Finland - Let it snow, let it snow!

Allereerst wil ik beginnen om iedereen alsnog een fijne kerst te wensen. Een beetje aan de late kant (druk druk druk), en we hopen dat iedereen fijne dagen heeft gehad!

In het laatste bericht stonden we eindelijk op de sledes, al was dit wel erg beperkt aangezien de kou en sneeuw  op zich liet wachten. En we wachten nog steeds...

De honden waren getraind op superhoog niveau en vlak na het laatste bericht konden we ook de trails door de bossen open maken. Hier en daar nog wel moeilijk door de boomstammen en hobbels en bruggen waar nog geen sneeuw op lag, en daarnaast was ons trail-netwerk nog niet zo uitgebreid, al met al stonden we daar wel! We zijn zelfs een aantal keer over de meren gegaan! Genieten geblazen! Helaas van korte duur. 

13 december hadden we 3 Duitse kerels die Simone en Konstantin mee zouden nemen op tour. Allereerst 2 trainingsdagen op de slede, terwijl Simone nog in Helsinki was. Konstantin was niet zo handig en stopte bij het inspannen zijn handen tussen 2 vechtende honden en viel uit, waardoor Erik last-minute met deze 3 gasten op pad ging. Alles goed gegaan. Corinna en ik probeerden tegelijkertijd ons trail-netwerk uit te breiden op de scooter, waarbij we erin geslaagd zijn om de sneeuwscooter volledig te verdrinken in moeras-landschap.  Toch nog te weinig kou om ook dit te laten bevriezen, terwijl het op dat moment wel -20 was. We stonden tot onze kuiten in het ijskoude water en konden geen kant op. De scooter was ook met geen mogelijkheid op te tillen. Erik en de 3 gasten zijn ons een aantal uren later (in het donker) komen redden met mega-spierkracht terwijl wij de voorbereidingen troffen en bomen omhakten zodat we in ieder geval droge voeten hadden. Bij terugkomst nog wat gewonde honden genaaid met behulp van 2 van de gasten die toevallig chirurg waren, wat ons erg goed van pas kwam. Wat een dag! De dag erna heb ik nog een sledetocht gemaakt met hen en is alles supergoed gegaan. We hebben er nog een aantal kilometer aangehangen, als compensatie voor de tocht van de dag ervoor en ze genoten zichtbaar! Toen begon het ellendige weer zich tegen ons te keren, en hadden we temperaturen boven het vriespunt en regen waardoor alle trails en alles op de farm in een ijsvlakte veranderde. Het koste moeite om je benen onder je lichaam te houden en er kon vanzelfsprekend niet meer gesleed worden. Konstantin heeft de gasten daarom meegenomen naar de hut, wandelend met de rugzak op de rug. Ze hebben gezegd dat ze dit jaar (februari of maart) nogmaals terugkomen om de tour af te maken!

Bij aankomst van de 10 nieuwe gasten in de kerst-week hadden we een gelukje en kregen we een paar cm sneeuw. Genoeg om de sledes weer klaar te zetten en deze gasten mee te nemen op 2 trainingsdagen. Toen begon hetzelfde liedje van voren af aan en begon het weer te regenen en verandere alles in ijs en papperige sneeuw. Wij als team probeerden de moed erin te houden en hebben vol enthousiasme de rugzakken uit de kast gehaald en onze gasten meegesleurd op een wandeltour door papperige sneeuw met 1 of 2 overnachtingen in een wildernishut. Op kerstavond verwenden we onze gasten met 3-gangen bereid in de hut! Ik was onderweg met een Duitse familie; vader, moeder en dochter (14 jaar) en we hebben het erg gezellig gehad. Erik had een langere tocht met 2 Zwitserse zussen en een Italiaans paar. Ze hebben tijdens de wandeling enorm veel sporen gezien van beren, wolven en hazen! 

De gasten van deze week zijn natuurlijk teleurgesteld, maar gelukkig hebben ze in ieder geval allemaal op de slede gestaan! Wij hebben onze uiterste best gedaan om er toch nog een leuk kerstfeest van te maken voor iedereen! :-)

Volgende week hadden we eigenlijk full house, maar een Zwitserse familie heeft hun vlucht om kunnen boeken naar eind januari en dus hebben we opnieuw 10 personen. We hopen op wat sneeuw en kou, zodat we hen ook de ervaring van het sleeen bij kunnen brengen. Helaas ziet het er slecht uit, het weerbericht  voor de komende 10 dagen zegt alleen maar temperaturen boven het vriespunt en veel regen...

Niet alleen voor ons en de gasten is dit slecht nieuws. Ook de honden kunnen op het moment niets met de energie die ze in zich hebben. Alle 150 honden zijn voor 100% getraind en tot een aantal weken geleden liepen ze om de dag een grote ronde. Op het moment staan de meeste honden al meer dan 2 weken stil, en een aantal anderen hebben misschien maar 1 sledetocht gehad in 2 weken tijd... We zijn dus extra alert op gevechten.

We wensen iedereen in ieder geval een fijne jaarwisseling!! Als het goed is ben ik onderweg met 2 Zwitsers, en Erik is onderweg met 3 Zwitsers, die elkaar alle 5 kennen. 31 December komen we samen in een hut en vieren we met z'n zevenen oud & nieuw! Hopelijk met de sledes, en anders opnieuw wandelend! 

We hopen dat in het nieuwe jaar veel kou en sneeuw op ons wacht! Tot volgend jaar!

Veel liefs!

Erik & Sanne

Finland - De winter laat lang op zich wachten

Tijd voor een nieuw bericht, iedereen begint zich langzamerhand af te vragen of we al sneeuw hebben en of we al op de sledes staan. Op beide vragen kunnen we positief antwoorden, maar met maar 1 sledetocht op de teller voor ons allebei is dit zo begin december natuurlijk wel erg magertjes. 

De enorme hoeveelheid sneeuw die we halverwege oktober in 24 uur tijd op ons hoofd kregen dooide helaas in een kleine week weer weg. We mochten maar heel even van de mooie witte landschappen genieten. De weken erna hebben we verder getraind met de quads en auto´s. De enkele centimeters sneeuw die naar beneden kwam dooide vrijwel meteen weer weg en veranderde niets aan het uitzicht. Het aantal kilometers die de honden in de benen kregen werd steeds verder verhoogd, tot we vorige week rond 30-35 km per run maakten. We trainden nog steeds hetzelfde aantal honden per dag, en tegelijkertijd werden de uren licht op een dag behoorlijk beperkt, wat ervoor zorgden dat we een groot deel van de dag/training in het donker doorbrachten. Lange dagen, maar de honden zijn sinds lange tijd niet zó goed getraind aan een seizoen gestart! 

Ongeveer 2 weken geleden bleef de sneeuw eindelijk liggen, maar de paar centimeter werd af en toe maar magertjes opgevuld, en de dagen vorst met zelfs temperaturen van -15 of kouder werden afgewisseld met temperaturen boven het vriespunt waardoor de bovenste laag in een grote ijsvlakte veranderde. Desalniettemin hebben we een paar dagen geleden de sledes gepakt en wordt nu af en toe met de sledes getraind, maar wel achter een quad aan, omdat stoppen op deze ijsvlaktes en met zo weinig sneeuw nog niet mogelijk is. De trails door de bossen zijn ook nog niet begaanbaar, omdat boomstammen en wortels de sledes alleen maar zullen beschadigen. De meren hadden een goede mogelijkheid om te bevriezen bij een aantal dagen met temperaturen tussen -10 en -20, maar die werden gevolgd door dagen met 0-4 graden wat natuurlijk niet echt bevorderend is.

Een paar dagen geleden zijn Martin en Daniella aangekomen, zij hebben een 11-daagse musher-workshop geboekt. De positie op de sledes is dus vanzelfsprekend aan hen toebedeeld en wij moeten lijdzaam toekijken en maken elke dag een sneeuw- en koudedans rond het vuur... 

Zoals jullie begrijpen zijn de omstandigheden nog niet optimaal, wachten we met smart op koude temperaturen zodat de meren bevriezen en nog belangrijker wachten we op grote hoeveelheden sneeuw zodat we de trails door de bossen met de sledes kunnen sleeën en we niet beperkt worden door de verijsde wegen... De echte winter laat lang op zich wachten. 

Toch blijven we positief. Verder zijn we zo goed als klaar om de eerste sledetochten uit te voeren. De wildernishutten zijn gecheckt en we hebben grote balen stro en andere materialen aangeleverd, we hebben trails gemarkeerd en verbeterd, hier en daar met een zelfgebouwde brug, vrijwel alle sledes die vorig jaar in grote getale zijn gecrasht, zijn gerepareerd en klaar voor gebruik, de grote schoonmaak hebben we ook achter ons, het pakket uit Duitsland met goede winterkleding hebben we ook binnen en we bereiden ons mentaal voor op het gids-zijn. We kunnen niet wachten tot het losbarst. Helaas is Simone tijdens haar eerste sledetocht onderuit geholpen door een onbeholpen sneeuwschuiver en moet nu wachten tot het ziekenhuis tijd heeft om een ultra-sound te maken van haar knie. Waarschijnlijk iets niet helemaal goed met haar kniebanden... Hopelijk is de schade niet te ernstig en kan ze alsnog in de volgeboekte weken van kerst en oud & nieuw wel mee als gids! Sylvia heeft ons eind november verlaten, die is weer aan het studeren, ergens waar ze zich hopelijk beter op haar gemak voelt. Stefan zal het team vanaf 22 december voor 3 maanden versterkten. Veel tijd om hem in te werken zullen we niet hebben, maar hij heeft het grote voordeel dat hij al wat ervaring in de slede-honden branche heeft. 

Met ons gaat verder alles goed, Toni groeit als kool en Rossi is fitter dan de meeste honden van zijn leeftijd :-) 

Op naar de feestdagen!

Veel liefs,

Erik & Sanne

Finland – Sneeuw, een nieuw teamlid en een nieuwe huishond!

In het vorige bericht kon ik jullie vertellen over de eerste sneeuw op 16 oktober. 2 dagen later viel in 24 uur tijd 30 cm sneeuw naar beneden. Doordat het maar iets onder het vriespunt was, werden we hier behoorlijk nat van. Het bleef overigens wel allemaal liggen. Met de auto's trainen werd daarom vrijwel onmogelijk, voor de sledes waren de omstandigheden ook nog niet optimaal dus werden de quads volop ingezet. We hebben een week van dit prachtige wit mogen genieten, tot we weer temperaturen boven het vriespunt (soms zelfs 10 graden!) en veel regen kregen. Alle sneeuw ontdooide en het terrein veranderde in een grote modderbende. Sindsdien hebben we geen echte vorst meer gehad, meestal is het tussen 0 en 5 graden. Vannacht hebben we weer een klein laagje sneeuw gehad, maar de vraag is of dit blijft liggen... 

Het wordt hier overigens ook echt heel snel vroeger donker. Toen de wintertijd werd ingesteld een week geleden werd het rond half 5 pikkedonker. Inmiddels is het voor 4 uur 's middags al donker. Dit is nog wel even wennen. 

Sneeuw! 

Erik & Konstantin...

Training

Training

Duplo aan het genieten

Een week geleden is Fiona hier aangekomen om het team de komende 3 maanden te versterken. We zijn nu dus met zijn achten en raken steeds beter op elkaar ingespeeld en blijven gemotiveerd om ons beste beentje voor te zetten. Erg leuk om deel uit te maken van zo’n team. Op de website van Eräkeskus hebben we ieder een stukje over onszelf geschreven, inclusief foto’s (Fiona’s stukje komt later deze week).  

Het aantal huishonden is weer iets uitgebreid, de teller staat op het moment op 14 huishonden. 

Simone wordt vrijwel altijd vergezeld door Vanessa en sinds een paar maanden door haar nieuwe aanwinst, een prachtige Groenlander Jack. Nog maar 6 maanden oud, maar hij is al net zo groot of zelfs groter dan de meeste andere honden hier!

Ornella heeft Chippo, die vanwege zijn jachtinstinct niet vrij rondloopt. Hij woonde ook bij ons in Red House 3 jaar geleden. Daarnaast heeft ze sinds 2 weken een 4 maanden oude pup uit Lapland gehaald, de Malamute Ilaka. Een enorm vriendelijk vrouwtje, en we zijn erg benieuwd hoe groot ze uiteindelijk zal worden.

Corinna heeft Zinc, een wat oudere Siberische husky, en daarnaast sinds 4 weken de 3 maanden oude pup Brix, ook een Siberische husky. Het idee is overigens dat hij een kennelhond wordt. 

Konstantin heeft zijn Labrador Duke meegenomen, en daarnaast heeft hij Alma uit de kennels in huis gehaald. In het begin nog behoorlijk schuchter, maar ze raakt steeds beter gewend.

Fiona en Sylvia hebben geen honden hier, Fiona heeft wel een Golden Retriever in Zwitserland. 

Erik heeft natuurlijk Rossi, en regelmatig ook Duplo in huis. Rossi geniet er echt van, Duplo is daarentegen wel op zijn gemak in onze kamer, maar niet zo erg in de lodge of in Staffhouse. Hij slaapt daarom ook regelmatig in de kennel. 

Daarnaast lopen er nog een aantal honden rond die in Red House wonen: T-Pow, Momo en Triton. Momo zou eigenlijk in de kennels moeten wonen, maar ze klimt er continue uit en is nu officieel huishond geworden. Triton is inmiddels 5 maanden oud en is op een andere farm geboren. Omdat hij geen leeftijdsgenootjes had toen hij hier als pup aankwam is hij ook huishond geworden. Inmiddels moet hij langzaam wennen aan de kennels, erg leuk vindt hij dit nog niet. 

Ondanks dat het oorspronkelijke idee was om in het voorjaar op zoek te gaan naar een pup kon ik natuurlijk niet achterblijven. Ik heb wat rondgekeken in de buurt, en ik was ook mega geïnteresseerd in 1 van de pups die hier 16 augustus zijn geboren, met moeder Tuija en vader Timmy. Ik heb met Simone gepraat en ik mag de lieve schat Toni regelmatig in huis halen om te kijken hoe dit zich ontwikkeld. In het begin moest ze nog heel erg wennen, en dan is het wel lastig dat haar broertjes, zusjes en moeder nog zo dichtbij zijn, maar mede hierdoor kon ik het ook stapje voor stapje aanpakken. Inmiddels heeft ze het heel erg naar haar zin bij ons en logeert ze regelmatig een nachtje in onze kamer! Rossi is overigens het ideale voorbeeld en hij lijkt het niet erg te vinden om af en toe een half uurtje te baby-sitten. 

Liefs,

Erik & Sanne

Finland – Trainen, bouwen en eerste sneeuw!

Vlak na het laatse bericht zijn we begonnen met het trainen van de honden. In de zomer hebben de honden hun welverdiende vakantie, maar dat betekent dat we in de herfst weer bij nul moeten beginnen om ze op tijd in topvorm te hebben. Normaal wordt halverwege of eind september al begonnen, afhankelijk van het weer, maar zoals gezegd was hier nog geen tijd voor geweest en werden we eerst nog een week (officieel) ingewerkt. Omdat de temperaturen in die eerste week van oktober wél perfect waren konden we niet wachten tot we eindelijk de honden weer voor mochten spannen. De afgelopen 2 weken hebben we alles op alles gezet om alle honden te trainen die die dag op de planning stonden, ondanks dat een dag maar zo weinig uren heeft en we eigenlijk nog meer klussen wilden of moesten doen. Iedereen vind het geweldig om de honden lekker bezig te zien en geeft de volle 100%! De pups van afgelopen jaar die voor het eerst in de harnassen werden gehesen doen het allemaal fantastisch! Ook het weer klopt, de eerste week was het nog wel wat warmer en hebben we 1 trainingsdag af moeten lassen vanwege regen, maar inmiddels is het weer lekker koud en blijft het droog. Daardoor kunnen we ook snel meer kilometers maken dan normaal. We begonnen nu al op 10 km, en maken nu na 1,5 week al regelmatig rondes van 15 of 17 km. Hierdoor en door de inzet van iedereen hebben alle honden samen al bijna 6500 km gelopen! De meeste teams rijden we met de ´uitgeklede´ auto, waarvoor 14 honden lopen. 1 persoon zit achter het stuur en moet remmen en  commando´s geven. De bijrijder kan bij een probleem uit de auto springen en moet meejoggen als we een heuvel oprijden (zo worden we lekker fit). De eerste week reden we met de ´uitgeklede´ quad met 8 honden achter de auto aan, zodat de bijrijder in de auto ook hier een handje mee kon helpen, aangezien deze quad niet meer zulke goede remmen heeft. Af en toe gebruikten we ook Simone´s quad. Maar sinds afgelopen weekend hebben we een hele stoere megagrote nieuwe quad gesponsord door Ornella. Supergaaf en wat heeft dat ding een power! Zo kunnen we nog efficienter trainen!

Inspannen van de honden

Pasi heeft er zin in!

Meejoggen

Ornella op de nieuwe quad

De eerste trainingsweek hadden we Miranda als gast erbij. Zij had een musherworkshop geboekt, oftewel lekker meehelpen bij het trainen. Ze was hier vorig jaar ook al geweest en had al meer ervaring opgedaan bij andere huskyfarms en genoot zichtbaar van alles omtrend de honden en het trainen.

Voorlopig hebben we geen boekingen meer, zoals het ernaar uit ziet kunnen we pas rond begin december weer de volgende gasten verwachten. Dit betekent natuurlijk minder inkomsten, maar nu kunnen we ons wel vollop focussen op het trainen en ons voorbereiden op het hoogseizoen! De boekingen voor de winter stromen nu ook langzaamaan binnen, yes, we hebben er zin in!!

Naast het trainen wordt er ook veel gebouwd. De kennels voor de loopse honden zijn bijna klaar, hier hoeft alleen nog maar een deur ingezet te worden. Daarnaast zijn er 2 hutten besteld voor opslag van haardhout, hondenvlees en andere spullen. Allereerst werd een fundament gemaakt, en Erik en Konstantin hebben de eerste hut al volledig in elkaar gezet! Pallets worden morgen opgehaald, zodat ze dan ook ingericht kunnen worden, want er liggen grote stapels nieuw brandhout te wachten op onze spierballen! Nee, vervelen doen we ons zeker niet!

Zoals jullie misschien wel kunnen opmaken uit bovenstaande hebben we een super-gemotiveerd team. Echt fijn om lekker samen bezig te zijn en te zien dat iedereen het maximale uit de dag probeert te halen. Uiteindelijk profiteren we daar natuurlijk allemaal weer van! Ook ´s avonds heerst een goede stemming en wordt nog regelmatig samen een film gekeken of een spel gespeeld.

De pups groeien erg snel! Inmiddels nemen we ze mee buiten hun kennel en maken we een wandeling naar het strand en door de bossen. Erg leuk om de pups te volgen tijdens hun ontdekkingstochten. Mama Tuija vindt het ook fijn om eropuit te gaan, maar als we haar los laten lopen is ze meer bezig met zichzelf dan met de pups. Rossi is vandaag ook meegeweest en de kleintjes liepen als makke lammetjes achter hem aan en vonden hem behoorlijk interessant. Ook Rossi genoot ervan!

Met Rossi gaat alles top! Hij is weer lekker gewend aan het huishond-zijn, al is hij af en toe wel een beetje lui en hard-hoors. Vooral als ik wat van hem vraag. Wat dat betreft is het echt Eriks hond, op sommige momenten hoeft Rossi niets van mij te hebben. Hij is gelukkig nog niet lui als het om trainen gaat. Hij rent vollop mee en hij trekt nog uitstekend, een paar van zijn nestgenoten doen het slechter. Omdat we hem een keer in hebben gespannen nadat 1 hond niet meer mee kon rennen vanwege vermoeidheid en omdat we hem mee hadden genomen op een test-rit met Konstantins hond Duke stond hij afgelopen week zelfs een keer bovenaan qua aantal kilometers. Trots! Zal natuurlijk niet zo blijven, want eerlijk toegegeven, hij is niet de jongste meer.

Tot slot nog vers nieuws: vanmorgen werden we bij het naar buiten gaan verwelkomd door een prachtige witte wereld! De eerste sneeuw is een feit. We hebben hier relatief lang op moeten wachten, laten we hopen dat we de sledes nu snel klaar kunnen maken.

Veel liefs,

Erik & Sanne

Eerste week in Finland

We hebben een heerlijke tijd gehad met familie en vrienden, maar na ruim een maand in Nederland begon het wel weer te kriebelen. Een week geleden hebben we de koffers weer ingepakt en opnieuw afscheid genomen. Vantevoren was het toch wel spannend, maar zodra we weer op Finse bodem stonden voelde het als vanouds. Geweldig om midden in deze natuur te mogen wonen!

Bij Erakeskus werden we verwelkomt met heerlijk eten, aangezien de laatste ‘zomer’-gasten hier nog verbleven. De dag erna heb ik allereerst de backpacks omgekiept en mijn uitrusting eruit geplukt, want ik kon meteen mee op een 2-daagse wandeling met Simone en een gast, Alexandra. Heerlijk om door die natuur te lopen, 2 dagen door de wildernis waar geen mens te vinden is, om als lunch worstjes boven een vuurtje te warmen (al dan niet met geimproviseerde gril) en ondanks de kou lekker door te stappen zodat je warm wordt. We sliepen in een wildernishut (die we overigens redelijk warm konden krijgen), op een hard slaapmatje en bij buitentemperaturen onder het vriespunt, dus van slapen kwam er bij mij niet veel terecht. ’s Ochtends kon ik uit het raampje zelfs nog zien dat het sneeuwde! Een goede start van de week!

Gril improviseren

Erik is op de farm gebleven, heeft de tassen uitgepakt en hij heeft Rossi weer opgezocht. Je ziet wel dat hij een stuk ouder is geworden, maar een lieverd is het nog steeds. Inmiddels woont hij weer een soort van bij ons.

Erik & Rossi

De dag nadat we terugkwamen van de wandeltocht is Erik met Simone, Alexandra en Konstantin mee geweest op een kanotocht. Er was slecht weer voorspeld, maar Alexandra besloot toch dat ze wilde gaan. ´s Middags heerlijke hete soep uit de thermosfles bij een rokerig vuurtje die door het druilerige weer niet lekker wilde branden. Al met al was het een leuke tocht van 18 km waarbij ze de spieren weer lekker los konden maken.

We beginnen officieel pas 1 oktober, dus we mochten deze week doen waar we zin in hadden. We hebben uiteraard niet stilgezeten. We hebben natuurlijk de honden weer opgezocht, zowel de oude bekenden als de jonge schatten. Wat betreft namen gaat het bij ons natuurlijk een stuk sneller, zo’n ¾ kennen we nog.

Ik & Jyro

Daarnaast hebben we samen met Konstantin ook wat bouwwerkzaamheden aangepakt waar ze al weken niet aan toe kwamen. Op het moment zijn we voornamelijk bezig met een nieuwe kennel voor de loopse vrouwtjes, aangezien het steeds lastiger wordt om met loopse vrouwtjes te wisselen en het niet de bedoeling is dat er nog meer puppys worden geboren.

Wat betreft puppy’s: 6 weken geleden zijn 5 puppy’s geboren van Tuija en Timmy. Ze zijn natuurlijk nog erg klein en superlief! Van de week hebben we ze voor het eerst buiten neergezet en ze vonden het supergaaf. Binnen is ook alles maar saai met wat zaagsel, hier hadden ze tenminste allerlei nieuwe dingen: blaadjes, takjes, dennenappels, ... Superleuk om te zien!

Al dat spelen maakt wel dorstig

Sinds zaterdag zijn we voorlopig wat betreft team compleet. Simone, Ornella en Corinna waren hier al, een paar dagen voordat wij kwamen is Konstantin aangekomen en zaterdag de laatste, Sylvia. We hebben een goede eerste indruk van het team :-)

Morgen melden we ons officieel aan bij de Finse gemeente en kunnen we nog wat dingetjes in Lieksa kopen. Dinsdag gaat het dan echt van start. We staan al vrij snel weer in ons eentje ingedeeld in de kennels en met voeren, erg leuk!

Helaas beginnen we dit jaar pas erg laat met het trainen van de honden. Voordat wij hier waren was het gewoon niet mogelijk naast andere werkzaamheden (kennels, zomergasten enz.) en nu is het belangrijk dat we eerst allemaal goed ingewerkt worden, zodat we volgende week echt een goede start kunnen maken. Wij hebben er in ieder geval zin in, en de honden beginnen ook zo langzamerhand onrustiger te worden. Die voelen natuurlijk ook aan dat het wat kouder wordt. 

Wat betreft temperatuur moeten we nog wel even omschakelen. Van een warme nazomer naar deze kou is wel even wennen. Het is hier overdag rond 5 graden, soms iets warmer, soms iets kouder. We hebben ook wat miezer gehad, maar al met al mogen we niet klagen en trekken we gewoon een extra truitje aan. De winterkriebels zijn er al, die sledes willen we natuurlijk zo snel mogelijk weer in gebruik nemen!

Veel liefs,
Erik & Sanne

Australie - Het avontuur Down Under is voorbij

We hebben in totaal 21 maanden in Australie gewoond, gewerkt en gereisd en via deze blog hebben we onze hoogte- en dieptepunten met jullie mogen delen. We zijn inmiddels na een lange vlucht en een interessante dag in Kuala Lumpur weer veilig aangekomen in Nederland en onze reis Down-Under is officieel voorbij.

 

Sommige mensen vragen ons weleens of ‘het’ aan onze verwachtingen heeft voldaan. In een van de eerste blogberichten schreef ik:

“Ons ideaalbeeld van ons avontuur down under is een cowboy-cursus waarna we op verschillende farms zullen werken om ‘the real Australian life’ te ervaren, en onderweg wat van het land te zien”.

Dit is in ieder geval gelukt! Toch is het verder lastig te zeggen of onze verwachtingen zijn uitgekomen. Ik denk dat we naar Australie gingen met een vage schets die inmiddels helemaal is ingekleurd tot het geweldige avontuur wat we in de afgelopen 2 jaar hebben beleefd.

 

In totaal hebben we 14 maanden gewerkt in Australie. We hebben inderdaad voornamelijk in ‘rural country’, oftewel op farms, de handen uit de mouwen gestoken. Zo hebben we een aardig beeld gekregen van het farmleven in Australie, op plekken waar het gras groen is, maar ook in de echte Outback waar de farmers te kampen hebben met extreme droogte, bush-fires, overstromingen en wilde dieren die hun vee opeten. Het farmleven is een erg aparte en harde life-style en de ervaringen die we op de verschillende plekken hebben opgedaan, zeker op de farm in Bourke, zijn onbetaalbaar!

 

Het werken hebben we regelmatig afgewisseld met wat korte trips en langere reizen, waardoor we ook het toerische (en minder toeristische) Australie hebben ontdekt. Dit land heeft heel veel te bieden aan natuur en wij als kampeerliefhebbers kwamen hier volledig aan ons trekken. Een eigen prive-strand, met wat mede-kampeerders rond een kampvuur, in je eentje genieten van de zonsondergang en slapen in de buitenlucht onder een schitterende sterrenhemel zijn geen uitzonderingen. Wat wij ook erg indrukwekkend vonden is dat je hier dagen door ‘niets’ kan rijden zonder iemand tegen te komen. Tijdens de reizen hebben we onvergetelijke ervaringen opgedaan.

 

Weinig Europeanen hebben een goed begrip van de grootte van Australie. Australie is enorm, de toeristische attracties liggen erg ver van elkaar en veel backpackers proberen in de korte tijd die ze hebben zoveel mogelijk van het land te zien, waardoor ze uiteindelijk het grootste deel van de tijd in de auto/bus zitten. Daarnaast is het wegennetwerk niet zo uitgebreid als wij dat kennen, zeker als je meer het binnenland ingaat. Een weg van 2.000 km is geen uitzondering, waardoor verdwalen niet kan. Een omweg van 600 km omdat een weg afgesloten is hebben we ook meegemaakt. Afstanden zijn maar een relatief begrip en wij in Nederland zijn erg verwend. 60 km vanaf een supermarkt vinden ze hier dichtbij, sommige farmers moeten 250 km rijden voor hun boodschappen (laat staan hoe ver ze moeten voor een ziekenhuis!). Men rijdt ook gerust een aantal honderd kilometer voor een weekendje naar opa en oma. Je raakt hier redelijk snel aan gewend, ook wij hebben in de afgelopen 2 jaar heel wat kilometertjes bij elkaar gespaard, namelijk 45.444 km in totaal!

 

Het weer in Australie heeft ons allerlei extremen aangeboden. We hebben hete zomers meegemaakt waarbij 45 graden of meer geen uitzondering was, maar we hebben ook in sneeuw en temperaturen van -7 gekampeerd. We hebben droge periodes gezien, waarbij er een groot gevaar was voor bosbranden, maar daarentegen hebben we ook in deels hetzelfde gebied last gehad van enorme overstromingen. En dat terwijl we met de seizoenen mee gereist zijn: de heetse plekken werden vermeden tijdens de zomer, het natte seizoen in het noorden hoefden we ook niet mee te maken en de winter in het zuiden is ook minder aangenaam in een tentje.

 

Wat betreft wildlife hebben we een hoop mooie herrinneringen. Kangoeroes, walibi’s, emus, wombats, koala’s, goanna’s, echidna’s, kookaburra’s, krokodillen, dingo’s, slangen, herten, buffels, spinnen, ... We hebben ze allemaal in groten getale mogen bewonderen. Vooral kangoeroes hebben wel een speciaal ereplekje gekregen. We hebben honderden van deze fascinerende dieren gezien, helaas deels dood langs de weg, we hebben ze zelf onder onze wielen gehad en we hebben ze geschoten voor hondenvoer. We zullen deze hoeveelheid wildlife die we hier hebben ervaren zeker missen!

 

Ook de mensen hier; de Grey Nomads, de Aboriginals, de backpackers, de farmers en de city-mensen, zullen we niet snel vergeten. We hebben veel hardwerkende, gastvrije en superlieve mensen ontmoet die ons op allerlei manieren hebben geholpen. De mentaliteit die hier heerst heeft ons veel geleerd: No worries mate!

 

We laten Australie achter met een erg dubbel gevoel. Dit land was ons thuis voor de afgelopen 2 jaar en we zullen zeker een hele hoop dingen missen. Toch waren we hier ook wel klaar. We hebben gezien wat we wilden zien en gedaan wat we wilden doen. We vinden het heel fijn om weer wat tijd met onze familie en vrienden door te brengen! Daarnaast hebben we heel veel zin in ons werk in Finland, wat meer past bij onze levensstijl dan het farmleven in Australie en waar we ook wat langer hopen te blijven.

 

Bedankt voor het volgen van onze avonturen tijdens deze reis. Vanaf eind september zullen we jullie natuurlijk weer op de hoogte houden van ons leven in Finland.

Bij Australië 2011 – 2013 vindt je een samenvatting van onze avonturen van de afgelopen 2 jaar.

 

Veel liefs,

Erik & Sanne

 

 

Australie - Laatste weken Down Under

De afgelopen 4 weken hebben we ons zeer goed vermaakt op de farm in Bourke. Ondanks dat de verveling af en toe best wel aanwezig was (je zit te ver van alles om echt iets te ondernemen) en ondanks dat we toch wel meer heimwee naar huis hadden dan voorheen omdat dat moment razendsnel dichterbij kwam hebben we dit avontuur in Australie op een perfecte manier afgesloten: op een farm in de Outback.

Deze winter in Bourke was uitzonderlijk warm. ’s Ochtends vroor het nauwelijks en overdag hebben we heel wat dagen van 25 graden of meer gehad. Aan de hete kant om in te werken en natuurlijk een kans om jezelf goed te verbranden, dat hadden we niet verwacht in deze periode. De bewoners hier zijn bang dat deze trend doorzet en dat ze ook een hetere zomer krijgen dan normaal. Wij zijn blij dat we dan aan de andere kant van de wereld zitten!

We waren opnieuw vaak koeien aan het voeren zoals ik in het vorige bericht uitlegde. Om de dag voerden we alle koeien en kalven, we moesten veel katoenzaad scheppen en we waren heel wat kilometers onderweg: tegen 50 km voor een rondje. Daar waren we dus wel een goed ochtendje mee bezig elke keer. De koeien en kalven waardeerden het wel, ze stonden ons regelmatig bij de hekken op te wachten :-P

We gaven de schapen ook af en toe wat van dit katoenzaad, aangezien ook zij niet zoveel gras meer te eten hebben. Helaas troffen we bij deze feeders af en toe een ziek schaap aan, die we meenamen en na een anti-wormenmiddel weer konden oplappen. Minder was dat we ook een keer 2 dode schapen aantroffen IN de feeders, die door het hete weer helemaal opgezet waren. Dat wegslepen van deze schapen was natuurlijk een minder leuk klusje.

We hebben in de afgelopen periode ook regelmatig vuren gemaakt. Met een buldozer wordt een soort weg vrijgemaakt van al de bomen. Al dit hout beland dus op grote stapels aan de zijkant van deze ‘weg’ en dit ligt hier nu al een behoorlijke tijd. Erik en ik zijn een aantal van deze stapels langsgegaan om deze in de fik te steken. Dat droge hout brandt natuurlijk erg snel, zeker met een beetje hulp van benzine, of zelfs met een soort ‘vuurspuwer’, best gaaf (stiekem toch een beetje pyromaantjes:-P)

De laatste 1,5 week van ons verblijf in Bourke hebben we schapen bijeengedreven en lammeren gemarkeerd, opnieuw een enorme klus waarbij lange dagen werden gemaakt. We hadden vorig jaar al wat ervaring opgedaan, maar de kunst van het door scrub rondrijden terwijl je aanwijzingen van Ben opvolgt die boven in een klein helicoptertje rondvliegt werd nog steeds met vallen en opstaan verbeterd in deze 10 dagen. Ik was opnieuw op de quad en Erik heeft heerlijk op de dirt-bike rondgecrost. De eerste paar dagen deed 1 van de ‘walkie-talkies’ het niet en zonder communicatie is het nog frustrerender omdat je niet kan ruiken en zien waar de schapen zich bevinden of heen moeten. Gelukkig was dit probleem na een paar dagen opgelost. Aangekomen bij de yards moesten we de lammetjes van de moeder scheiden door middel van draften. De lammeren moesten door het carrousel heen waarbij Erik (of Ben) ze erin tilde, Paul hen een ring om hun staart en ballen gaf, Rachelle ze een oormarkering gaf en ik zette  een plastic tag in hun andere oor. Na deze horror-ervaring van nog geen minuut mag het lammetje op zoek naar zijn/haar moeder :-P

Er waren behoorlijk grote lammeren aanwezig  waarvan Erik een aantal trappen heeft geïncasseerd. Doordat er toch nog wat rammen zijn achtergebleven in de paddocks waren er ook een aantal hele jonge lammetjes te vinden, en er zijn ook minstens 4 lammetjes in de yards geboren terwijl wij daarbij waren. 1 daarvan hebben we zelfs moeten helpen, aangezien hij klem zat. Best bijzonder, en een geluk dat ik juist die dag mijn camera bij me had!

We hebben helaas ook verdrietig nieuws te melden: een paar weken geleden is de huishond Clancy gebeten door een slang. De dierenarts heeft hem niet meer kunnen redden, de dag erna is hij gestorven...

Op de vrije dagen heb ik een boek erbij gepakt die we vorig jaar gekocht hadden vlak na een Aboriginal-tour in Kakadu National Park. De Australische gids raadde ons het boek: “Why Warriors Lay Down and Die” aan, dit was 1 van de best geschreven boeken over de problemen die Aboriginals hier hebben. Veel Australiers zien deze bevolkingsgroep als uitschot. Jarenlang hebben ze steun gekregen van de regering, maar dit heeft uiteindelijk niet geholpen. Er is een hoge werkeloosheid, dronken mannen en vrouwen zwerven door de straten, er zijn ondervoede kinderen, hoge sterftecijfers voor onbenullige ziektes, en de gemiddelde leeftijd die wordt bereikt is inmiddels gedaald tot ongeveer 40-50 jaar, ontzettend jong dus. Vele mensen die we zijn tegengekomen hebben een afkeer voor Aboriginals gekregen, omdat ze niet veel anders zien dan dat ‘hun’ belastinggeld zomaar naar hen wordt gestuurd waarvoor niet eens een gezonde maaltijd voor de kinderen wordt gekocht, maar eerder drank en drugs. In het boek wordt een heel ander probleem geschetst, en daarbij vragen ze niet om medelijden (voor hetgeen de blanken hen 100 jaar geleden hebben aangedaan). Hierin wordt serieus gekeken waar de problemen liggen en hoe de Australische cultuur (de blanken) deze problemen alleen maar erger heeft gemaakt door hun ‘hulp’ en door de enorme cultuurverschillen. Dit is een erg interessant boek, en mocht iemand ooit geïnteresseerd zijn in deze achtergrond dan is dit boek dus een aanrader!

Afgelopen maandag hebben we de auto ingepakt en hebben we vroeg afscheid genomen van de familie Mannix. We lieten de Outback nu definitief achter ons. Tijdens de rit op de dirt-road konden we nog genieten van tientallen kangoeroes in allerlei maten, maar jammer genoeg moest eentje nou juist voor onze auto springen... De voorkant lag in elkaar, de radiator was iets ingedeukt waardoor de ventilator hierlangs schraapte. We hadden heel veel geluk gezien de schade dat de auto nog wel kon rijden en de eerste kilometers hielden we de temperatuur van de motor goed in de gaten. In Bourke waar we eindelijk weer bereik hadden met de telefoon bleek dat de eigenaar (waarvan we de auto een soort van hebben geleend/gekocht) de auto niet opnieuw had geregistreerd. De 800 km naar onze eindbestemming Wagga werd dus een hele uitdaging: ervoor zorgen dat de schade niet erger werd en we niet stil kwamen te staan en daarnaast niet gezien worden door de politie... Het is uiteindelijk gelukt, we hebben de auto weer ingeleverd, maar we hebben er natuurlijk wel iets minder voor terug gekregen. We zijn blij dat we weer zijn aangewezen op onze oude vertrouwde benenwagen.

We zullen over 2 dagen de trein pakken naar Sydney, waar we de laatste 2 nachten in een hostel verblijven. Zondagavond vliegen we dan weer richting Nederland. We hebben nog wel een lange dag in Kuala Lumpur, die we in deze veelzijdige stad zullen doorbrengen!

20 augustus landen we ’s ochtends in Amsterdam :-) We kijken ernaar uit om iedereen weer te zien en te spreken!!!

Tot snel!

Erik & Sanne 

Australie – Weer aan het werk op de farm in Bourke

Begin juni zijn we weer aan de slag gegaan op de farm ‘Gumbooka’ in Bourke. We hebben hier al 2 keer eerder gewerkt in het afgelopen jaar en dit is ons zo goed bevallen dat we besloten Ben en Liarne een belletje te geven. Ze waren erg enthousiast en we werden van harte uitgenodigd om terug te komen en zo ons Australie-avontuur op een mooie manier af te sluiten. :-)

We zijn direct hard aan het werk gegaan. De afgelopen hete en vooral droge zomer is behoorlijk zwaar geweest voor farmers in heel Australie, zo ook voor Gumbooka. Er gaat een hoop tijd en energie in zitten om ervoor te zorgen dat de vele dieren  genoeg water en eten hebben. De farmers in Nederland hebben wat dat betreft  maar geluk. Als je de polders in Nederland inloopt zie je een hoop groen om je heen. Hier is dit een heel ander verhaal en je vraagt je soms af waar al die schapen hun eten vandaan halen.

De koeien die ze hier een jaar geleden hebben gekocht, hebben nauwelijks meer gras om te eten. Een groot deel van de tijd besteden we daarom aan het voeren van de koeien en hun kalven. We geven ze bijna elke dag een grote lading katoenzaad, al dan niet met wat toegevoegde mineralen. Naast dat het voedzaam is, is het ook erg goed voor de eetlust. De koeien en kalven lijken er wel van te houden, ze staan ons regelmatig op te wachten. Ondanks dat de kalven al wat groter aan het worden zijn, zijn ze nog steeds erg lief en er zitten een aantal sociale dieren bij die aardig nieuwsgieriger zijn.

 

 

 

 

Daarnaast zorgen we ook voor een goedkopere voedselbron. Ben zaagt allerlei soorten bomen om die de koeien eten. Hij klimt hierbij regelmatig in bomen en in combinatie met de kettingzaag is dit niet altijd even veilig. Gelukkig is alles nog goed gegaan, al scheelt het soms maar weinig. Erik en ik verspreiden de takken en strooien wat nieuwe zaadjes rond die door de hongerige koeien de grond in worden gestampt, hopelijk is er een deel bij dat gaat groeien.

 

 

Een paar dagen geleden hebben we de koeien en kalven van elkaar gescheiden en verplaatst. Onder andere zodat de moeders hun melkproductie kunnen stopzetten, en hun conditie kan verbeteren. De morgen erna zijn een aantal moeders over de hekken gesprongen naar hun kalven en ook een aantal kalven had de weg naar hun moeders gevonden, waarschijnlijk hadden ze de memo niet ontvangen. Hierdoor moesten we weer opnieuw beginnen. Inmiddels hebben we ze verder van elkaar verwijderd, en de meesten blijven op hun plek, al moeten ze nog wel erg wennen aan de nieuwe situatie.

 

 

 

Op het moment werken we wat minder met de schapen. De schapen hebben allemaal lammetjes (of zouden deze moeten hebben) en dan is het beter om ze gewoon lekker met rust te laten. De eerste 10 dagen van augustus zullen we vlak voor ons vertrek de hectiek van lammeren bijeendrijven en markeren weer meemaken!

Op het terrein rond de huizen huppelen ook 4 huisdier-lammeren rond. Deze zijn voordat wij hier kwamen ergens alleen aangetroffen of zelfs uit een meertje gered. In het begin moesten we ze af en toe melk geven, maar inmiddels eten ze alleen nog gras.

 

 

Naast dit alles hebben we opnieuw kilometers hekwerk neergezet. De komende maand verwachten we nog heel wat kilometers te doen. Dit blijft een wat saaiere klus, al is het wel erg leuk om achteraf langs de omheiningen te rijden en te zien wat je allemaal  hebt gedaan.

Een grote verandering ten opzichte van de laatste keren is dat William nu ‘naar school gaat’. Liarne geeft deze lessen zelf en daarnaast hebben ze ook regelmatig een meeting online met zijn juffrouw. Op deze ochtenden proberen we (Ben, Erik en ik) de 2-jarige Flynn zoveel mogelijk mee te nemen naar het werk wat we doen. Daarbij moet ik dan regelmatig een oogje in het zeil houden.

Een week geleden is Flyn op een vervelende manier geland na het klimmen van een hoog tuinhek. Het gezin ging direct naar de dokter in Bourke (60 km verderop), maar gelukkig had hij alleen een scheurtje in zijn lip die niet gehecht hoefde te worden en een bloedneus. Bij een controle 2 dagen later was de arts toch wel erg bezorgd over de nog steeds bloedende neus (neus gebroken? Bloedprop? enz.). Ze werden direct doorgestuurd naar het ziekenhuis in Dubbo (400 km verderop) en wij bleven heel plotseling alleen achter op de farm. Gelukkig bleek alles mee te vallen en waren ze de dag erna ’s avonds weer terug. Het is natuurlijk voor Nederlanders niet voor te stellen om in een noodsituatie zo’n eind te moeten rijden. In echte noodsituaties is er natuurijk wel een ambulance-vliegtuig die je naar Dubbo kan brengen, maar toch. Ze zijn nu opnieuw terug naar Dubbo voor nog een controle. 

Terwijl de familie weg was hadden ook wij een erg interessante dag. Erik kreeg het voor elkaar om de auto vast te zetten in de enige plas modder in de wijde omtrek waar je met gemak omheen kan. Na meerder pogingen om de auto eruit te halen besloten we dat we toch echt de andere auto nodig hadden. Er was alleen niemand die we via de radio konden vragen om onze kant op te komen. Gelukkig waren we ‘maar’ 6 km van het huis verwijderd, het had erger kunnen zijn. Erik heeft het stuk naar huis gejogd om de andere auto te halen en na wat graafwerk kregen we de auto er met behulp van die andere auto weer uit.

 

 

 

Verder is dus weinig veranderd met vorige keren dat we hier waren. We zitten lekker in de cottage waar we alle ruimte hebben. We hebben daarnaast prachtig weer om in te werken. Overdag is het meestal tussen 15-25 graden met een lekker zonnetje, maar wel een fris windje. ’s Ochtends kan het soms behoorlijk koud zijn (het vriest sommige nachten) en het valt niet mee om dan je warme bedje uit te stappen, want de cottage zelf is dan ook behoorlijk koud! Regen hebben we hier zoals gezegd nauwelijks. We hebben een paar druppels gehad, waardoor alle wegen meteen blubberig waren, maar erg indrukwekkend was het niet.

De komende weken zal qua werkzaamheden weinig veranderen, behalve dan het markeren van lammeren begin augustus. We houden jullie op de hoogte.

Veel liefs,

Erik & Sanne