvenirs, aboriginal-kunst, leren producten en andere grappige dingetjes.
Daarnaast hebben we hier ook nog wat van de Tablelands gezien. Er waren zo'n 25 (grotere) watervallen in de buurt. Wij hebben er 6 bezocht tot we het zat waren. Erg mooi, maar een beetje teveel van het goede. Zodra je nog iets verder het binnenland inging kwam je in “Zwitserland” uit: grasheuvels en Milkakoeien, lovely. Wel gek, terwijl het in Cairns zowat altijd supermooi weer was, was het hier in de bergen, zo'n 50 km landinwaards, altijd bewolkt en viel er veel regen.

Na een aantal dagen lieten we de kust, de regenwouden en al het sugarcane achter ons en kwamen we weer terecht in de Outback, de 'Savannah'. Opnieuw erg bijzonder om zoveel 'niets' te zien. Er is wel wat begroeiing op het rode zand (soms staat het vol met boompjes), maar het is honderden kilometers achter elkaar hetzelfde. Je volgt al die tijd maar 1 weg, verdwalen kan je hier niet. De dorpjes die je na elke paar honder kilometer tegenkomt stellen niets voor. We dachten in Normanton, de enige grotere plaats, boodschappen te kunnen doen voor de week erna, maar dit viel vies tegen. We hadden ons niet goed voorbereid op de Outback, we hadden eigenlijk in Cairns alles in moeten slaan voor de hele weg naar Katherine (ruim 2000 km!). In de 'winkel' in Normanton hadden ze nog minder dan wat je in de Appie Hein To Go op Utrecht Centraal hebt, en alles was schreeuwend duur! Afgelopen week hebben we dus alleen het nodige gegeten, en dat was niet heel bijzonder; oud brood 's morgens - oud brood 's middags - rijst/pasta met een mini beetje saus 's avonds... Dat is weer een les voor de volgende keer!

Qua wegdek op de Savannah Road hadden we niets te klagen. We wisten vantevoren dat de helft van deze route Cairns-Katherine onverhard was. De geasfalteerde stukken waren enkelbaans (1 baan voor beide richtingen). Als er een tegenligger aankwam, moest je even afremmen en half op het onverharde deel naast de weg rijden. Na gemiddeld elke 20 km heb je heel even 2 banen zodat je in kan halen als dat nodig is.
Op de dirroad konden we nog steeds op de meeste plekken 60-80 km/uur rijden, deze waren goed onderhouden.

We hadden wel onze twijfels om deze weg te nemen, aangezien we geen ECHTE, en geen high-clearance 4wheel-drive hebben. Sommige rivieren kunnen nog te hoog staan, zodat je niet verder kan komen (met onze auto) en dat betekent terug en een omweg van honderden kilometers. Om maar niet te spreken van autopech (geen mobiel bereik enz.)... Gelukkig is alles goed gegaan en we hebben er zeker geen spijt van gehad. We hebben nu veel meer bijzondere plekken gezien dan wanneer we via de 'normale' weg zouden gaan. We hebben echt op supermooie plaatsen onze tent neergezet, vaak stonden we daar helemaal alleen of met maar een paar andere kampeerders, waar we konden genieten van een prachtige zonsondergang.
Op een gegeven moment stonden we op een plekje naast een creek die nu zo’n 20 cm over de weg heen liep. In de bomen naast de weg zag je allerlei dode bladeren en takken hangen, op zo’n 4 meter hoogte. Zo hoog komt de rivier dus in het natte seizoen, bizar!

Nog iets grappigs, laatst waren we op zoek naar een 'camping' uit het campingboek. Deze was vlakbij een bijzonder uitzichtpunt. Zo'n 20 meter na een weg naar rechts, die Erik in wilde slaan, stond nog een keer een bordje naar rechts naar dit uitzichtpunt. Hier was ook een 'weg' te zien, alleen niet zo goed onderhouden, dacht ik. Erik volgde braaf mijn aanwijzingen om hier in te slaan en na een meter of 10 hadden we pas door dat we door een smalle droge rivierbedding aan het hobbelen waren. Erik dacht dat we hierlangs misschien ook wel op de weg uit zouden komen (door het farmwerk zijn we aardig gewend geraakt aan slecht wegdek), maar dat viel tegen en toen konden we dus alles weer in z'n achteruit terug...

Qua wildlife op de weg valt het ook mee, in ieder geval overdag. We hebben wel wat dode walibi's (soort keine kangoeroes) zien liggen, maar overdag hebben we zelden levende gezien. De dode dieren hier waren niet bezaaid met kraaien, wat we voorheen overal zagen, maar met allerlei verschillende soorten grote mooie roofvogels.

Je moest hier wel oppassen voor loslopend vee, aangezien de weg dwars door farmland gaat. Wij zagen de overstekende koeien altijd lang genoeg vantevoren, maar we hebben ook 3 dode koeien op de weg gezien. Er kan nooit veel meer van de auto overgebleven zijn na een klap met zo'n groot beest! We hopen maar dat het roadtrains (vrachtwagens met 2 of 3 aanhangers) zijn geweest.

Na 4 redelijke dagen rijden besloten we een aantal dagen op de camping in Lawn Hill National Park te staan. Even niet elke dag rijden en je tent opzetten en afbreken. Daarnaast hadden we van anderen gehoord dat het hier erg mooi is. En dat is het zeker! Midden in de Outback en in dit 'niets' heb je deze gorge, vol met helder water. Schitterend! We hebben hier mooie wandelingen gemaakt en heerlijk gezwommen. Je kon hier ook door de gorge kanoen, maar wij besloten dit niet te doen, omdat we misschien over een paar dagen een 2-daagse kanotocht door een aantal verschillende gorges willen maken. Om de gorge toch van beneden te zien (je wandelt boven over de cliff) besloten we in een gekke bui de helft van de kano-tocht te zwemmen, zo'n 1,2 km. Tijdens de eerste kilometer kon je nergens uit het water klimmen. En we wisten dat er krokodillen in het water waren, de zoetwater-variant die 'harmless' zijn, zo zeiden ze. Maar als je dan een paar meter voor je luchtbelletjes ziet, dan wordt je wel zenuwachtig. Ondanks dat was het opnieuw prachtig!

De route van Lawn Hill National Park naar de Savannah Way was behoorlijk heftig. Er waren diepe creek-crossings en de weg was behoorlijk hobbelig, waardoor we ruim 3 uur over 100 km hebben gedaan.
Onderweg kwamen we nog een kudde koeien tegen, die werden gemusterd door zo’n 5 aboriginals te paard en iemand in de lucht in een echte helicopter, leuk om te zien!

Dit was nog niet eens de diepste

Ondanks dat we de dirt-roads eigenlijk wel zat waren en we vonden dat ons auto’tje wel genoeg te verduren had, besloten we toch nog een optionele route te nemen door Limmen National Park, op aanraden van wat andere kampeerders. Hier zijn we in 3 rustige dagen doorheen gereden, en hebben we op 2 prachtige plekken in de buitenlucht geslapen! Op 1 van die plekken had je een zogenaamde “Lost City”, prachtige rotsformaties waardoorheen je een bijzondere wandeling kon maken.

Qua weer is het hier in west Queensland en in de Northern Territory echt prachtig! Het regent deze tijd van het jaar nauwelijks (ik durf geen nooit te zeggen, maar het neigt meer naar nooit). De temperatuur is aangenaam (tot heet af en toe) en tot nu toe hebben we een lekker briesje gehad. 's Nachts is het wel errug koud! Maar met een dikke trui en onze dikke slaapzakken hebben we hier ook nauwelijks last van.

De komende 2 weken willen we Top End van Australie gaan zien: Litchfield National Park, Kakadu National Park, een kanotocht in de Katherine Gorge en Darwin. Meer hierover in onze volgende update.

Liefs,
Erik en Sanne

Ps: We zijn weer helemaal up to date! Klik op de link voor:

* foto's 

* filmpjes 

* onze overnachtingsplekjes