Australie - Laatste weken Down Under

De afgelopen 4 weken hebben we ons zeer goed vermaakt op de farm in Bourke. Ondanks dat de verveling af en toe best wel aanwezig was (je zit te ver van alles om echt iets te ondernemen) en ondanks dat we toch wel meer heimwee naar huis hadden dan voorheen omdat dat moment razendsnel dichterbij kwam hebben we dit avontuur in Australie op een perfecte manier afgesloten: op een farm in de Outback.

Deze winter in Bourke was uitzonderlijk warm. ’s Ochtends vroor het nauwelijks en overdag hebben we heel wat dagen van 25 graden of meer gehad. Aan de hete kant om in te werken en natuurlijk een kans om jezelf goed te verbranden, dat hadden we niet verwacht in deze periode. De bewoners hier zijn bang dat deze trend doorzet en dat ze ook een hetere zomer krijgen dan normaal. Wij zijn blij dat we dan aan de andere kant van de wereld zitten!

We waren opnieuw vaak koeien aan het voeren zoals ik in het vorige bericht uitlegde. Om de dag voerden we alle koeien en kalven, we moesten veel katoenzaad scheppen en we waren heel wat kilometers onderweg: tegen 50 km voor een rondje. Daar waren we dus wel een goed ochtendje mee bezig elke keer. De koeien en kalven waardeerden het wel, ze stonden ons regelmatig bij de hekken op te wachten :-P

We gaven de schapen ook af en toe wat van dit katoenzaad, aangezien ook zij niet zoveel gras meer te eten hebben. Helaas troffen we bij deze feeders af en toe een ziek schaap aan, die we meenamen en na een anti-wormenmiddel weer konden oplappen. Minder was dat we ook een keer 2 dode schapen aantroffen IN de feeders, die door het hete weer helemaal opgezet waren. Dat wegslepen van deze schapen was natuurlijk een minder leuk klusje.

We hebben in de afgelopen periode ook regelmatig vuren gemaakt. Met een buldozer wordt een soort weg vrijgemaakt van al de bomen. Al dit hout beland dus op grote stapels aan de zijkant van deze ‘weg’ en dit ligt hier nu al een behoorlijke tijd. Erik en ik zijn een aantal van deze stapels langsgegaan om deze in de fik te steken. Dat droge hout brandt natuurlijk erg snel, zeker met een beetje hulp van benzine, of zelfs met een soort ‘vuurspuwer’, best gaaf (stiekem toch een beetje pyromaantjes:-P)

De laatste 1,5 week van ons verblijf in Bourke hebben we schapen bijeengedreven en lammeren gemarkeerd, opnieuw een enorme klus waarbij lange dagen werden gemaakt. We hadden vorig jaar al wat ervaring opgedaan, maar de kunst van het door scrub rondrijden terwijl je aanwijzingen van Ben opvolgt die boven in een klein helicoptertje rondvliegt werd nog steeds met vallen en opstaan verbeterd in deze 10 dagen. Ik was opnieuw op de quad en Erik heeft heerlijk op de dirt-bike rondgecrost. De eerste paar dagen deed 1 van de ‘walkie-talkies’ het niet en zonder communicatie is het nog frustrerender omdat je niet kan ruiken en zien waar de schapen zich bevinden of heen moeten. Gelukkig was dit probleem na een paar dagen opgelost. Aangekomen bij de yards moesten we de lammetjes van de moeder scheiden door middel van draften. De lammeren moesten door het carrousel heen waarbij Erik (of Ben) ze erin tilde, Paul hen een ring om hun staart en ballen gaf, Rachelle ze een oormarkering gaf en ik zette  een plastic tag in hun andere oor. Na deze horror-ervaring van nog geen minuut mag het lammetje op zoek naar zijn/haar moeder :-P

Er waren behoorlijk grote lammeren aanwezig  waarvan Erik een aantal trappen heeft geïncasseerd. Doordat er toch nog wat rammen zijn achtergebleven in de paddocks waren er ook een aantal hele jonge lammetjes te vinden, en er zijn ook minstens 4 lammetjes in de yards geboren terwijl wij daarbij waren. 1 daarvan hebben we zelfs moeten helpen, aangezien hij klem zat. Best bijzonder, en een geluk dat ik juist die dag mijn camera bij me had!

We hebben helaas ook verdrietig nieuws te melden: een paar weken geleden is de huishond Clancy gebeten door een slang. De dierenarts heeft hem niet meer kunnen redden, de dag erna is hij gestorven...

Op de vrije dagen heb ik een boek erbij gepakt die we vorig jaar gekocht hadden vlak na een Aboriginal-tour in Kakadu National Park. De Australische gids raadde ons het boek: “Why Warriors Lay Down and Die” aan, dit was 1 van de best geschreven boeken over de problemen die Aboriginals hier hebben. Veel Australiers zien deze bevolkingsgroep als uitschot. Jarenlang hebben ze steun gekregen van de regering, maar dit heeft uiteindelijk niet geholpen. Er is een hoge werkeloosheid, dronken mannen en vrouwen zwerven door de straten, er zijn ondervoede kinderen, hoge sterftecijfers voor onbenullige ziektes, en de gemiddelde leeftijd die wordt bereikt is inmiddels gedaald tot ongeveer 40-50 jaar, ontzettend jong dus. Vele mensen die we zijn tegengekomen hebben een afkeer voor Aboriginals gekregen, omdat ze niet veel anders zien dan dat ‘hun’ belastinggeld zomaar naar hen wordt gestuurd waarvoor niet eens een gezonde maaltijd voor de kinderen wordt gekocht, maar eerder drank en drugs. In het boek wordt een heel ander probleem geschetst, en daarbij vragen ze niet om medelijden (voor hetgeen de blanken hen 100 jaar geleden hebben aangedaan). Hierin wordt serieus gekeken waar de problemen liggen en hoe de Australische cultuur (de blanken) deze problemen alleen maar erger heeft gemaakt door hun ‘hulp’ en door de enorme cultuurverschillen. Dit is een erg interessant boek, en mocht iemand ooit geïnteresseerd zijn in deze achtergrond dan is dit boek dus een aanrader!

Afgelopen maandag hebben we de auto ingepakt en hebben we vroeg afscheid genomen van de familie Mannix. We lieten de Outback nu definitief achter ons. Tijdens de rit op de dirt-road konden we nog genieten van tientallen kangoeroes in allerlei maten, maar jammer genoeg moest eentje nou juist voor onze auto springen... De voorkant lag in elkaar, de radiator was iets ingedeukt waardoor de ventilator hierlangs schraapte. We hadden heel veel geluk gezien de schade dat de auto nog wel kon rijden en de eerste kilometers hielden we de temperatuur van de motor goed in de gaten. In Bourke waar we eindelijk weer bereik hadden met de telefoon bleek dat de eigenaar (waarvan we de auto een soort van hebben geleend/gekocht) de auto niet opnieuw had geregistreerd. De 800 km naar onze eindbestemming Wagga werd dus een hele uitdaging: ervoor zorgen dat de schade niet erger werd en we niet stil kwamen te staan en daarnaast niet gezien worden door de politie... Het is uiteindelijk gelukt, we hebben de auto weer ingeleverd, maar we hebben er natuurlijk wel iets minder voor terug gekregen. We zijn blij dat we weer zijn aangewezen op onze oude vertrouwde benenwagen.

We zullen over 2 dagen de trein pakken naar Sydney, waar we de laatste 2 nachten in een hostel verblijven. Zondagavond vliegen we dan weer richting Nederland. We hebben nog wel een lange dag in Kuala Lumpur, die we in deze veelzijdige stad zullen doorbrengen!

20 augustus landen we ’s ochtends in Amsterdam :-) We kijken ernaar uit om iedereen weer te zien en te spreken!!!

Tot snel!

Erik & Sanne